Q&A met kunstenaar JEEJ over zijn jeugd, graffitiwereld en exclusief contract in LA

Voor JEEJ waren zijn schetsboeken vroeger gevuld met een wirwar aan concepten en ruwe schetsen. Elke vrije minuut werd besteed aan het schetsen en spuiten van verf, terwijl hij met vrienden luisterde naar muziek die hun passie deelden. Jarenlang hield hij zijn graffiti-avonturen geheim voor zijn omgeving, maar nu is JEEJ niet meer weg te denken uit de graffitiwereld en heeft hij een exclusief contract met Art Angels in LA waar kunstwerken voor hoge bedragen over de toonbank gaan.

Hoe ben je op de naam JEEJ gekomen?
Dat is eigenlijk best corny, maar vroeger zat ik met vijf andere Jeroens in de klas. Mijn juf begon me toen ‘JEEJ’ te noemen om het onderscheid te kunnen maken. Die bijnaam is eigenlijk in Rotterdam blijven hangen en werd mijn artiestennaam. Achteraf gezien is het wel lastig, want in Amerika weten ze niet hoe ze het moeten uitspreken. Maar ja, als het een lastige naam is, blijft hij wel hangen!

Jouw roots liggen in de graffitiwereld! Hoe is dat tot stand gekomen?
Ik heb echt een voorliefde voor oude traditionele graffiti. Je kunt het vergelijken met de graffiti die je ergens op straat of langs de snelweg ziet. Het is echt heel rauw in zijn puurste vorm. Ik combineer Tags en Throw ups met wat krachtigere kleuren, zodat het chiquer wordt.

Dat is eigenlijk een beetje een mix van wie ik de afgelopen 15 jaar ben geweest. Ik heb wel 15 jaar actief deelgenomen aan de graffiti scene, maar ik was wel een heel lief kind. Ze zeiden altijd tegen mijn ouders: “Jeroen is echt een heel lief kind,” waarop mijn vader altijd antwoordde: “Ja, dat klopt, maar ik haal hem ook wel eens van het politiebureau.” Die twee contrasterende werelden wilde ik eigenlijk met elkaar bundelen.

Dus je bent nu al 15 jaar bezig?
In de graffiti scene wel, maar pas 4 jaar geleden ben ik professioneel kunstenaar geworden. Eigenlijk is wat ik in mijn jeugd deed, nu mijn levenswerk geworden. Ik vind het eigenlijk gewoon heel mooi als je je hele leven kunt doen wat je leuk vindt. Terwijl iedereen op school naar rechts ging, ging ik naar links. Hoewel het heel cliché klinkt, heb ik dat altijd volgehouden en uiteindelijk loont het wel.

Hoe kom je erbij om de cartoons zonder gezicht te tekenen?
Ik kies altijd voor cartoons zonder gezicht, omdat ik het heel fascinerend vind in de graffitiwereld dat je eigenlijk naamsbekendheid opbouwt met een naam die je overal achterlaat. Alleen niemand heeft er een gezicht bij, waardoor je niet weet wie er achter de graffiti schuilt. Dat wilde ik laten zien door een bekende cartoon te pakken en daar het gezicht van weglaten.

Ik ben eigenlijk best wel een huismus. Ik wil niet zeggen dat ik saai ben, maar ik houd wel van vastigheid en routine. Mijn ideale werkdag zag er vaak hetzelfde uit: gewoon opstaan, sporten, naar de studio, koffietjes, schilderen en 's avonds lekker naar huis. Tegenwoordig gaat dat niet meer zo, omdat mijn leven alle kanten opgaat. Ik ga naar veel evenementen en word voor veel dingen uitgenodigd, zoals activaties en schilderopdrachten in het buitenland. Dus die vastigheid ontbreekt nu wel.

Best wel, natuurlijk geniet ik van dit allemaal! Dat vooropstellende, maar ik ga wel goed op vastigheid. Ik merk dat als ik eenmaal in het creëren zit, ik uren, weken, zelfs nachten door kan gaan en er veel uit kan halen. Gelukkig heb ik een heel mooi team om me heen, een management dat ook echt rust en creatieve dagen inplant, zodat we niet constant onderweg zijn.

Ik denk dat je niet als doel moet hebben dat je kunst in een museum komt te hangen. Als je gewoon dicht bij jezelf blijft, je stijl ontwikkelt en blijft oefenen totdat je wat naamsbekendheid krijgt, totdat mensen het zien en kopen, dan denk ik dat dat vanzelf zal gebeuren. Op een gegeven moment zullen galeries het aantrekkelijk vinden omdat ze het bij bepaalde mensen zien hangen en musea volgen vaak later. Dat is echt een bekroning op je werk.

