Penoza-acteurs over het grove einde van de serie en de Penoza-film

In het nieuwe seizoen lijkt het goed te gaan met Carmen. Er komt een nieuwe man. Ze denkt eraan haar organisatie over te dragen. Lekker met haar kinderen rentenieren in het buitenland. Dan dient zich een nieuwe garde criminelen aan in de Amsterdamse onderwereld. Jonge gastjes, Belgen, onvoorspelbaarder en roekelozer dan ooit. Er gaan dit seizoen weer geliefde personages dood en de woorden van Loek Peters (Berry) voorspellen niet veel goeds: “De laatste afleveringen zullen voor sommige mensen misschien tenenkrommend grof zijn. Het wordt harder dan voorgaande jaren en bovendien weer ontzettend onverwachts en spannend.” Ook zal familie dit seizoen weer een belangrijker thema worden. “Carmen lijdt aan het lege-nestsyndroom. Ze probeert haar kinderen dichtbij haar te houden, maar dit lukt niet. Ze is bang niet meer nodig te zijn. Ik ben persoonlijk heel blij met deze verhaallijn”, licht Monic Hendrickx toe.

De serie, naar verluidt in een kroeg bedacht door voormalig-Penozaregisseur Diederik van Rooijen, begon in 2010 en trekt nog altijd een miljoenenpubliek. Er zijn vijf buitenlandse remakes en bedenker en oud-regisseur Van Rooijen werkt tegenwoordig in Hollywood.

De acteurs praten vol lof over elkaar en de serie: “Er wordt zo goed gespeeld. Ik ben nog nooit – en ik heb veel gedaan voor TV – zo trots geweest op mijn collega’s. Op de set kent iedereen elkaar en achter de schermen loopt alles gestroomlijnd.”, zegt Hajo Bruijns (Jim Leeflang). Toch zit een zesde seizoen er niet in. “De kijkcijfers stijgen ieder seizoen, maar we willen Penoza niet uitwringen. Het is lastig om met goede verhaallijnen te blijven komen en het moet geen soapserie worden”, aldus hoofdrolspeelster Monic Hendrickxs (Carmen van Walraven).

Wel wordt er hard gewerkt aan een goed filmscript - er moet nog een film komen om het Penoza-avontuur knallend af te sluiten. Eentje met budget voor goede stunts, het liefst onder regie van Penoza-peetvader Diederik van Rooije. De financiering is nog niet rond, maar de acteurs geloven erin. En ze zijn kritisch, zo zegt Loek Peters (Berry): “Het script moet wel Penoza-waardig zijn en het mag geen lange aflevering worden”. Datzelfde verantwoordelijkheidsgevoel hoor je ook bij Gijs Naber (Storm): “Er zijn de laatste seizoenen nieuwe scriptschrijvers bijgekomen en soms zagen wij als acteurs op de set nog ruimte voor verbetering. Het is wel belangrijk dat we de Penoza-taal bewaken.”

Zelf zijn de acteurs niet bang voor het lege nest-syndroom nu de draaidagen erop zitten. Wel is duidelijk dat het een hele vertrouwde groep is geworden in de afgelopen acht jaar. Monic Hendrickxs: “Het is als vrienden die je lang niet hebt gezien. Zodra je elkaar weer ziet, pik je meteen de draad op.” Ook Sigrid ten Napel kijkt nu anders naar het einde dan toen ze zestien was en het eerste seizoen erop zat: “Dat was echt een zwart gat voor mij. Ik heb gehuild en de regisseur nog een hele lange brief geschreven waarin ik zei dat ik me geen leven zonder kon voorstellen. Nu is dat minder, het blijft werk.”

Monic vertelt over hoe ze haar televisiekinderen heeft zien opgroeien en volwassen ziet worden in die acht jaren. “Ik krijg toch een soort van moedergevoel bij ze. Niet dat ik iets zou zeggen als ‘niet te veel drinken’, in die zin voel ik me niet verantwoordelijk voor ze. Ik ben eerder een suikertante.” Sigrid bevestigt dit: “Ze heeft me voor mijn gevoel altijd als een gelijke behandeld, zelfs toen ze met een pubermeisje zat opgescheept. Ik was toen geen ideale tegenspeelster, lijkt me. Ik zou het ook eerder een suikertante dan een moeder noemen. Zij wist bijvoorbeeld wel wanneer ik bij wie sliep, of dat ik van een feestje kwam – informatie die ik toen nog van mijn eigen moeder weghield.”

Tekst:Eric Borghuis Beeld: Pief Weyman