Lees het ontluisterende verhaal van het Russische dopingschandaal in ‘De Rodchenkov affaire’
De Rodchenkov affaire van Dr. Grigory Rodchenkov ligt nu in de boekenwinkels. Het is gevuld met de ontluisterende dopingverhalen van Ruslands staatsvijand nummer 1: Rodchenkov zelf. Een unieke inkijk in het Russische dopingprogramma, een van de grootste sportschandalen ooit.
Het was geen verrassing als er weer eens een sporter werd gepakt op doping. In het wielrennen, zwemmen, atletiek… overal kwam het eigenlijk wel voor. De omvang van het Russische dopingprogramma was een van de allergrootste schandalen in de sportgeschiedenis. Het bleef lang een groot raadsel wat er precies gebeurde binnen de Russische topsport, totdat de Russische klokkenluider dr. Grigory Rodchenkov besloot een boekje open te doen. Het antidopinginstituut waaraan Rodchenkov leiding gaf bleek in de praktijk een organisatie die het massale gebruik van stimulerende middelen door Russische sporters moest verhullen.
De Rodchenkov affaire
In 2014 werd het Russische dopingprogramma langzaam maar zeker doorgrond en twee van Rodchenkovs collega’s komen op schimmige wijze om het leven. Genoeg redenen voor Rodchenkov om onder te duiken. Hij verlaat zijn vaderland en vlucht naar Amerika. Hier besluit hij mee te werken aan de Oscarwinnende documentaire Icarus. In zijn boek ‘De Rodchankov affaire’ gaat hij dieper in op het decennialang bedriegen van de internationale topsport.
Win-actie
Dit ontiegelijk spannende en bizarre verhaal wil je lezen. Daarom geven wij 3 exemplaren van ‘De Rodchenkov affaire’ weg onder de lezers van FHM. Wat moet je doen?
- Volg FHM op Instagram
- Reageer in de comments op Facebook of op onze Instagram story waarom jij ‘De Rodchenkov affaire’ wil lezen
Ben je nog niet overtuigd? Lees dan de sneak-peek uit het boek hieronder.
Sneak-peek: Olympische Spelen van Sochi 2014
‘De leidingen moeten weer worden hersteld’
De eerste week van de Spelen was een grote teleurstelling voor Team Rusland. Na zeven dagen hadden we nog maar twee gouden medailles, waarvan er geen bijzonder in het oog sprong. De eerste was voor kunstschaatsen voor landenteams, een nieuwe categorie die aan het programma was toegevoegd om het gastland een plezier te doen. Ons koppel voor kunstrijden, Tatiana Volosozjar en Maxim Trankov, won eveneens goud, maar het voelde hoogstens als een gedeeltelijke overwinning, omdat Tatiana eigenlijk Oekraïense was en door het Russische team was aangetrokken na onze meelijwekkende vertoning op de Spelen van Vancouver vier jaar eerder. Na twee dagen zonder verdere gouden medailles won Viktor Ahn op de shorttrack, maar ook deze zege was niet geheel bevredigend. Ahn was een Zuid-Koreaan die eerder onder de naam Ahn Hyun-soo had geschaatst en in 2006 drie medailles had gewonnen. Na een conflict over trainingsomstandigheden verliet deze rasopportunist het Zuid-Koreaanse team om meerdere medailles voor zijn nieuwe ‘vaderland’ te pakken; zijn overwinningen voelden niet echt Russisch aan.
Ten slotte haalde een ‘echte’ Rus, Alexander Tretjakov, goud bijhet skeleton. Ik ging ervan uit dat hij een tevreden cocktailgebruiker was, toen ik direct na zijn winnende race van Irina Rodionova tekstberichten en foto’s ontving van zijn dopingcontroleformulier. Ik reed naar het Azimut Hotel, waar ik een bezorgde Irina aantrof. Ik stelde haar op haar gemak en verzekerde haar dat ons omwisselingsplan soepel zou verlopen. Daarna begaf ik me naar een supermarkt om de voorraden Bounty-repen, Pepsi, ramen noedels, koffie en sigaretten aan te vullen om mijn team door de nacht te helpen. Vervolgens werkten we de hele nacht door, we wisselden Tretjakovs urine om om de eerste echte gouden medaille van Rusland te beschermen.
