Patrice Bäumel over de beste dansvloer ter wereld, de Nederlandse technoscene en legalisering van drugs

Ik ben nu op Mykonos. Ik moet morgen avond draaien met Tale Of Us en we hebben er een extra dagje vakantie aan vastgeplakt. Het wordt het Ibiza van Griekenland genoemd. Het is mooi hier. Veel witte huisjes, helderblauw water en mooie stranden.

Mijn vader is muziekjournalist geweest. Bij ons thuis werd non stop muziek gedraaid. Van rock 'n roll tot free jazz. Terwijl ik nooit een instrument heb leren spelen, heb ik toch alternatieve muzikale training gekregen. De affiniteit met muziek bleef altijd bestaan. Toen ik 18 was en voor het eerst een draaitafel zag was ik gelijk gefascineerd. De lokale DJ heeft me toen een beetje uitgelegd en ik was verkocht. Ik heb mijn eigen spullen geregeld en daarna is het hard gegaan. Inmiddels is het geen hobby meer, maar werk.

Dat heeft meerdere redenen. Ik woonde in Dresden, in Oost-Duitsland. Jaren geleden was het maatschappelijke klimaat daar niet best. Neo-nazi bendes, veel werkeloosheid en men had moeite met de overstap van het socialisme naar het kapitalisme. Het ging van een staat waarin voor je gezorgd werd naar een staat waarin je bij alles voor jezelf verantwoordelijk was. Dat is een heel grote sprong. Vooral voor de oudere generatie was dat lastig. Er heerste pessimisme. Ik had zin in een leven waar de zon scheen, meer figuurlijk dan letterlijk. Amsterdam kende ik al van een schooluitwisseling. Dat was voor mij een obvious choice

. Niet ver van huis, de taal is makkelijk te leren, heel internationaal, bruisend en vriendelijk. Inmiddels woon ik er alweer ruim 20 jaar.

Het begon in Club 11, de voorganger van Trouw. In 2008 had ik een hitplaat en was ik daar resident dj. Maar het was meer een klein hoogtepuntje waarna ik weer wegzakte. Ik had nog niet de professionele instelling. Ik worstelde nog te veel met mezelf om klaar te zijn voor het echte werk. Trouw was voor mij als dj een belangrijke leerschool. Ik kreeg de kans om in een van de beste clubs ter wereld te leren hoe je een crowd aan moest draaien, ik leerde de ins en outs van het draaien op een hoger niveau. Een topevaring.

Ik vind in Amsterdam Thuishaven heel leuk om te draaien en De Marktkantine is een mooie plek. Maar het meeste plezier beleef ik bij DGTL. Ik hou van grote dansvloeren. Grootschalige producties, maar wel met een clubgevoel. DGTL Is qua smaak een undergroundfestival, maar wel met duizenden mensen voor je neus. Ik hou van die grote massa-energie gepaard met goede kwaliteitstechno. Bovendien is het een heel fijne crew om mee samen te werken.

Een doorgewinterd publiek. Vrolijk. Verhoudingsgewijs best veel vrouwen. Dat is fijn. Vrouwen worden nauwelijks lastig gevallen. De emancipatie op de dansvloer is hier verder gevorderd dan in andere landen. Het is een hedonistisch publiek, maar het kan ook zomaar zijn dat je op een feest terecht komt waar mensen heel afgeleid zijn en alleen maar met hun telefoon bezig zijn. Op papier is het dan een vet feest, maar eigenlijk is het een staande receptie.

Hoe komt het dat zo’n klein land als Nederland leading is in deze scene?
Wat Nederland bijzonder maakt is de productie. Licht en geluid zijn absolute wereldtop. Als ik kijk wat voor licht er hangt op een Dekmantel of DGTL, dan loopt Nederland jaren vooruit op de rest van de wereld. We hebben afscheid genomen van de videoprojectoren, het gaat tegenwoordig veel meer om creative custom lightning . Het is een art concept geworden. Mede te danken aan Rocco met Awakenings , die heeft de lat enorm hoog gelegd. Nederland is ook wereldtop op het gebied van vj’s en lichtkunstenaars. Kijk maar naar Children of the Light of Meeus van Dis. Pound for pound hebben we in Nederland misschien wel de grootste house- en technoscene ter wereld. Dat in een stad als Amsterdam de clubs zo vol kunnen zijn. Amsterdam is zes keer zo klein als Berlijn, maar de scene is qua grootte bijna vergelijkbaar. House en techno is in de mainstream aankomen. Het is de nummer 1 geworden op uitgaansgebied en dat is best zeldzaam en bijzonder.

