Q&A met Eefje de Visser over headlinershows, de Belgische muzieksmaak en Vlijmscherp

We spreken haar op een drukke dag, tussen interviews, 3FM en een autotocht tussen Gent en Hilversum in. Eefje lacht: “Ja, het is hectisch, maar wel van de leuke soort.”

Vlijmscherp is het vurige tweeluik bij Heimwee, het eerste deel van het album dat vorig jaar uitkwam. Het idee van twee platen hoorde er al vanaf het begin bij, vertelt ze. “Op de sticker van Heimwee stond zelfs in piepkleine letters: Heimwee II is coming soon. Ik wist gewoon dat ik nog heel veel liedjes had liggen die bij dezelfde periode hoorden. Niet nieuw genoeg voor een volgend hoofdstuk, maar te dierbaar om weg te gooien.”

Waar Heimwee zwoel en organisch klinkt, is Vlijmscherp feller, elektronischer, met meer tempo. “Heimwee is misschien meer naar binnen gekeerd. Vlijmscherp zit wat meer vaart en catchy-ness in,” zegt ze. “Maar uiteindelijk horen ze ook bij elkaar. Er zitten qua sound ook veel overeenkomsten in.”

De afgelopen jaren waren een rollercoaster. Bitterzoet (2020) bracht haar niet alleen zes awards (waaronder twee Edisons), maar ook een doorbraak bij een groter publiek, midden in de pandemie. “Het was een rare tijd,” zegt ze. “Iedereen stelde z’n plaat uit, maar wij brachten 'm juist uit." Omdat de reacties zo goed waren, konden wij veel tv- ren radiopromo doen. Ik had al drie platen uitgebracht, maar dit was Bitterzoet was wel de herstart van mijn carrière.”

Sindsdien ging het hard. Grote festivals, drie keer De Roma in Antwerpen uitverkocht, een headline op Best Kept Secret. Toch voelt het voor Eefje niet als een plotselinge explosie. “Ik heb het gevoel dat ik eerder langzaam omhoog kruip dan dat ik in één keer omhooggeschoten ben. Dat vind ik eigenlijk wel prettig. Het is gestaag gegaan, met veel leren tussendoor. Dat past bij me.”

Al jaren woont ze in Gent, samen met haar man Pieterjan Coppejans, met wie ze de platen produceert. “Ik ben voor hem verhuisd,” zegt ze lachend. “België heeft me veel gebracht. Er hangt hier een andere sfeer. Iets experimentelers, iets vrijers."

Ze legt uit: “Nederland is prachtig en georganiseerd, maar misschien té netjes. Hier in België is alles wat losser, minder strak. Dat zie je ook terug in de muziek."

Ook de smaak van het publiek is anders. “België is gewoon alternatiever van nature,” zegt ze. “Bands als Balthazar, Soulwax of Oscar and the Wolf zijn daar mainstream. In Nederland zouden ze als niche worden gezien. De smaak is gewoon iets avontuurlijker. En ja,” lacht ze, “Belgen vinden zelf ook dat ze goede smaak hebben.”

Wie ooit een show van Eefje de Visser zag, weet dat haar optreden veel verder gaat dan een paar liedjes zingen. Het is een totaalervaring: dans, licht, beweging, mystiek. “Optreden is voor mij iets magisch,” zegt ze. “Het is de plek waar alles samenkomt: de muziek, het beeld, het lichaam. Sinds ik met choreografie werk, voel ik me vrijer dan ooit. Grappig genoeg geeft juist die structuur me vrijheid. Het is duidelijk wat ik moet doen, en daardoor durf ik los te laten.”

Ze beschrijft het als een samenspel tussen controle en overgave. “Mensen zeggen soms dat mijn shows strak zijn, maar het is niet allemaal vastgelegd. Er zijn momenten waarop ik echt improviseer, me laat leiden door het publiek. Die spontaniteit is cruciaal. Ik wil dat mensen voelen dat er iets echts gebeurt.”

In februari 2026 start haar nieuwe tour, met shows van Zwolle tot Keulen. “Ik vind het heel bijzonder om in Duitsland te spelen met Nederlandstalige teksten,” zegt ze. “Het maakt eigenlijk niet zoveel uit. Mensen begrijpen het gevoel.”

“Na een show kwam eens iemand uit Zwitserland naar me toe die zei: 'I don’t understand what you’re singing, but I understand you'. Dat vond ik het mooiste compliment dat ik kon krijgen. Muziek ís een universele taal. Mijn melodieën en stem dragen het gevoel, de woorden zijn niet per se nodig om geraakt te worden.”

