35 uur feest op 10 verschillende party's: dit was FHM’s ADE-marathon

“We moeten echt nog eens een keer zo’n all access ADE-bandje hosselen zodat we een heel schema kunnen afwerken”, zei Chris twee jaar geleden bij de nazit van een ADE-feest tegen vriend en erkend feestganger Ronald. Dus als dit jaar plotseling door Desperados twee bandjes in de schoot worden geworpen dan is het duidelijk: agenda leegmaken en vol dat dance event induiken.

Of nou ja, bijna helemaal vol dan. ADE begint immers op woensdag, maar dan staat er al een bioscoopbezoekje aan de nieuwe James Bond op de planning. Dus starten wij ADE op de donderdagavond. Tijdens ADE worden er meer dan 250 evenementen georganiseerd op zo’n 100 verschillende locaties. Elk hoekje en keldertje van de stad wordt benut om een dj-booth en een paar dikke speakers in te knallen. Zo wordt er zelfs een feest in de manege op de Overtoom gehouden, waarbij de paarden even worden verhuisd naar elders zodat er gefeest kan worden. Wij trappen ‘m af op de mooiste locatie van allemaal: The Loft. De afgelopen jaren zijn hier al meerdere legendarische feesten gehouden. Van fancy afters tot die memorabele marathonset van Solomun . Ook deze week staat er bovenin de A’dam toren weer een dijk van een line-up op het programma. De openingsavond is voor Jennifer Cardini en Maceo Plex. Aangezien Buts heeft gekozen om te beginnen met Be Svendsen in de Melkweg, is collega Melle vanavond ons feestelijke gezelschap. Een echte Maceo liefhebber, want dit is de 15^ekeer – hij heeft het bijgehouden - dat hij de Amerikaanse dj en producer (bekend van onder andere deze track ) aan het werk ziet. Melle over z’n favoriete dj: “Maceo draait altijd hele verrassende sets doorspekt van energie. Naast dj is hij ook producer en z’n halve set zit vol onuitgebrachte pareltjes die je alleen daar kunt horen. Soms gaat hij de filmische kant op, maar je hebt altijd de garantie dat er keihard gebeukt gaat worden.”

Wat een plek blijft dit om te feesten. Het dansvloertje is klein en intiem. Als je staat te dansen zou je bijna vergeten waar je bent, totdat je een blik naar buiten werpt door de metershoge ramen en je het mooiste uitzicht over Amsterdam geserveerd krijgt. Ondertussen verwent Maceo Plex het gehoor met dikke, onverschrokken platen die hij op een straf tempo voorbij laat komen. De man geniet er zelf ook optimaal van, want hij danst zelf zo’n beetje het hardst van iedereen.

Toch iets meer biertjes gedronken dan begroot, dus worden we vrijdagochtend wakker met een klein katertje. Eerst nog werken tot een uurtje of 15:00 uur, daarna mag het weekend echt los. Maar waar te beginnen? Geen ADE zonder een bezoekje aan Awakenings, die dit jaar maar liefst acht evenementen hosten. Met vier evenementen maakt Awakenings (en daarmee het genre techno in z’n algemeen) haar debuut in de Ziggo Dome, terwijl de andere helft in de Gashouder wordt georganiseerd. Op de vrijdag staat Afterlife (het label van vaandeldragers Tale of Us) op het programma op hun vaste thuisbasis op het Westergasterrein. Op Ticketswap worden 1500 kaarten gezocht en 1 aangeboden, om maar even aan te geven hoe populair dit feest is. We melden ons rond een uurtje of 15:00 uur in de Gashouder, die bekend staat als The Temple of Techno.

Het is alweer even geleden dat we hier zijn geweest, maar zoals Vivienne van den Assem in ons interview van afgelopen vrijdag al zei : “De locatie is zo imposant, dat je alleen door de setting al wordt weggeblazen. Elke keer dat je daar binnenkomt voel je: ‘Wow, dit is iets speciaals.’” En dat is het. Awakenings heeft hier in de afgelopen twee decennia tientallen feesten georganiseerd en die bulk aan ervaring merk je aan alles. Op basis van licht, geluid en show is dit de crème de la crème in de techno scene. Een feest waar elke liefhebber minimaal een keer in z’n leven moet zijn geweest. In het midden van de silo hangt de karakteristieke Afterlife-pop ondersteboven aan het plafond, terwijl achter de dj een weergaloos podium staat uitgestald waar een intense lichtshow al je zintuigen prikkelt, terwijl de donkere bassen door de industriële koepel rollen. Achter de draaitafels staat Stephan Jolk de boel op te warmen, waarna Kevin de Vries het stokje mag overnemen. Aan alles merk je dat dit een zinderende avond gaat worden, maar helaas gaan we dat niet zelf meemaken, want wij moeten door naar het volgende feest. “Gaan jullie nu al weg?”, zeggen de verbouwereerde Awake-medewerkers bij de uitgang, die nog niet eens open is. “Met pijn in het hart”, antwoorden we, want dit moet een van de lekkerste feesten zijn van ADE. Maar in een marathon moet je nou eenmaal concessies doen. Bovendien wachten onze vrienden op ons in de G-Star Factory aan de andere kant van de stad.