Eigenlijk ging het ook vanzelf. Ik ben pas echt vier jaar geleden begonnen als kunstenaar, maar het ging heel snel en heel hard, daardoor had ik al snel een bepaalde visie. Er waren een paar galeries waarvan ik zei, daar wil ik echt graag mee werken en dat heb ik ook vastgehouden. Zodoende kwam ik bij een hele mooie galerij in LA terecht.

Je hebt een aantal toonaangevende galeries in Amerika en Art Angels er een van. Deze galerie wordt gerund door twee vrouwen en ze zijn echt op hoog niveau aanwezig in de kunstscene. Mijn kunst is uiteindelijk via via bij hen terecht gekomen. Ik raakte met ze in contact en zo begon het proces. Uiteindelijk heb ik een half jaar geleden getekend.

Ik vind het altijd tof om met artiesten samen te werken, of je nu muziek maakt of met verf werkt. Ik denk dat we allemaal aan het creëren zijn. Dat maakt het ook meteen heel spannend, want creatievelingen hebben vaak een eigen kijk en visie op bepaalde dingen.

Soms wel en soms niet. Met Kevin heb ik dat wel gedaan, omdat we daar echt conceptueel gingen kijken omdat hij zijn eigen winkel ging openen. Toen kwam ik al snel op het idee om iets met een slak te doen. Maar Frenna kocht werk wat ik al had, omdat hij het graag wilde hebben. Met Afrojack heb ik sowieso een hele andere band. Wij sparren veel samen en zijn close geworden. In het begin heeft hij veel gekocht en veel voor me gedaan. Het loopt dus heel erg uiteen.

Eigenlijk kan ik uit alles wat ik op een dag meemaak creativiteit halen en dat loopt echt uiteen. Of het nu tijdens bepaalde trips is, als ik een kledingwinkel binnenloop of als ik iets ernstigs zie op tv. Ik was bijvoorbeeld in december in Japan. Daar zie ik bepaalde dingen en als ik dan in het vliegtuig terug zit begin ik het alvast te schetsen op hotelpapier, zodat het idee vers blijft. Daarna ga ik terug naar de studio en maak ik het ook echt. Het helpt mij ook om te relativeren wat ik allemaal heb meegemaakt in de graffiti scene. Dat is voor mij heel belangrijk en zie je ook terug in mijn werk.

Ik streef ernaar dat mensen door mijn werk schoonheid zien in aspecten die ze normaal gesproken misschien over het hoofd zien. Het gaat over het verbinden van contrasterende elementen—zoals het lieflijke met het rauwe—om zo traditionele opvattingen van schoonheid uit te dagen. Bijvoorbeeld, graffiti wordt vaak negatief beoordeeld en gezien als iets dat haaks staat op schoonheid. Echter, door extremen samen te brengen, wil ik laten zien hoe krachtig contrasten kunnen zijn en hoe ze samen een nieuwe betekenis kunnen vormen. Het uiteindelijke doel is om mensen aan te moedigen om voorbij hun eerste oordeel te kijken en de waarde in het onverwachte te waarderen.

Afgelopen jaar heb ik mijn eerste sculptuur uitgebracht als een ode aan de jeugd. Ik denk dat je in je jeugd heel onbezorgd bent. Je kunt dingen doen en bent nog heel erg zoekende. Dat herken ik ook sterk vanuit mijn tijd met graffiti en daar is mijn eerste sculptuur een ode aan.

Er komen twee exposities aan dit jaar, wat ook wel echt mijn main goal was waar heel veel mensen specifiek voor jouw kunst komen. Ik hoop stiekem toch ook wel bij Art Angels dit jaar iets neer te kunnen zetten. Daarnaast ben ik bezig met een hele bekende juwelier die kettingen maakt op wereldniveau!

Ik hoop dat ik dit mijn hele leven mag en kan blijven doen wat ik nu doe. Ik hoop dat het allemaal nog groter wordt en dat het door zoveel mogelijk mensen wordt gezien. Niet iedereen vindt je stijl mooi, daar doe je het ook niet voor. Maar hoe meer mensen het überhaupt zien en er misschien wel waardering voor krijgen, mijn verhaal erachter weten en dat ik dat op wereldniveau mag doen.