Toch blijft taal een belangrijk onderdeel van haar werk. “Ik was als kind al goed in Nederlands,” zegt ze, “maar ik ben geen dichter. Ik schrijf niet om te schrijven, ik schrijf omdat ik iets wil zingen. Het begon allemaal in het Engels, tot ik merkte dat ik in het Nederlands veel beter kon raken."

Ze wijst er op dat ze het moeilijk vind om een goede Nederlandse tekst te schrijven. “Het is moeilijk om in het Nederlands subtiel te blijven. Het is een directe taal, en dan wordt het snel te zwaar of te uitleggerig. Ik wil juist dat mijn teksten open blijven en ruimte laten. Ik weet wat de teksten voor mij betekenen, maar voor iemand anders kunnen ze iets anders betekenen. Die vorm van schrijven gaat vanzelf voor mij.”

Lange tijd kreeg ze het label ‘meisje met gitaar’ opgeplakt. “Ja, dat beeld heeft me lang achtervolgd,” zegt Eefje. “Ik had natuurlijk vaak een akoestische gitaar om, maar ik wilde echt van dat stempel af. Ik hou er niet van als er een soort versimpeld beeld van je wordt neergezet, want ik wil niet dat mensen een vooroordeel hebben over wat ik doe.” Ze wilde dat cliché van zich afschudden. “Ik heb altijd van elektronische muziek gehouden. Het is iets dat al lange tijd in mijn muziek zit verweven. Op mijn eerste plaat stonden ook al heel veel beats."

Eefje speelde inmiddels voor publiek dat varieert van 200 tot 30.000 man. Wat is het verschil? “Een clubshow is intiem, daar kan ik de spanning opbouwen, mensen in een verstilling trekken,” zegt ze. “Bij een clubshow koopt iedereen een kaartje voor jou. Bij een festival staan ook mensen die je nog niet kennen. Ik voel wel dat festivals belangrijk zijn om ook nieuwe mensen te proberen te overtuigen.”

Ze hoeft niet lang na te denken als we vragen wat optreden haar persoonlijk heeft gebracht. “Zoveel,” zegt ze. “Ik was vroeger best teruggetrokken, iemand die vooral in haar eigen wereldje zat te schrijven. Door te touren en live te spelen is mijn wereld opengegaan. Ik heb geleerd om niet meer voorzichtig te zijn. Om dingen te durven. Om de realisatie te hebben dat ik hier echt voor wilde gaan en niet meer voorzichtig daarin wilde zijn. Daarnaast heb ik geleerd om te vertrouwen op mezelf, op anderen en op het moment dat ontstaat.”

Na een show voelt ze zich niet leeg, maar juist opgeladen. “Ik kan nooit slapen daarna,” zegt ze lachend. “Het geeft zóveel energie. De liefde die je krijgt, het applaus, de gezichten in de zaal, dat is zo mooi. Soms denk ik: dit is te veel voor één mens om te ontvangen. Maar het is ook wat me gaande houdt. Dat gevoel van gedeelde beleving, dat je iets terugkrijgt van mensen die je niet kent.”

Met zes platen op zak (zeven, als je het tweeluik los telt) kijkt Eefje alweer vooruit. “Ik ben nu heel erg bezig met hoe die volgende plaat moet klinken,” zegt ze. “Ik voel dat ik aan mijn tak zit qua stijl. Heimwee en Vlijmscherp sluiten iets af. Nu moet ik mezelf opnieuw uitvinden. Dat vind ik belangrijk.”

Hoe die nieuwe richting klinkt, weet ze nog niet precies. “Ik wil mezelf uitdagen. Wat ik niet wil, is in herhaling vallen. Het gaat een grote uitdaging worden om mezelf opnieuw uit te vinden. Tegelijkertijd hoop ik niet te kwijt te raken wat ik nu heb.”

En verder? “Ik wil graag meer in het buitenland spelen. Daar ben ik ook aan het bouwen. Duitsland begint al goed te lopen en ik krijg berichten uit Brazilië en Scandinavië. Zo heb ik de hoop dat er nog wel wat coole buitenlandse dingen voorbij gaan komen."

Vlijmscherp van Eefje de Visser is nu uit via Sony Music. In februari en maart 2026 speelt Eefje in onder meer TivoliVredenburg, De Vooruit, 013 en Theater Rotterdam. Meer info via eefjedevisser.com.

1. Unknown Mortal Orchestra - V - luisteren

2. Fontaines D.C. - Romance - luisteren

3. Weval - Chorophobia - luisteren

4. Cate Le Bon - Pompei - luisteren

5. Frank Ocean - Blonde - luisteren