Deze unieke plek is gefixt door Audio Obscura, die patent hebben op het organiseren van feesten op bijzondere locaties. Afgelopen jaren kon je bij Audio Obscura al raven onder het Rijksmuseum of in het Centraal Station. Dit jaar hebben ze het imponerende G-Star gebouw aan de rand van de A10 weten te strikken. Als we binnenkomen is het contrast nogal groot met waar we vandaan komen. We gaan van de Gashouder naar een plek waar voor het eerst ooit een feest wordt gegeven. Wat wel direct opvalt is dat alle mooie meisjes van Amsterdam afgesproken lijken te hebben om een kaartje te kopen voor de vrijdagavond van Audio Obscura. Knappe vrouwen everywhere. Is dat het Job Jobse effect? De G-Star Factory is opgedeeld in twee area’s. We beginnen in de hal boven. Het voelt meer als de vrijdagmiddagborrel in de kantine op werk, dan dat je op een losse ADE-fissa bent beland. Nee, echt sfeervol is deze area niet. Snel een kijkje nemen bij de andere stage. Daarvoor hebben ze de parkeergarage omgetoverd tot duistere ravekelder. Alsof je op een illegaal feest bent beland. Het plafond is laag, de dansvloer tot de nok toe gevuld en de vibes zijn dankzij Antal al gaande. Het wordt nog effe wat drukker als publieksfavoriet Job Jobse aan z’n drie uur durende set begint. De aimabele Amsterdamse dj lijkt met één motto hier naartoe te zijn gekomen: het beton uit de muren beuken. Naarmate de tijd vordert schiet de BPM-meter de lucht in, waarbij allerlei classics de revue passeren. Hard, harder, hardst, luidt het devies. Knap hoe Job zichzelf in de afgelopen jaren een geheel eigen stijl heeft aangemeten en haast een nieuw subgenre heeft ontwikkeld. Zijn signature dish? Snoeiharde hardtrance platen uit het vorige decennium. Maar wacht effe, horen we dat nou goed? Is dat… Nee toch zeker. Zijn dat daadwerkelijk de klanken van The 6th Gate van D-Devils ? Op de dansvloer is de ene helft in verbazing doch extase dat deze techno classic uit 2000 door de speakers galmt, terwijl de andere helft (de jongere garde) een what-the-fuck-gebeurt-hier-momentje beleefd. ‘Fight, fight, fight… and dance with the devil!’. De hele parkeergarage wordt compleet in de fik gezet, waarbij zelfs de meest verlegen dansers als hardste staan te fistpompen.

De plaat is de kers op de taart van een vlammende, authentieke en weergaloze Job Jobse set. Om 00:00 is het tijd om naar huis te gaan en wat uurtjes slaap te pakken. De wekker gaat morgen immers weer op tijd.

Op de zaterdagochtend melden we ons namelijk fris en fruitig rond een uurtje of 10:00 bij de ingang van de Radion voor de befaamde Breakfast Club. De deuren zijn om 06:00 uur geopend. En ja, er zijn zat mensen die hun wekker op onchristelijke tijden hebben gezet zodat ze hier al in de vroege ochtend ontbijten met een croissantje en een biertje. Als wij aanmeren is het ontbijt al grotendeels op en de Radion afgeladen. Waar in voorgaande jaren de Breakfast Club een mooie mengelmoes was van doorgehaalde ravers de avond">van de avond ervoor en uitgeslapen mensen, daar is het nu overduidelijk dat nagenoeg iedereen lekker z'n broodnodige uurtjes in dromenland heeft gepakt en vol energie zich meldt bij de club in Nieuw-West. Het was natuurlijk een ding dit jaar: door de coronamaatregelen mochten geen feesten tussen 00:00 uur en 06:00 worden georganiseerd worden. Een nogal vreemde maatregel (wat verandert er immers na middernacht in een club of festival), maar in de praktijk blijkt het allemaal niet zo’n probleem. Sterker nog, tijdens het weekend spreken we heel veel mensen die deze tijden eigenlijk wel hartstikke prima vinden. En joh, dan gaan we toch lekker overdag dansen? Voor het volhouden van onze ADE-marathon komt het bovendien niet slecht uit. Verder slaan we alle afters beleefd over om zes uurtjes slaap per nacht te pakken. Zo hou je het wel vol.

