Far Cry 5 Review: meesterlijke game van categorie Rembrandt

Een review schrijven over een game als deze is net zo moeilijk als een vakantie van zes maanden backpacken door Azië samen vatten binnen vijf minuten. Eigenlijk gewoon onmogelijk dus. Maar wij doen het voor jou, want jij bent onze grootste vriend.

Waar we in het vorige deel eindigden met een verhaal waar onze meningen verschilden, laat Far Cry 5 zien dat er toch nog verandering is. Er waren grote verwachtingen voor dit deel. De afgelopen jaren bleef de serie dezelfde trucjes in de game stoppen en dat voelt hetzelfde als we ieder jaar weer de top-10 van de Top2000 aanschouwen. Het vijfde deel weet ons helemaal weg te blazen en dat heeft vooral te danken aan het verhaal, de bad guys en het extreme open wereld idee.

Eigenlijk koop je Far Cry niet voor de story mode. Je wilt namelijk lol trappen, dieren killen en (vooral in dit deel) religiegekkies met een tractor omverrijden. Naast alle ongein die we in de wondere indoctrinerende wereld van Hope County tegenkomen, blijven de hoofdmissies gruwelijk.

Dat was voor ons toch stiekem wel lastig. Je krijgt een game van heb ik jou daar onder je neus gedrukt en speel die maar eens zo snel mogelijk uit. Met een game als Far Cry 5 is dat bijna onmogelijk. Al helemaal als je nog sneller afgeleid bent dan Bert Fischer. Een groep gekkies daar, een zijmissie’tje hier en soms valt een beer je in the middle of nowhere je aan. Vervelen doe je zeker niet.

De bad guys zijn extreem sterk. Laten we stellen dat er nooit meer een Far Cry game op kan tegen de evilness van Vaas in deel 3, maar het vijfde deel komt toch aardig in de buurt. Je strijdt als ‘deputy’ tegen de Father, een extreem gestoorde geloofsrednek die geen grenzen kent. Daarnaast heb je nog drie andere eindbazen: familie van de Father . Zij zijn bijna net zo gestoord en iedere bad guy heeft zijn eigen manier om het volk gekker dan gek te maken. Binnen de kortste keren zit jij letterlijk en figuurlijk helemaal in het verhaal en wil je niets liever dan dorpen terroriseren, beesten villen en herrie trappen. Want ja, het blijft gewoon tof.

Naast serieus tijd steken in het verhaal en de zijmissies, kun je vooral ook gewoon fucking hard lachen. We hebben momenten gehad waarbij we van een of ander afgelegen huisje tegenkwamen met een zo’n redneck van pak ‘m beet rond de 75 jaar en daar gooiden we dan een molotovcocktail naar binnen. Klinkt heel savage en dat was het eigenlijk ook, maar op dat moment kun je gewoon makkelijk je hele darmenstelsel eruit lachen.

Wat wel erg spijtig is aan Far Cry 5 is het IQ-gehalte van de tegenstanders. Echt waar, als je ooit een dorpje hebt bezet in je leven en je neemt zo’n intelligentieloze mensen in dienst, dat kan (we maken hem gewoon) ieder blondje nog beter. Als buddy kun je je eigen hond Boomer meenemen of een of andere soldaat die je helpt met het neerhalen van je tegenstanders. Ideaal, want zo hoef je zelf niet al het werk op te knappen en we zijn immers lui aangelegd. Stel je neemt je trouwe viervoeter mee op pad. Hij valt alleen iemand aan als jij dat zegt. Doe je niets, dan loopt hij gewoon in overal en nergens. Jij wilt een dorpje overnemen en dat op zo’n stealthy mogelijke wijze als het maar kan. Je wurgt die ene dude om het hoekje en haalt die chick van daarachter neer met je sniper met silence. Allemaal prima, maar die hond loopt gewoon midden door dat dorp en geen haan die er naar kraait. Dat geldt ook voor de andere mensjes die je meeneemt op avontuur.

Verder blijft het gewoon lachen, gieren en brullen. Je hebt honderden kilometers aan flora en fauna die je kunt bewandelen, bewonderen en natuurlijk onveilig kunt maken. Aan voertuigen geen gebrek, want je kunt over land, water en zelfs heerlijke helikoptertochtjes maken door de lucht. De sfeer is gewoon heel dik. Die indoctrinerende religiegekkies maken het dan helemaal af. Als je een beetje van country, folky sferen en indoctrinatiemuziek houdt, koop dat spel godverdomme. Sorry, we lieten ons weer gaan.