Voorpublicatie: De familie Wachtman, de roman van Christiaan Alberdingk Thijm

We zullen eerst even context scheppen waar het boek over gaat. De wetenschappelijke carrière van Philip Wachtman zit in een dip. Zijn promotieonderzoek over de anonimiteit van spermadonoren is overbodig geworden en hij dreigt gepasseerd te worden voor de benoeming als hoogleraar. Zijn vriendin, de succesvolle stemactrice Freya de Koning, gaat daarentegen hartstikke lekker. Als stem van het populaire kindpersonage Felicity bevindt zij zich op het hoogtepunt van haar roem. Maar er is een groot gemis. Freya is op haar negenendertigste nog kinderloos. Het ligt aan Philip, denkt Freya. Maar Philip weet dat hij de oorzaak niet kan zijn. Wachtman heeft naar schatting 411 nakomelingen; het gevolg van bovenmatig praktijkonderzoek bij de spermabank van vriend, dokter Dumortier. Door een uitspraak van de rechter dreigt Wachtman zijn geheim prijs te moeten geven. Achtervolgd door zijn verleden en door een studente die zegt dat ze zijn dochter is, moet hij op zoek naar zichzelf. Gaandeweg komt hij tot de conclusie dat hij niet is wie hij dacht te zijn.

Wanneer ze met hem klaar is, reikt ze naar haar iPhone, alsof het

een pakje sigaretten is. Het apparaat, aangelijnd op het nachtkastje,

had tijdens de daad al om haar aandacht gevraagd. Ze probeert

de telefoon los te koppelen. Haar rechterborst hangt nu net boven

zijn hoofd. Als hij zich een klein stukje opricht, zijn buikspieren

aanspant, kunnen zijn lippen haar tepel omvatten, als een zuigeling.

Ervaringsregels hebben hem echter geleerd dat hij het gebaar

beter achterwege kan laten.

‘Toe,’ zegt hij terwijl ze met het oplaadsnoer klungelt, ‘blijf nog

even op me zitten?’ Zijn handen omklemmen haar smalle heupen.

Met het ding in haar linkerhand, haar blik op het scherm gefixeerd,

stapt ze van hem af, naar zijn kant van het bed, haar rechterhand

zoekt heel even steun op zijn borstkas.

Wachtman staart in het halfduister naar het plafond, naar een

haak waar ooit een lamp aan heeft gehangen. Er was een tijd dat ze

hem onvoorwaardelijk begeerde. Porde hem wakker, midden in de

nacht. Twee grote kijkers in het donker. Haar stem die zegt, fluisterend,

dat ze niet kan slapen, verlegen, hoopvol, als een klein kind

dat smeekt nog even televisie te mogen kijken op de bank. ‘Weet

jij misschien iets om me in slaap te krijgen?’ Ze was verslaafd aan

hem. Een pinkbeweging was genoeg om haar te bevredigen.

‘Zit je op Insta?’ Hij spreekt de naam van het sociale netwerk

een octaaf hoger uit, alsof hij een puber is, alsof iedereen op Instagram

een puber is.

‘Hm?’ Freya blijft bewegingloos liggen, haar hoofd op haar rechterhand

geplant.

Het scherm, het enige licht in de slaapkamer, straalt als een radioactieve

bron over haar rug. Wachtman staart naar de wervels,

die in een flauwe bocht omhooggaan tot waar de krullen beginnen.

Met zijn vingers wandelt hij via de uitsteeksels naar boven. Het kan

hem niet schelen dat ze het irritant vindt. Wachtman wil opgemerkt

worden. Hij pakt een paar van haar lokken tussen duim en

wijsvinger. De krullen waarover Freya zo vaak klaagt. Ongehoorzaam,

springerig, hormonaal. Wachtman steekt zijn neus in de bos

en ruikt amandelshampoo. Dezelfde shampoo die hij na de allereerste

keer – hij was fenomenaal – bij haar thuis onder de douche

had gebruikt. In die tijd had hij nog een grote bos rode krullen.

Haar arm lijkt een vlieg weg te slaan – ze wil dat hij ophoudt met

aandacht vragen.

Wachtman zucht. Draait terug op zijn rug. Zijn lid klopt na op

de helling van zijn buik. Een koude druppel valt naar beneden.

Dood zaad. Toch zonde.

‘Alles goed met de kleine fans?’

‘Wat?’

‘Laat maar.’