De Radion is een plek met vier verschillende zalen, waar je nog ouderwets in kan verdwalen. Door de nauwe gangetjes en trappetjes voelt het soms aan als een doolhof. Zo gek is het dus niet dat een meisje vraagt hoe ze in de bovenzaal komt. Als de hele Radion open is en zo vol als nu, dan is dit misschien wel de beste club van Nederland. Industrieel, rauw en een topplek om te dansen. Zeker links vooraan in de grote zaal, waar je met je hoofd in de speaker staat en een enorme ventilator voor welkome afkoeling zorgt. Het is namelijk nogal heet in de Radion. Zeker de bovenzaal voelt aan alsof je net uit het vliegtuig in de Antillen stapt. Binnen no time gutst het zweet over je lichaam. De shirts die uit zijn bij twee gespierde boys kan voor de verandering een keer op ons begrip rekenen. Meest in het oog springend op de line-up is de b2b tussen John Talabot en Dustin. Ze draaien de betere hypnotiserende bounce house & techno, waar je als een locomotief op door kunt stampen. Zagen met die vuist! Na ons debuut bij de Breakfast Club kunnen we bevestigen: de geruchten zijn waar. Dit behoort tot de beste feesten die je met ADE kunt pakken.

Compleet gedesoriënteerd stappen we de club uit. Het voelt aan als 7 uur ’s ochtends, maar het is toch echt pas 16:30 uur. Door! Nu begint de keuzestress, want waar moet je de zaterdagavond naartoe? Wordt het Solomun bij Loveland? Kompakt in de Marktkantine? Dixon bij DGTL? Clone Records bij Radio Radio? Of toch Speedy J in Paradiso? Er is zoveel keuze dat je door de rook de dj-booth niet meer ziet, dus besluiten we de avond maar in tweeën te splitsen. We gaan eerst langs bij Gardens of Babylon in de Westerunie en het Transformatorhuis op het Westergasterrein. Een rondreizend circus dat onder deze vlag feesten over de hele wereld organiseert. Als we aankomen blijken we de dresscode effe te hebben gemist, want bijna iedereen is verkleed. We zien heel veel catchy blousejes, tovenaarshoedjes en schattige elfjes met glitters. Het geeft direct een uniek karakter aan het feest, waar de sfeer er goed inzit. De locatie blijft ook tof. Het lichtplan in het Transformatorhuis is on point, waarbij een soort paraplu’s van led-balken de zaal verlichten, die ook weer weer alle kanten op kunnen bewegen. Goede ingrediënten om later op de avond heel lekker op te gaan. Achter de draaitafels staan Deer Jade & Elif vol energie vette muziek te draaien. Ze draaien ietwat trage, maar spannende techno waar je lekker op kunt zwieren. Het lekkerste moment van dit feest beleven we echter in de Basement. Een klein keldertje in het gebouw waar door Mona Pirzad bezwerende muziek wordt gedraaid die je treft op de maandagochtend van het Berlijnse Fusion festival. Je kunt jezelf helemaal verliezen in deze tantra techno en wat ook lekker is: de rookmachine maakt overuren en er is heel veel ruimte om te dansen. Na 20 minuten als een koningscobra uit de mand te zijn gefloten, is het tijd om aanstalten te maken voor het derde feest van de dag. We hebben zin in funky vrolijkheid. En waar kun je dan beter naartoe dan naar Rush Hour bazen Antal & Hunee?

