Q/U: Hoe de Nederlandse Stefanie Joosten uitgroeide tot megapopulair gamemodel in Japan

Stefanie Joosten is dus niet je hedendaagse model/actrice. Nee, zij speelt namelijk karakters in videogames. Ze speelt niet alleen de stem van de karakters, maar doet aan de hand van motion capture ook alle bewegingen. Stefanie wordt doormiddel van de nieuwste technologieën als het ware in de game gekopieerd. Zij brengt deze karakters echt tot leven, zodat wij als gamers een levensechte ervaring hebben tijdens het spelen. Tot slot zingt de 31-jarige Limburgse ook nog de op de soundtrack. Je vraagt je dan ook af of er iets is wat deze beauty niet kan? Wij spreken met Stefanie over haar acteerwerk, de groei van videogames, nieuwe projecten en over het Nederlandse tech festival Bright Day .

Al vanaf jongs af aan voelde Stefanie een band met Japan. De cultuur en Japanse videogames trokken dan ook haar aandacht. Inmiddels is ze razend populair als gamemodel, maar dit was vroeger wel anders. “Ik ben opgegroeid in Roermond en daar ben ik eigenlijk tot aan het einde van de middelbare school gebleven. Ik was vroeger altijd een beetje een nerd en was absoluut niet het mooiste of populairste meisje van de klas. Ik ben als kind altijd erg verlegen geweest en ik was altijd best wel op mijzelf. Ik vluchtte echt naar mijn hobby’s, zoals gamen. Daar voelde ik mij echt comfortabel. Daar kon ik helemaal in opgaan. Ik had tijdens mijn periode op de middelbare school echt een enorme fascinatie voor de Japanse cultuur. Ik wilde heel graag Japans leren en ik moest en zal een keer naar Japan gaan.”

“Na mijn jeugdjaren ben ik dan ook Japans gaan studeren aan de universiteit in Leiden. Dit was namelijk de enige studie in Nederland, die echt gericht is op Japan. Dit was dan ook een makkelijke keuze voor mij. Toen heb ik vier jaar in Leiden gewoond en heb ik Japans leren spreken. Tijdens de studie heb ik ook een uitwisselingsjaar in Japan mogen doen. Toen heb ik een jaar in Kyoto gewoond. Ik was meteen helemaal verliefd op Japan. Na dit jaar kwam ik terug en heb ik mijn bachelor studie afgemaakt. Toen begon ik aan mijn master en mocht ik weer een jaar naar Japan. Dit keer mocht ik naar Tokio. Toen ben ik eigenlijk, terwijl ik daar voor mijn studie zat, benaderd om te gaan werken voor een talent agency. Voornamelijk als model.”

Natuurlijk werd Stefanie benaderd om te werken voor een talent agency. Een mooie Nederlandse dame valt natuurlijk ook op in Tokio. Een leuk baantje voor erbij, waarom ook niet? Het is natuurlijk altijd leuk om een nieuwe uitdaging aan te gaan, maar weinig wist ze dat haar leven op het punt stond te veranderen. “Het leek mij heel erg leuk. Ik zag dit dan ook als een bijbaantje naast mijn studie. Maar dit ging in een korte tijd eigenlijk heel erg goed. Er waren veel mooie opdrachten zoals, Panasonic- en McDonaldsreclames. Omdat het in die reclamewereld zo goed ging, trok de agency ook aan de bel. Ze pushte mij een beetje om er meer mee te doen. Is acteren niet iets voor jou, zeiden ze.”

“Ja, dat leek mij wel wat. Toen ben ik workshops gaan doen en heb ik audities gedaan bij toneelgroepen. Ik heb toen een half jaar bij een toneelgroep gezeten. Ik leerde hier vooral om te kijken hoe het is om aan een productie mee te werken. Tegen het einde van mijn studie kreeg ik een auditie voor een nieuwe game. Dit bleek later dus Metal Gear Solid V te zijn. Het was een auditie voor een motion capture game. Dan acteer je in van die pakken die al je bewegingen analyseren. Op die manier breng je de karakters echt tot leven. Dat was voor mij echt een dikke wauw! Om als gamer zelf aan zo’n nieuwe game te mogen werken. Dit was een droom die uitkwam. Toen ik de baan kreeg heb ik besloten om hier te blijven. Ik heb mijn master dus niet afgemaakt, maar heb gekozen voor het acteerwerk.”