Het is niet haar eigen Instagram-account dat Freya bekijkt; ze

swipet door de reacties op de pagina van Felicity, het kindkarakter

waaraan ze haar stem leent. Haar duim gaat eindeloos over het

scherm, haar gezicht ertegenaan geplakt. Toen ze gingen samenwonen,

zogenaamd vanwege de baby, bestond Instagram nog niet.

Geen kind had van Felicity gehoord.

Hij slaat het dekbed van zijn onderbenen af, demonstratief, en

kantelt zijn zware lijf naar links, op zijn zij. Zo kan hij zich makkelijker

oprichten. Op de tast loopt hij door de gang. Hij ploft neer op

de wc. Ja, hij moet van haar genderneutraal plassen – als een vrouw.

Hij duwt zijn penis, nog half-erect, onder de rand van de pot. Uit

zijn voorhuid perst hij met duim en wijsvinger de laatste druppel.

Hij ruikt eraan, inhaleert de geur. Onmiskenbaar. Vintage Wachtman.

Hoe roken zijn winden toen hij een puber was? Hij zou het

niet weten. Maar een walm zaad brengt hem ogenblikkelijk terug

naar zijn zolderkamer, de deur gebarricadeerd tegen de pottenkijkers,

en naar Birgitta Steinberg, de eerste roodharige playmate. Het

knisperende geluid van het scheiden van samengekleefde pagina’s.

Hij, Philip, zijn voorhoofd rustend op een balk van zijn schuine

zolderplafond, het mannenblad opengeslagen voor hem op zijn tienerbed.

Zij, Birgitta, vanuit een luie rieten stoel naar hem kijkend,

uitdagend, haar benen gespreid, zo van: kom maar op, jochie. De

geur van glossy papier vermengd met sperma: het parfum van levenselixer.

Zijn laatste jaar. Het is zijn laatste jaar.

Geef hem een moment, maar dan verzamelt de urine zich in

zijn pisbuis. Even ervaart Wachtman de sensatie van wel moeten

maar niet kunnen plassen, een tinteling in zijn eikel. Als het straks

komt, moet hij oppassen dat hij niet tussen pot en bril spuit. Zijn

linkerhand kruipt naar beneden, langs zijn dikke buik; hij duwt

zijn half-erecte penis verder naar de wand van de wc-pot. Een ferme

straal kaatst tegen het porselein. Ha, niets mis met zijn prostaat.

Terwijl zijn blaas leegloopt, legt hij zijn hoofd in zijn vrije hand.

Waar is haar liefde gebleven?

Drie minuten. Langer duurde het niet. Ze had een klodder vaseline

tussen haar benen gesmeerd en was op hem gaan zitten, gehaast,

alsof met iedere verloren seconde de kans op bevruchting

afnam. Freya weet wat ze moet doen om hem snel klaar te krijgen.

Als op de automatische piloot verrichtte ze de noodzakelijke handelingen.

In zijn hoofd riep hij op tot verzet. Wachtman richtte zijn

gedachten op het vakgroepoverleg, probeerde de agenda van de vorige

vergadering te reciteren. Aanvraag voor nwo-onderzoek. Iets

met Surinaams erfrecht? Maar hoofd en lichaam zaten op een andere

golflengte. Hij kwam, veel te snel, en zij pakte haar telefoon.

Haar orgasme was uitgebleven, natuurlijk.

Ze wil een kind. Een kind van hem. ‘Een klein roodharig hummeltje,’

had ze gezegd. Zijn ego maakte een sprongetje. Het zou ze

nader tot elkaar brengen, iets gezamenlijks. Freya klokte de tijden

heel nauwkeurig. Iedere maand waren er twee cruciale uren. Het

maakte niet uit waar hij was, hij moest komen opdraven. Niet meer

drinken, geen sigaretje meer aan het einde van de dag. Zijn zaad

moest in topconditie zijn. Maar het beoogde effect blijft uit. Freya

wordt maar niet zwanger.

De familie Wachtman is vanaf woensdag verkrijgbaar . Maar je kunt 'm natuurlijk ook gewoon winnen bij FHM! We geven drie exemplaren weg. Geef in de reacties op Facebook aan waarom jij deze wil winnen of aan wie jij 'm cadeau wil doen, dan zorgen we dat 'ie naar je wordt opgestuurd. Heb jij weer wat te doen in quarantainetijd. Groetjes!