Hoe zou je jouw eigen stijl typeren?
Ik ben best een kameleon. Ik draai op veel verschillende plekken. In een beachclub draai ik heel anders als dat ik om 5 uur ‘s ochtends sta. Ik draai heel breed. Wat mijn stijl kenmerkt is veel contrast tussen de platen, met af en toe een gek uitstapje. Ik probeer een futuristisch geluid neer te zetten met een mooie wisselwerking tussen warm en koud, hard en zacht. Dat doe ik door veel dynamiek en veel contrast in mijn muziek aan te brengen.

Je draait veel op de avonden van Tale of Us van Afterlife en brengt ook platen uit op dat label. Een heel specifieke stijl. Hoe zou je die omschrijven?
Het heeft een wat melancholisch, wat duisters. Het is een soort minimalistische techno die melodie met het donkere verbindt. Het mist het blij en het oppervlakkige. Het is dreigend en onheilspellend, muziek met ballen. Het gaat eigenlijk gelijk best wel diep. Er zit ook altijd een tikkeltje pijn in de muziek. Op Afterlife feesten dansen mensen heel veel met ogen dicht. Techno die introvert is, naar binnen gerichte techno. Het heeft altijd wat abstracts.

EDM wordt als main stream gezien, maar kijk hoeveel techno- en housefestivals in Nederland er zijn. In hoeverre is techno en house nog underground?
Techno en house zijn in Nederland allang geen underground meer. Maar dat was het al voor de opkomst van EDM niet meer. De technoclubs van nu zijn de discotheken van de jaren ’90. Techno is anonieme muziek voor iedereen geworden. Het is allang niet meer zo dat techno voor loners, buitenbeentjes en freaks is. Het is voor iedereen geworden. Met de verschillende crisissen, de technologische vooruitgang en het heersende hedonisme is het de perfecte soundtrack van de hedendaagse maatschappij.

Drugs kun je niet los zien van de clubs en festivals. Overal staat zero tolerance, maar iedereen krijgt het toch wel mee naar binnen. Ben jij voor legalisering van drugs?
Ik ben voor 100% legalisering van alle drugs gepaard met een goede voorlichting. Drugs zijn, mits verantwoord gebruikt, een interessante manier om andere kanten van jezelf te leren kennen. Vooral psychedelische middelen zoals ayahuasca, paddo's en LSD hebben ongelofelijk veel potentie als psychische geneesmiddelen en leermeesters. Portugal heeft met zijn gedoogbeleid al een erg succesvol voorbeeld gegeven. In Nederland wordt het beleid helaas bepaald door mensen die vaak geen persoonlijke ervaring in te brengen hebben en bij voorbaat willen verbieden en criminaliseren. Het gooit de deur naar grootschalig wetenschappelijk onderzoek dicht zonder het drugsgebruik in te perken. Wij moeten afscheid nemen van oude, gefaalde denkpatronen en de kansen zien die een modern drugsbeleid zou bieden, economisch en maatschappelijk.

Je kunt het je zwaar maken door zaken als jaloezie en competitie in je leven laten kruipen. Door het mooie van het beroep niet in te zien en alleen maar ontevreden te zijn waar je bent ten opzichte van waar je wilt zijn. Je kunt het je ook zwaar maken door te veel te feesten en te veel drugs te gebruiken. Door het beroep niet serieus te nemen. Door egoïstisch bezig te zijn en vooral voor jezelf te draaien in plaats van voor anderen. Het zijn allemaal dingen die ik zelf heb meegemaakt. Ik ben nu heel gefocust, veel meer open naar naar mensen en mijn mindset is positief. Omdat het mijn passie is voelt het nooit als werk. Ik mag de wereld rond reizen, mensen ontmoeten, andere culturen ontdekken en elke dag iets nieuws leren. Het is absoluut een droombaan.

Zeker. Niet alleen girls. Boys love dj’s too, haha. Het is alleen interesse die niet op de persoon gericht is, maar op wat die persoon vertegenwoordigt. Mensen zijn verliefd op de positie en niet op de mens die erachter staat. Dat is het onderscheid waar je je als artiest bewust van moet zijn.

