De man die meer dan 2.000 voetbalwedstrijden over de hele wereld bezocht

Zeker. Ik ben bezig aan mijn 43e seizoen, inclusief de jeugd. Mijn eerste seizoen was 1975/1976. Binnenkort word ik 53 jaar en ga ik mijn 1.027 ^e

wedstrijd spelen. In die wedstrijden heb ik 346 doelpunten gescoord. Van al die wedstrijden heb ik de statistieken bewaard. Ieder weekend werk ik mijn boekje bij met de uitslag, ruststand, het veld, de datum, scheidsrechter, doelpuntenmakers en bijzonderheden. Nu speel ik op het laagst denkbare niveau, namelijk in de 3 ^e

klasse van de Veteranen bij Voorschoten’97. De kelder van het amateurvoetbal. Prachtig man, het is hier goed toeven.

Ik maak onderscheid tussen profstadions en overige stadions. De definitie van profstadion verschilt per land. In Engeland gelden de bovenste vier niveaus als profstadion, in Luxemburg is alleen het hoogste divisie (semi-) professioneel. Op basis daarvan heb ik een rating gemaakt, waarbij ik tot dusver uitkom op ongeveer 820 bezochte profstadions. Als je de overige complexen erbij optelt zit ik aan de 2.000. Daar zitten dus ook amateurcomplexen in binnen- en buitenland bij.

Profwedstrijden registereer ik apart van amateurwedstrijden. Als je eenmaal ooit begint met vastleggen van dit soort dingen is het heel moeilijk om ermee te stoppen. Mijn lijst is vanaf dag één compleet. Qua profwedstrijden zit ik op 1.050 wedstrijden. Op vrijwel hetzelfde moment speelde ik twee jaar geleden mijn 1.000 ^e wedstrijd en bezocht ik mijn 1.000 ^e

profwedstrijd. Alles bij elkaar heb ik ook wel 2.000 amateurwedstrijden gezien.

Wat ik in het algemeen heel mooi vind aan sportcomplexen is als ze deel uitmaken van de omgeving. Een mooi voorbeeld is Quick Boys. Heel afgezaagd natuurlijk, maar het is op prachtige wijze onderdeel van de duinen. AGOVV in Apeldoorn maakt heel erg mooi deel uit van de bossen. Maar ook een club als ASC in Oegstgeest - die inmiddels is verhuisd - vond ik heel interessant, want dat complex lag pal tussen de huizen in een woonwijk. Dat zijn drie complexen die elk op hun eigen manier heel erg mooi zijn.

Dat was Feyenoord-Roda JC, in mei 1976. Uitlag was 3-0 voor Feyenoord. Ik kende het voetbal alleen van de tv en de krant en het was als 11-jarig mannetje mythisch om voor het eerst in zo’n stadion te zijn. De Kuip is dan ook gelijk de overtreffende trap. Vanaf dat moment was ik geïnfecteerd en wilde ik zo snel mogelijk zo veel mogelijk stadions zien.

Een jaar later was ik 12 en had ik de leeftijd om op tienertoer te gaan. Waar anderen dat gebruikten om naar Ponypark Slagharen of Artis te gaan, daar ging ik door heel Nederland trainingen en stadions bezoeken. Dus ging ik naar Maastricht, Groningen, Enschede en Alkmaar. Eind jaren ’70 had ik alle stadion in Nederland bezocht. Toen liep je nog overal naar binnen en waren voetballers nog heel benaderbaar. Ik weet nog dat Real Madrid een trainingskamp had belegd in Zeist. Ik liep daar met m’n handtekeningenboekje zo de recreatiezaal in terwijl heel de selectie stond te biljarten. Als je dat nu probeert dan wordt je door je kop geschoten. Totaal andere tijd.

