Een laatste eerbetoon aan Andrea Pirlo

Wat een speler was hij. Zijn baard, zijn haar, zijn klasse. Zelden heeft zoveel stijl over een voetbalveld gewandeld. Sprinten deed hij zelden. Was niet nodig. Met zoveel klasse hoef je niet te sprinten. Doen anderen voor hem. Andrea was iemand die je de bal moest geven en dan wist je dat alles goed kwam.

Niet voor niets werd hij l’architetto genoemd: De Architect. Vakkundig bouwde hij aanvallen op en af. Vernuftige steekpassjes, achteloze overstapjes of in een keer een dodelijke lange bal over de verdediging liftend naar een teamgenoot die daarna zijn duim naar hem opstak.

Hij schitterde voor het rood-zwarte Milan, waar hij op 32-jarige leeftijd werd afgeserveerd. Hij was niet meer nodig. AC-Milan baas Adriano Galliani noemde het de grootste fout uit zijn carrière om Andrea Pirlo te laten gaan. Hij vervolgde zijn weg bij Juventus en met succes. Elk jaar mocht hij de kampioensbeker van de Serie A in de lucht houden. Niet zijn enige prijs, want hij heeft zo’n beetje alles gewonnen dat je als profvoetballer kunt winnen. Twee keer de Champions League, twee Europese Super Cups, twee Italiaanse bekers, zes keer de Serie A en hij in 2006 werd hij wereldkampioen met Italië.

In 2015 hadden we al een beetje afscheid genomen van Il Maestro toen hij het Europese voetbal verliet voor een Amerikaans avontuur bij New York City FC. Afgelopen weekend speelde hij voor het laatst, toen zijn ploeg werd uitgeschakeld. We zullen hem in de toekomst niet als schreeuwende trainer langs de kant zien staan, want de charmeur gaat lekker wijn maken, zijn andere grote passie. De internationale voetbalwereld zal een traan laten. De feestmuts kan af, de ballonnen zijn leeg en de taart is op, want iedereen weet: No Pirlo, No Party.