Timo Eichholtz beschrijft zijn heftige drugsverleden in 'Het verhaal achter mijn blauwe ogen'

Twee heldere blauwe kijkers, die niet altijd zo helder zijn geweest. Timo Eichholtz heeft een, zacht gezegd, turbulent leven achter de rug. Op jonge leeftijd kwam hij in aanraking met alcohol en drugs. Zijn oma’s invalide auto in de prak rijden, op klaarlichte dag van de grond geraapt moeten worden en meerdere malen ternauwernood aan de dood ontsnappen. Het hoorde allemaal bij het leven van Timo.

In zijn boek Het verhaal achter mijn blauwe ogen vertelt hij openhartig over zijn leven. Hij schrijft over zijn jeugd, relaties en zijn verhouding met alcohol en drugs.

Het verhaal achter mijn blauwe ogen

In detail beschrijft Eichholtz zijn gedachten en gevoelens. Niet alleen zijn verslaving komt ter sprake, maar ook het herstel, terugval, spiritualiteit en doorzettingsvermogen. Binnen een tijdspanne van vijf jaar schreef hij alles op. Soms zelfs onder invloed. Hierdoor is het boek heel puur en rauw. De punten nog dieper dan de Marianentrog weet hij op deze manier vast te leggen. Opvallend aan het boek is dat het synchroon loopt met het proces van Timo. Naar eigen zeggen komt het daarom ook zo erg binnen.

Timo Eichholtz

Zijn wilde leven heeft Timo Eichholtz nu achter zich gelaten en hij staat tegenwoordig met een frisse blik in het leven. Met zijn boek hoopt hij bij te dragen aan een stuk bewustwording en zelfpreventie. Hij ziet nu een goede toekomst tegemoet. Zo komt er een vervolg van zijn boek en is er een idee aan het ontstaan van een combinatie tussen coaching, personal training en suppletie (het werken met voedingssupplementen). Als geen ander weet hij hoe belangrijk het is een gezonde geest in een gezond lichaam te hebben.

Nieuwsgierig geworden naar het verhaal van Timo? Hieronder een fragment uit het boek. Het verhaal achter mijn blauwe ogen kun je hier online bestellen .

Fragment uit het boek

“Een nieuwe kandidaat om mee te experimenteren diende zich aan. GHB kwam op mijn pad en had mijn interesse gewekt: het werkte kort en gaf geen kater. GHB is lichaamseigen stof dus in mijn hoofd was het bijna gezond. Daarnaast stond het toen nog bekend als niet verslavend. Het werd een aantal jaar hiervoor zelfs gewoon in de zogenaamde smartshops verkocht, dus zo slecht kon het niet zijn. Toch?

Y., de jongen bij wie ik inwoonde, had het recept. We kochten velgenreiniger, gootsteenontstopper, gedestilleerd water en azijn. Alles bij elkaar in de juiste verhouding werd het ingekookt tot het een dikke, zure vloeistof was. Daarna moest je alleen nog de pH-waarde goed krijgen om de slokdarm niet te verbranden. Smullen maar! In kwart liters wilden we dit gaan verkopen, maar wijzelf waren onze grootste klant. Iedere ochtend namen we een dopje en vertrokken richting de stad om te gallen en te klieren. Het was zo getimed dat het middel insloeg zodra we door het station liepen. Vol verwachting liepen we het station in en zodra we aan de andere kant eruit kwamen, liepen we al te tieren. Van GHB werd ik extreem roekeloos, nog veel erger dan van alcohol. Het duurde niet lang voordat we een regel voor mij moesten instellen. Als de door Y. gezette timer afging, wisten we dat er weer een dosis genomen kon worden. Als we dat niet deden, nam ik te snel bij, ging knock-out en moest dan van straat geschraapt worden, ook op klaarlichte dag.

Ook lag ik weleens in winkels, in een stapel kleding of zo. Alcohol versterkt de werking enorm en uiteraard combineerde ik dit met de GHB. Speed of coke gebruikte ik om wakker te blijven, dacht ik, maar vaak was dit niet het geval. GHB was te sterk en overheerste ieder ander middel. Regelmatig werd ik wakker gehouden door middel van klappen in mijn gezicht en andere pijnprikkels. Bijna iedereen in de partyscene gebruikte overigens alcohol en of drugs. In deze scene was het eigenlijk heel normaal. Het verschil en waar het bij mij fout ging, was dat ik altijd net een tandje, of een heel gebit, verder ging dan de rest. Wat anderen op een normale manier deden, eindigde bij mij heel vaak verkeerd. Ik zat een keer met een grote groep stapmaatjes in een hotel in Haarlem. Ik was weer eens out gegaan en toen ik bijkwam, zag ik tranen in de ogen van mijn vrienden. Ik smeerde hem maar, want ik had geen idee wat er aan de hand was en had geen zin in dat gejank.

Later hoorde ik dat ik een aantal uur op de grond had gelegen en dat mijn ademhaling was gestopt. Ook had ik in mijn broek gepist. Door middel van het geven van pijnprikkels hielpen mijn vrienden mij met ademen, waarna ik weer wegviel. Dit tafereel bleef zich herhalen, minstens een uur lang. Dat ik bijna dood was geweest deed mij niks, omdat ik mij er niets van kon herinneren. Dat was het enge aan GHB: na out gaan wist je niets meer. Wat het nog enger maakte, was dat ik het een heerlijk middel vond. Deze avond had ik Wendy voor het eerst ontmoet, vanaf dit moment tot aan de dag van vandaag mijn beste vriendin.

Maar hoe zit dat dan met GHB? Het is toch lichaamseigen stof? Ja, maar niet in die hoeveelheden in ieder geval.

De ellende die GHB met zich meebrengt, werd jaren later pas bekend. Het werd van een niet verslavend middel de drug met wellicht de allerhoogste verslavingspotentie. Misschien wel het gevaarlijkste middel van allemaal. Als zware continue gebruikers ermee stoppen, kunnen ze overlijden aan de ontwenningsverschijnselen. Ook werd het bekend als de nieuwe rapedrugs, omdat grenzen verdwijnen en mensen out gaan bij een overdosis. Bij het wakker worden weet je dus vervolgens niets meer. Een heel gevaarlijk middel, maar ik vond het heerlijk.”