Getest in Qatar: KTM Superduke 1290 R

redactie 21 Dec 2016 Entertainment

Of we even de nieuwe KTM Superduke 1290 R mee wilden gaan testen in Qatar… PARDON? Schijt de kerstman in een schoorsteen? JA NATUURLIJK! En zo kwamen we aan in het belachelijk kleine en rijke Golfstaatje, waar ze momenteel alle olie en gas aan het inruilen zijn voor gestapelde bakstenen en WK-stadions.

Dag 1: GUTENMORGEN, OPSCHIETEN!
Door hordes werklustige bouwvakkers uit Pakistan en Myanmar duurde het even voordat we door de immigratie kwamen, nadat we geland waren op de luchthaven van Doha. Bouwen, dat gebeurt er nogal in Qatar, net als wegen aanleggen, omleggen en gewoon weghalen. De navigatie had het er maar moeilijk mee en dus, na een lange nacht lagen we dan om 06.00 in ons fantastische hotelbed. Het beste bed ter wereld. En dan is het 11 uur, de telefoon gaat. Een vriendelijke Oostenrijkse dame vraag waar we blijven, over tien minuten begint de wegsessie. Hadden we, immers, de brief niet gelezen dat het programma vervroegd was? Neen. Die hadden we niet gelezen.

Het beste bed ter wereld. En een tv bij het bad.

Je moet weten dat we een beetje motornerds zijn. We vinden motors mooi, vet en rijden is awesome. Maar échte ervaring missen we wel. Want rijden op een PK-beest als deze Superduke, met zijn 177 paardjes, is dan ook nieuw voor ons. Deze 177 paardjes hoeven slechts 195 kilo voort te trekken, exclusief jouw bierpens natuurlijk. Die kan er prima bij, aangezien het 1,3 liter blok maar 62 kilo weegt! En zo hijsen we ons in ons gare Gamma-motorpak voor de straatsessie. Een hele rij fonkelnieuwe Superdukes staat klaar voor de start en als we niet zo’n extreem slaaptekort hadden, zouden we er nerveus van geworden zijn. Wetende dat deze fiets, in de meest complete uitrusting zo’n €20.000,- kost. Maar nie zeiken, gaaaaan!

They see me rollin’

Wat een beest! Bij het starten alleen al kijken we schielijk om ons heen of er geen boze buren uit het raam hangen. De donder die uit de pijp komt lijkt door de Oostenrijkers recht uit Thor’s hamer gestolen te zijn (de echte Thor hè, god van de donder, niet Chris – shampooreclame – Hemsworth). En dan op weg. Het is werkelijk ongelooflijk hoe licht en soepel de motor aanvoelt en dat terwijl er een koppel in zit waar je bij wijze van spreken een oliebollenkraam mee kan trekken. Met zijn 141 Nm trekt ‘ie het gloednieuwe Qatariaanse asfalt aan stukken. ‘Even’ een dotje gas om een auto in te halen en je zit al op snelheden waar je in Qatar waarschijnlijk verbannen voor kan worden naar de voetbalstadion-werkkampen.

Dag 2: HET CIRCUIT
Nee, we hadden wéér geen volledige nacht. Het heerlijke bier smaakte te goed met onze nieuwe motorvrienden en de wekker ging vroeg. En dus zitten we knikkebollend in de bus, op weg naar het naar het prachtige MotoGP circuit Losail, waar Jorge Lorenzo dit jaar als eerste over de streep kwam op het 1.068 meter lange rechte stuk. Het circuit staat ook bekend om zijn ‘races by night’, want de gehele 5.380 meter zijn in de bouwlampen gezet:

Losail By Night

De lieve mevrouw van KTM, die van dat telefoontje, kijkt bezorgd naar onze Gamma-kledij. Nee, dat vindt ze maar niks. Of we even mee willen lopen, want zo mogen we het circuit niet op. In een van de pitboxen ligt een schatkamer aan prachtige KTM-gear. Het grootste pak dat ze hebben, is ietsje te klein voor ons. Maar nog altijd beter dan een huid-afdruk achterlaten op het asfalt, toch? En dus wringen we ons weinig atletische lichaam in het stugge leer. Anderhalf uur later zijn we er klaar voor!