De ooit zo verlegen kleine Stefanie heeft nu gewoon een dikke rol te pakken in een van ’s werelds meest bekende games. Maar hoe beland je toch in dit unieke wereldje? “Op het juiste moment op de juiste plek zijn. Voor mij was dat in Tokio. Tokio is het hart van de gamewereld en hier zijn dan ook grote motion capture studios. De kans om aan een grote game te werken is echter wel erg klein. Het duurt namelijk ook heel lang om zo’n game te maken. Metal Gear Solid V had een productie van vier jaar. Het is dan ook niet zo dat je elk jaar aan een mega-game kan werken. Ik was echt op het goede moment op de juiste plek. Verder had ik het geluk dat die auditie überhaupt op mijn pad kwam en dat ze wat zagen in mij. Wel hielp het dat ik Japans sprak en dat ik zelf ook gamer was.”

Waar letten ze dan op tijdens zo’n auditie? “Het is een combinatie van alles. Vooral het bewegen is heel belangrijk, want het is motion capture. De auditanten zijn dan ook heel divers. Zo zijn er bijvoorbeeld ook dansers aanwezig. Voor dit personage (Quiet, een vrouwelijke huurmoordenaar) is het belangrijk dat je een professionele houding hebt en overweg kan met een geweer. Ze letten heel erg op je beweging.”

Stefanies absolute doorbraak rol was dus het personage Quiet in Metal Gear Solid V . “Ik heb twee auditie rondes doorlopen voor dit personage. Toen kreeg ik het nieuws dat ik het was geworden. Ik ging uit mijn dak en we begonnen eigenlijk direct met het project. We kregen een briefing over het hele project en toen kreeg ik pas officieel te horen dat het om de nieuwe Metal Gear Solid ging. Samen met alle andere acteurs kregen we meer info over onze rol en kregen we de eerste conceptarts te zien. Dat was heel spannend en tof. Ik kon dit hele project ineens van achter de schermen volgen.”

“Normaal krijg je als gamer alleen het eindproduct te zien, nu zie je het hele proces vanaf het begin. Je ziet het opbouwen van eigenlijk niks. Het wordt steeds mooier. Je bent echt onderdeel van een nieuwe wereld.”

Stefanie moest voor haar rol ook nog het een en ander leren. “Ik kreeg een algemene militaire training. We kregen een soort van spionagetraining en SWAT-training over hoe je als groep te werk moest gaan. Dit was niet per direct van toepassing op mijn rol, want ik speel een sluipschutter. Daar kreeg ik echter individueel training in. Ik leerde alle ins en outs over hoe sluipschutters te werk gaan. De manier van bewegen. De ene keer langzaam de andere keer snel, er zit erg veel verschil in. Ook moest ik natuurlijk leren hoe je zo’n wapen technisch goed vasthoudt. Nooit je vinger op de trigger laten rusten bijvoorbeeld, wat je wel terugziet in films. Die acteurs kregen dit soort instructies blijkbaar niet en dus krijg je van die onrealistische handelingen. Het is heel professioneel en ze letten echt op elk detail.”

Je kunt dus ook gewoon door het leven als SWAT-agent of sluipschutter? “Haha, ik zou het niet durven. Maar, ja een klein beetje wel.” Pas dus op mannen. Stefanie weet wat ze doet.

Games krijgen tegenwoordig steeds meer een levensecht verhaal. Ook zijn de producties steeds groter, mooier en beter. Ze gaan dan ook de concurrentie aan met films. Is het acteerwerk te vergelijken met dat van films? “Nou zo anders is het denk ik niet. Het is gewoon net alsof je op een filmset staat. Het verschil is dat je allemaal rare strakke pakken aanhebt en dat je omringt bent door green screens. Je moet je alles inbeelden, het is er niet fysiek aanwezig. Maar zo lang je wel weet wat er hoort te zijn en je bent goed ingelezen is dit niet zo moeilijk. Ook word je geholpen, doordat ze stellages op de juiste afmetingen maken, zodat alles voor jou zo echt mogelijk is. Zo sta je eigenlijk gewoon op een echte filmset.” Een filmset van The Avengers zal er volgens ons dan ook niet heel anders uitzien. Daar zullen ook mannen en vrouwen in strakke pakjes staan omringt door green screens. Er is dus veel overeenkomst.

