Het verhaal van daredevil Emiel Garstenveld die 700 kilometer liep in Madagaskar

De naam Emiel Garstenveld komt je misschien ergens bekend voor. We hebben hem eerder gesproken nadat hij 1500 kilometer te voet had afgelegd in Zambia. Vandaag spreken we de militair over zijn zieke wandeling in Madagaskar. Hij liep van oost naar west, maar dat ging niet zonder slag of stoot. In zijn nieuwe boek The Walking Soldier neemt hij jou mee in zijn verhaal en avontuur. 

Tussen podcastopnames en tv-interviews maakte Emiel even wat tijd om ons bij te praten over zijn tocht. In één zin: levensgevaarlijk, maar facking vet. Tijd om er nog even wat verder in te duiken dus!

Emiel Garstenveld

De 36-jarige Achterhoeker heeft de ultieme tongval. ”Da kun je wel horen, denk ik”. Werkt sinds 2004 bij defensie, tijdens zijn uitzending in 2008 naar Afghanistan is hij twee collega’s verloren. ”Toen dacht ik bij mezelf, wat wil ik nou eigenlijk in mijn leven, waar word ik echt blij van? Het antwoord op deze vragen was reizen. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar Australië gegaan om alles te doen wat God verboden heeft.”

Oorlog

Toen iemand op televisie de uitspraak “Geen 4 mei voor mij” over zijn lippen wist te krijgen, bedacht de daredevil van een Emiel dat hij aandacht voor de herdenking van de oorlog moest trekken. ”Ik ging opzoek naar een creatieve manier waarbij ik ook de jeugd wilde betrekken. Toen ben ik maar gewoon van Normandië naar Arnhem gelopen. Dit leverde bakken met media-aandacht op en het lopen beviel eigenlijk wel.” Dit waren de eerste 600 kilometer van Emiel zijn grootse wandelavonturen, maar hij deed er nog een schepje bovenop. ”Ik dacht fack it, ik ga gewoon één dikke leipe reis maken en kijk wel waar het schip strandt, toen ben ik naar Afrika gegaan.”

De voorbereidingen

Emiel houdt van grenzen verleggen, het volgende avontuur moest dus nog extremer, unieker en avontuurlijker. Hoe bereid je je voor op deze trip door Madagaskar? ”Je gaat op zoek naar de gevaren. Bijvoorbeeld dieren, dagen geen water hebben, uitputting, uitdroging, bergen en dat soort zaken. Ik had ‘via via’ een gids geregeld en drie weken van te voren was hij opeens van de aardbodem verdwenen. Dat zorgde wel voor redelijke paniek.” Vervolgens kreeg Emiel via een Belg in het gebied een nieuwe gids. ”Hij vertelde mij dat ik het spoor kon mijden door zeven dagen door de jungle langs een smokkelroute te wandelen. De rum wordt hier van beneden naar boven gebracht en de tabak juist andersom. De gids zei al dat we dwars door de jungle gingen lopen en moesten slapen op de grond of bij mensen thuis. Klonk als een best vet avontuur! Ook mijn uitrusting moest ik voorbereiden, denk hierbij aan zonnepanelen, matje, tent, vishaken en dat soort ongein.”

Tocht

En dan vertrek je. Hoe verloopt de reis? ”We liepen elke dag van 6 uur ‘s ochtends tot 4 uur ‘s middags. Dit echte efficiënte lopen deden we een maand op rij, maar op dag vier kreeg ik al grote wonden op mijn voeten. Waarschijnlijk is daar de ellende begonnen en heb ik daar bloedvergiftiging opgelopen. Mijn liezen, schouders en voeten bloedden eigenlijk elke dag. Door die bloedvergiftiging konden mijn wonden ook niet meer genezen. Het is nu bijna vier maanden later en ik heb nog steeds kleine wondjes. De artsen zeiden ook dat ik veel geluk heb gehad, want bloedvergiftiging kan natuurlijk hartstikke dodelijk zijn.” De reis was voor Emiel er eentje van pieken en dalen. ”Hier liep ik niet echt tegenaan, maar het is natuurlijk wel wennen om volledig zelfvoorzienend te zijn. We moesten water waar we niet doorheen konden kijken koken om te gebruiken en de kippen die we gingen bakken eerst zelf even slachten. De tweede gids die we hadden was een hele slechte. Hij kende de weg niet en ging niet goed om met het volk. Dat was een flinke tegenvaller.” 

Pirates of the Caribbean

Wat is het veste dat je onderweg bent tegengekomen? ”Een gevaarlijk dorp waar ongeveer 150 jongens en meiden rondliepen. Ze hadden allemaal een wapen, dronken allemaal bier en rookten als schoorstenen. We hoorden direct dat we daar niet konden blijven slapen, tot er een oudere vrouw verscheen die volledig onder de tattoos zat. Zij beloofden voor ons te zorgen in deze Pirates of the Caribbean-setting waar die gasten rum dronken in de kroegen met hoeden en oorbellen.”

Levensgevaar

Het klinkt natuurlijk allemaal als een stoere jongensdroom, maar het was ook hartstikke gevaarlijk. Soms verlangde Emiel naar huis. ”Soms wel, vooral wanneer de pijn het plezier overschaduwde. Elke ochtend ontbeet ik met een bak rijst en twee ibuprofen, dan vraag je je soms wel af wat je in vredesnaam aan het doen bent hoor.” Uiteindelijk werd het Emiel dan ook te veel. ”150 kilometer voor de finish stortte ik in en was ik knock-out. Ik kon niet meer overeind komen en kotste alles uit. Danny moest 13 kilometer sprinten naar een dorp om een kar te halen. Dit duurde in totaal 24 uur en duurde het nog een dag voordat we bij het volgende dorp waren. Ik had een hartslag van 150 terwijl ik alleen maar stillag. We hadden een auto geregeld voor de laatste 60 kilometer. Ik zat op de bijrijdersstoel in deze gammele bak zonder benzinetank. De gevulde jerrycan stond tussen mijn benen en alle diesel klotste eruit over die wonden.

Toekomst

Dit klinkt natuurlijk levensgevaarlijk, maar de daredevil is inmiddels al bekomen van de schrik. ”Nu ben nu bezig met een trip naar Nepal en volgend jaar wil ik in Nieuw-Zeeland van noord naar zuid lopen, 25 kilometer per dag, 4 maanden lang.”

Nog meer over Emiel zijn spannende trip lezen kan natuurlijk in zijn boek! Ligt sinds 13 november in de winkel, maar wij mogen ook twee exemplaren weggeven. Stuur een mailtje naar [email protected] met jouw volgende reisbestemming en wie weet komt het boek jouw kant op.