In tegenstelling tot wat ik Irina had verteld, verliep het omwisselen allesbehalve soepel. Blochin zag me aantekeningen maken, wat hem behoorlijk zenuwachtig maakte, maar natuurlijk vermeldde ik de omwisselingen nooit in mijn dagboek. Wel noteerde ik daarin dat hij en Joeri Tsjizjov de hele nacht ‘heen en weer renden en lawaai maakten’ waardoor ik gestoord werd in de hazenslaapjes die ik deed tussen het omwisselen van de urine door. Een andere teleurstelling in de eerste week, naast het gebrek aan gouden medailles, was dat er geen sporters op doping werden betrapt. We hadden een glimmend, hypermodern dopinglaboratorium, maar konden geen scalp laten zien! We detecteerden een paar positieve resultaten, maar geen daarvan was ernstig genoeg voor een dopingzaak. Dit waren voornamelijk wat het wada ‘belastende analyseresultaten’ (aaf’s) noemde; deze werden verder buiten beschouwing gelaten omdat de atleten dispensatie voor therapeutisch gebruik (tue) hadden, waardoor ze corticosteroïden en astmamedicatie mochten gebruiken. De andere positieven waren dubbelblinde monsters (db’s), urinestalen die verboden stoffen bevatten die de Medische Commissie van het ioc van tijd tot tijd toevoegde om de prestaties van een laboratorium te controleren. Deze db’s waren eenvoudig op te sporen omdat ze belachelijke verbindingen bevatten zoals het vochtafdrijvende metolazone, wat in routine-analyses nooit gezien werd, of fluoxymesterone, een anabool steroïde uit de jaren tachtig dat eveneens extreem zelden voorkwam in doping – in de afgelopen vier jaar waren er maar vier gevallen van gerapporteerd. Ik was teleurgesteld. Ik had mijn vrienden Christiane Ayotte en Martial Saugy een score van tien positieve uitslagen beloofd, maar tot dusver hadden we er nog geen een gevonden.
Naarmate de Spelen vorderden, begonnen we echte overtredingen van de antidopingregels vast te stellen. Het eerste slachtoffer was de Duitse biatlete Evi Sachenbacher-Stehle, die na een wedstrijd kleine hoeveelheden methylhexanamine in haar urine had. Dit was een grensgeval; dit stimulerende middel kwam gewoonlijk in enorme concentraties voor, dus het was aan mij om haar resultaat als een belastend analyseresultaat, een aaf, te rapporteren of niet. Als ik vóór het zien van Evi’s monster al vijf echte aaf’s zou hebben geregistreerd die in strijd waren met de dopingregels, had ik haar waarschijnlijk niet aangegeven. Maar vanwege het gebrek aan positieve uitslagen hadden we bloed nodig en dus rapporteerden we deze bevinding.
Voordat ik Evi aangaf, nam ik haar dopingcontroleformulier om te kijken welke sportvoeding en geneesmiddelen ze had opgegeven. Aangezien ze geen lid van het Russische team was en Irina me haar codenummer niet had doorgegeven, hakten we de knoop door en werd ze uitgesloten van competitie. Dit veroorzaakte een groot schandaal, en toen ze naar ons laboratorium kwam voor de analyse van haar B-staal, hield Hajo Seppelt, een Duitse documentairemaker, zich met een cameraman voor ons lab op in de hoop een paar beelden van Evi te kunnen schieten. Helaas had de auto die haar door onze poort naar binnen reed, getinte ramen, waardoor Hajo zijn primeur misliep. Ik voelde me schuldig tegenover Evi. De straf paste niet echt bij haar overtreding, die echt een twijfelgeval was, maar haar zaak opende de deur naar meer positieve tests.
Het ioc verklaarde uiteindelijk tijdens de laatste vijf dagen van de Spelen acht positieve resultaten te hebben gevonden, en elke dag maakten we een soort plechtigheid van het openen van de B-flesjes in het bijzijn van de atleten en diverse officials. Nu hadden we onze scalpen. Tijdens een diner op 22 februari noemde een aantal hogere ioc- en wada-officials ons het beste olympisch laboratorium ooit! Als ze eens wisten…