‘Mama, het knelt zo’

Onze Jedi Master, Jeremy Mc Williams (winnaar van de GP in Assen in 2002, onder anderen!) vertelt: ”Ik had zeker twee sessies nodig om het circuit te leren kennen, dus doe alsjeblieft rustig aan, voor je het weet lig je in de grindbak!”. Dit wordt aangevuld door de vrolijke Oostenrijkse KTM-chef met “We willen jullie er op attenderen dat alle veiligheidsmaatregelen getroffen zijn, er staat zelfs een helikopter paraat, mocht er iets mis gaan”. Nee, we waren nog niet nerveus genoeg.

Sessie 1: KOLERE
Jeremy had niets teveel gezegd. Het circuit is onoverzichtelijk; bij geen enkele bocht zie wat er na komt en er zijn maar weinig referentiepunten in de omgeving. Je moet het dus van je geheugen hebben. En stel je dat dan voor in de fikkende zon, in een te klein pakkie en op een motor die regelrecht vanonder Thor’s reet (de echte) vandaan gejat lijkt. En dat terwijl de echte motorjournalisten je links en rechts voorbij schieten. Sessie 1 maakte ons zo mogelijk nog nerveuzer, getuige de angstwindjes in het krappe pakkie.

Ter illustratie: als we het lange rechte stuk oprijden, accelereren we zo hard als we kunnen. De Superduke is een naked, dus de wind komt vol in je bakkes. Onze helm begint te bokken, we houden ons met alle macht vast: 100…140….190…210… HOLY FUCK WAT GAAT DIT HARD! Op dat moment komt een andere journalist ons voorbij gereden. Op zijn achterwiel.

Hoe wij het doen. Én hoe het hoort, op de achtergrond

Sessie 2: ONTMAAGD!
Hadden we al toegegeven dat we niet zo heel goed motor kunnen rijden? Ja? Mooi. Dan moeten we ook maar even toegeven dat we in sessie 1 maar liefst drie keer bocht 6 niet haalden en over de curbs in de uitloopzonde terechtkwamen. Ja. Schande. We weten het.

Knietje!

En ja, dan moeten we dus óók even delen dat we nog nimmer een knietje op de grond gehad hadden. Ja, hadden! Onze ontmaagding vond plaats in bocht 6. Onze gehate bocht 6, notabene! En verdomme het is makkelijker dan je denkt. Zeker als je door Jedi Master Jeremy begeleid wordt en hij er ons van overtuigt dat de banden zo goed, breed en warm zijn dat er geen reet kan gebeuren, als je met je reet naast het zadel gaat zitten.

We wisten Jeremy ook nog even voor de camera te vangen, om de do’s and don’ts te vertellen, mocht je zelf eens het circuit op gaan:

Launch Control, anti-wheelie en een boel andere elektronika
De launch control is niet alleen handig op het circuit, ook tussen stoplichten in. Zoals je in de video hier onder ziet ziet lijkt het langzaam te gaan, maar de beste coureurs schaafden nog eens 0,3 seconden van hun beste tijd af. Dit natuurlijk omdat wheelies maken gewoon tijd kost. Naast deze launch control komt de Superduke met nóg een hele bak elektronica aan boord. Je gas, bijvoorbeeld, is ‘drive by wire’, schakelen (quickshift) kan ‘koppelvrij’ (bij hogere snelheden, dat wel) en van ABS tot tractiecontrole tot anti-wheelie en de mogelijkheid om te driften in de bochten. Jawel. Driften. Met je motor. Je kan het er allemaal bijnemen in de upgradepakketten die je Superduke nóg veel bruter maken en je portemonnee nog wat leger. Meer info over wat in welk pakket zit vind je bij KTM.

Dragrace met launch control: het lijkt underwhelming, zo zonder onbedoelde wheelies en op 6.500 toeren, maar het is sneller!

Conclusie
De KTM Superduke 1290 R is eng. Echt eng, voor een motornerd als FHM is. Maar dit was ook de bedoeling van KTM. Ze noemen hem niet voor niks ‘Het Beest 2.0’. Niet alleen motorisch is het een beest, ook hebben de designers hun uiterste best gedaan hem er uit te laten zien als een monster dat klaar staat je te bespringen en te verscheuren. Leuk detail: de koplamp is geïnspireerd op een standbeeld van een monnik zonder gezicht. Creepy? Yep. Geslaagd? Hell yes!

De motor laat zich gemakkelijk berijden, ook door motornerds. Maar als je een beetje lef krijgt, het gas écht opengaat en de corrigerende elektronica op een laag pitje worden gezet, dan hoed je maar voor de wraak van het beest!

Ja, hij is eng.