Om 21:30 uur melden we ons als laatste bezoekers in Lofi, genesteld op het industrieterrein achter station Sloterdijk. Antal & Hunee zijn Lowlands-veteranen waar ze in de geschiedenisboeken staan met een van de beste sets ( X-Ray, 2014 ) die daar ooit is gespeeld. Ze zijn de koningen in hun genre, waarbij ze een voorliefde hebben voor heerlijke trommel & trompetten platen met een Afrikaanse twist, maar dat afwisselen met vette obscure technorammers die ergens uit de onderste stapel van de platenkist zijn gepeuterd. Het is een eclectische mix die erin gaat als zoete koek bij het euforische Lofi-publiek. Het is dansen op de vierkante centimeter in de snikhete club die aanvoelt als een broeikas. Stilstaan is echter geen optie. 1 + 1 = 2, dus hebben we aan het eind van de avond een shirt dat zo nat is dat het lijkt alsof we zojuist in de sloot zijn gevallen. Altijd een goede indicatie van een topfeest. Hoogtepuntje van de avond is het moment dat alle handjes het luchtruim betreden als ‘Bamba, bambaleooooo’ van de track Tondo van Disclosure en Eko Roosevelt door de tent galmt. De Lofi is aan en gaat tot klokslag 12 uur niet meer uit.

De zondag was al ver van tevoren ingevuld. Met een vriendengroep van 14 man naar Audio Obscura om daar ADE op feestelijke wijze af te sluiten. De blaren zijn inmiddels behoorlijk op de voeten gedanst en de kuiten voelen alsof er daadwerkelijk een marathon gelopen is, we weten nu al dat we niet in staat om nog een feest in de middag te pakken, voordat we ons opnieuw melden bij de G-Star Factory. De line-up is veelbelovend. In het gebouw draaien Nicky Elisabeth, daarna een zes uur durende set van Adriatique om te eindigen met twee uur Stephan Bodzin. In de garage staat een grimmig avondje op het programma met Marino Canal, Recondite (live) en een slotstuk van drie uur Mind Against. Donker en duister is precies waar we zin in hebben op deze laatste ADE-dag, dus lopen we vanaf de locker direct richting de parkeerplaats om ons helemaal vooraan te melden bij Marino Canal. De jonge Spaanse dj en producer is een van de talenten die furore maakt op het label van Afterlife. Hij laat zijn potentie zien met zijn gevaarlijke platenkeuze. Party partner in crime Buts is wat verlaat, want die kon het niet laten om nog even langs de Marktkantine te gaan om een kijkje te nemen bij Echonomist en Adana Twins.

Hij is echter mooi op tijd voor het begin van Recondite. Lorenz Brunner is zijn officiële naam. De Duitser draait live en alleen maar eigen producties. Zijn muziek is diep. Heel diep. De bassen gaan nog een paar frequenties omlaag die binnenkomen in de kern van de verst gelegen cellen van je lichaam. Hij maakt een unieke sound die zeer dreigend en onheilspellend klinkt. Alsof er onweer op komst is, maar de echte storm telkens wordt uitgesteld. Het is de perfecte warming up voor de Italiaanse broers van Mind Against, die in een gespreid bedje terecht komen. De mannen stonden lang in de schaduw van landgenoten van Tale of Us, maar bewijzen vandaag dat ze absoluut niet onderdoen voor hun landgenoten. Ze bouwen hun set op magistrale wijze op, waarbij er telkens weer een gemener laagje wordt toegevoegd. De sound is duister, sinister en tering stoer. Op zo’n zondag wil je niet meer praten, maar volledig in trance raken door de muziek en dat is precies wat Mind Against het publiek in de garage geeft. De dikke tracks zijn niet op vier handen te tellen, maar een van de allerbeste (en laatste) platen die ze draaien is de Radio Slave remix van het nummer Killer van Eli Brown . Kippenvel op de armen. Wat een waanzinnig lekkere beukplaat. Het is de perfecte afsluiter van een magistrale ADE-marathon. Het is goed dat het nog een jaar duurt voordat ADE weer in het land is, maar dit doen we in 2022 met alle plezier nog eens dunnetjes over.

Check hier het Instagram story verslag met alle dikke filmpjes van de feesten die we bezocht hebben.

Hoeveel feesten bezocht?
7 stuks voor Chris, 10 stuks voor Buts
Hoeveel uur gefeest? 35 uur

Hoeveel dj’s aan het werk gezien? 27

Hoeveel euro’s aan lockers uitgegeven? 56 euro

Hoeveel biertjes gedronken? 29

Hoeveel vodka-cola? 8

Anders nog iets? Geen commentaar

Hoeveel kilo afgevallen? 3,5 kilo lichter dan bij de start van ADE

Hoeveel mooie vrouwen gezien? Honderden.