Ik zou een heel mooie open air locatie kiezen middenin de natuur. Veel water, bossen en zon. Ik zou sowieso m’n beste vriend uitnodigen, Nuno dos Santos. Ik draai heel af en toe met hem samen. Dat is altijd een feest. Fijn als je zoiets samen kan delen. Verder zou ik Michael Mayer van het Kompakt label erbij willen willen. Mano le Tough. De jongens van Tale Of Us, die ook goede vrienden zijn geworden. Als live act zou ik gaan voor de crazyness van Autechre. Best wel weirde, buitenaardse muziek, daar hou ik van. Voor zo’n avond vind ik belangrijk dat je omgeven bent door vrienden en mensen die inspireren.

Warung in Brazilië. Een indoor beachclub, gebouwd in Balinese stijl. Er passen 5000 man in. Het is heel groot, maar het voelt als een intieme club. Het is op het strand en als de zon opkomt, schijnt die dwars door de club heen zo de dj-booth in. Na afloop van het feest loop je de club uit en sta je op het strand. Het is het perfecte binnen- en buiten gevoel.

En de beste dansvloer op aarde?
De Market Stage van Rainbow Serpent festival in Melbourne is voor mij de ultieme dansvloer. Het is een open air stage en ze hebben het beste geluid wat ik ooit hebt gehoord op welke feest dan ook. Een crazy Australian crowd. Iedereen is verkleed. Er hangt een psychedelische sfeer en de mensen zijn heel close met elkaar. Het is een dansvloer van 8000 man, maar dat merk je niet. Het is de perfecte grootte. Als je van de dansvloer af loopt en je gaat bij het bos zitten, dan hoor je het geluid nog steeds loepzuiver. Elke plaat klinkt daar als de voice of god. Het is bijna pornografisch. Muzikaal heb je house en techno aan de ene kant en psytrance aan de andere kant. Een ongewone combinatie, maar het levert een prachtige kruisbestuiving op met goede energieën. Voor mij hét festival om geïnspireerd te raken. Alles klopt.

Welke club of festival staat nog op je wish list om te draaien?
Glastonbury voor de chaos, de modder en omdat je daar op z'n minst een keer in je leven geweest moet zijn als muziekliefhebber.

Vorig jaar had je met Surge al een banger van een plaat gemaakt. Nu flik je het met Glutes wederom. Wat is het geheim achter een monsterplaat?
Het geheim ligt in het vinden van een goede 'hook', een dominant geluid wat meteen blijft hangen in de hoofden van de mensen. Ook is het handig als er een moment in de plaat zit waar de handen écht de lucht in gaan. Een ontploffing. Everybody loves a climax.

Meestal draai ik doelloos aan de knoppen van mijn apparatuur totdat de toeval mij iets interessants in handen speelt. Daarna is het gewoon een kwestie van afmaken. Dat duurt meestal niet langer dan een, twee dagen.

Diepe bas, omdat je die zowel hoort als ook voelt.

Sommige geluiden klinken zo spacy en trippy. Maak je alles met de computer of neem je ook wel eens geluiden op in het wild?
Ik gebruik echt alles: van stukjes uit een film sample tot geluiden die ik uit mijn synthesizers pers of met mijn field recorder opneem.

Voorafgaande aan een set bereid ik me urenlang op voor. Ik maak nieuwe playlists, spit door mijn muziekcollectie heen op zoek naar vergeten pareltjes, maak snel een paar nieuwe editsen koop ook verse muziek. Vaak doe ik dat gewoon onderweg in het vliegtuig of op de hotelkamer. Preparation is key.

De nog unreleaste plaat van Denis Horvat, "Modelo". Hij komt over enkele maanden op Afterlife uit. Big room trance van de bovenste plank.

Berlijn, Istanbul, Ibiza, Bali, Lissabon, Mykonos, Los Angeles en nog veel meer plekken. Het zijn eerder lange commutes, dan reizen, vaak blijf ik er maar een dag. De agenda voor de rest van het jaar is al bijna vol, ik kijk nu vooral uit naar een paar dagen vakantie in de VS met mijn vrouw.

ADE is de week waar de Nederlandse scene zijn gastvrijheid kan laten zien. Ik vind het heerlijk om vrienden en collega's uit de hele wereld te mogen ontvangen en samen een feest te bouwen. ADE is zonder twijfel het meest belangrijke event van dit formaat wereldwijd. Ik zal zelf op de feesten van Afterlife en Kompakt in samenwerking met DGTL draaien.