Onmogelijke vraag. Memorabel is vanuit verschillende perspectieven benaderbaar. Het hoogst haalbare voor mij was het bijwonen van een WK-finale. Dat heb ik heel lang geprobeerd. Ik heb zelfs Sepp Blatter persoonlijk aangeschreven. Op een gegeven moment was het WK 2006 in Duitsland, dat was voor mij dé kans. Een jaar daarvoor was het WK onder 20 in Nederland. Dat WK werd geopend door Blatter in Kerkrade. Ik had allemaal foto’s gemaakt van Blatter. Een jaar later kwam ik op het idee om een brief te schrijven aan Blatter met daarbij een fotocollage, met de vraag of hij iets voor me kon betekenen. Blatter was toen een soort Zonnekoning, die op net zo’n grote afstand stond als de Paus en de president van de Verenigde Staten. Nooit meer wat van gehoord uiteraard. Ik was net op het WK naar de strijd om de 3 ^e en 4 ^e

plaats geweest in Stuttgart en ik zapte in het hotel een beetje op tv, toen ik stuitte op een privédocumentaire over Sepp Blatter. En wat zie ik daar in zijn werkkamer op een tafeltje met dierbare spullen tot mijn grote verbazing staan, mijn plakwerkje! Ik zat gelijk overeind in bed vol adrenaline. Mijn kinderknutselwerkje stond gewoon prominent tussen allemaal gouden en zilveren bekers van de grote Sepp Blatter. Hij had het wel degelijk ontvangen, maar had nooit wat van zich laten horen. Vier jaar is het helemaal goed gekomen. In 2010 heb ik alsnog de WK-finale bijgewoond tussen Spanje en Nederland in het Soccer City in Johannesburg.

Ajax-Bayern München in de strijd om de halve finale in de Champions League in 1995. In het Olympisch stadion werd het 5-2 voor Ajax. De Amsterdammers deden voor het eerst in de historie mee aan de Champions League, want PSV had de eerste jaren de dienst uitgemaakt. Er was nog sprake van hevige rivaliteit met Duitse teams en zéker met Bayern. De combinatie van het bereiken van de finale en ook nog eens tegen een Duitse tegenstander zorgde voor blinde euforie.

Een hele andere gekke memorabele wedstrijd was toen ik in Hongarije met mijn gezin bij een gewone competitiewedstrijd van Ujpest aankwam. Eenmaal ter plaatse bleek die wedstrijd zonder supporters te zijn, want de aanhangers van Ujpest hadden zich bij een eerdere wedstrijd misdragen. Ik heb aan de poort een enorm lulverhaal gehouden, waardoor ik op de perstribune werd toegelaten. Mijn vrouw en kinderen mochten er ook bij zijn, die zaten in een skybox. Een kleine wedstrijd, maar omdat wij de enige toeschouwers waren toch heel bijzonder.

Ik heb in Afrika een paar heel bizarre stadions meegemaakt. Het nationale stadion van Lesotho bijvoorbeeld. De tribune ging daar stijl naar boven, maar de trappen hadden geen leuningen. Levensgevaarlijk. Braga in Portugal is bijzonder en bizar tegelijk. Achter een goal heb je een enorme rots staan. Laatste was ik op de Faeröer Eilanden, een minilandje tussen Schotland en IJsland in. Daar heb je het stadion van EB/Streymur dat midden in zee ligt. Als je de bal hard over schiet dan kun je ‘m zo de oceaan inschieten. Het is een stadion dat bij de echte groundhoppers erg populair is. Maar ook dit is een vraag waar ik drie uur over door zou kunnen gaan.

Er is één stadion waar het voelde alsof ik met een honkbalknuppel werd neergeslagen, zo onder de indruk was ik. Dat was het Bombonera stadion van Boca Juniors in Buenos Aires. Het stadion ligt in de havenwijk La Boca, een echte volkswijk. Een wijk waarvan de taxichauffeur tegen je zegt: zorg ervoor dat je voor het donker weer weg bent. Die sfeer straalt er ook in het stadion vanaf. Intimiderend en heel intens. Je proeft daar het voetbal, maar ook de Zuid-Amerikaanse rauwheid. Dat maakt het heel interessant. Het is ook het stadion waar Maradona is begonnen.

Tekst: Chris Riemens Beeld: Hans Douw