“De game en filmindustrie is heel erg overlappend geworden. Games zijn een interactieve film geworden. Het leuke aan games is dat je keuzes kan maken die een bepaalde uitkom hebben. Je moet dan ook al die verschillende mogelijkheden opnemen. Je hebt er eigenlijk veel meer werk aan. Dat maakt het wel veel leuker. Er is niet een ding. Je kunt helemaal opgaan in zo’n groot project, het is echt fantastisch.”

“Ik word wel herkent op straat, maar het is niet extreem. Games hebben toch een bepaald publiek. Je hebt ook nog steeds mensen die er helemaal niets vanaf weten. In Tokio heb ik wel dat mensen me aanspreken of dat ze “hey Quiet” roepen. Dat is wel heel apart.” Heb je weleens iets aparts meegemaakt met een fan? “Nee niet iets heel aparts, maar mensen hebben wel tattoos met mijn gezicht. Dat vind ik altijd wel heftig. Dan denk ik altijd van: mijn hoofd staat voor altijd op jouw huid en je neemt mij overal mee naar toe.”

Het mooie aan games is de manier waarop het mensen samenbrengt. Ook Stefanie merkt dit op de evenementen die zij bezoekt. “Het is leuk om te zien dat gamers over de hele wereld eigenlijk hetzelfde zijn. Hoe anders de cultuur ook is. Ze gaan allemaal met volle passie op in het verhaal. Het meest bijzondere voor mij persoonlijk is als kleine meisjes of vrouwelijke fans naar me toe komen. Die zeggen dan dat ze mij zo stoer vonden als Quiet en dat ik een voorbeeld voor ze ben. Dat is echt aandoenlijk om mee te maken en ook om hun allemaal in cosplay te zien. Dat is heel bijzonder.”

Binnenkort kun je Stefanie zelf ook opzoeken in Nederland. Zij is namelijk aanwezig op het grootste tech festival van Nederland. “Bright Day is het grootste tech festival van Nederland. Hier kun je alle technologische ontwikkelingen en de nieuwste gadgets bewonderen. Het is supermooi om hiertussen te staan en ook bijzonder om hiervoor gaming aanwezig te zijn. Ik kan hier mooi vertellen over hoe een gamepersonage tot leven komt en welke processen daarbij komen kijken. Vooral over het proces van 3D-scannen kan ik veel vertellen en daar gaan dan ook demonstraties van gegeven worden. Dat wordt erg interessant. Ik ben op beide dagen aanwezig.” Dit is op zaterdag 23 november en zondag 24 november.

“Nu ben ik in Tokio bezig met een nieuw project voor een VR-game. VR is nog redelijk jong, er zijn nog niet echt goede en complete games. De game heet Last Labyrinth en ik speel daar de stem in van het hoofdpersonage Katia, een jong meisje van 12. Ze ziet er heel schattig en onschuldig uit. Je zit vast in een mysterieus huis. Het is een soort van escape room ervaring, je moet allemaal puzzels en mysteries oplossen om vrij te komen. Jij als speler zit vastgebonden aan een rolstoel. Je bent dus afhankelijk van Katia. Zij is de enige die je kan helpen.”

“Er gebeuren echt behoorlijk vreselijke dingen in dat huis. Als je een fout maakt gebeuren er heftige dingen, met zowel Katia als jezelf. Het is een spel waar je voorzichtig in moet zijn. Het is baanbrekend en games als dit kunnen VR naar de top brengen. Er zijn meerdere eindes dus je kan heel veel kanten op als speler. Naast het inspreken van de stem, zing ik ook de teamsong van de game. Wat ook interessant is, is het feit dat er eenfictionele taal wordt gesproken in de game. Dat maakt het spreken en zingen van de taal een leuke uitdaging. Er zit een systeem achter de taal die spelers kunnen uitvinden. Ik ben dan ook heel benieuwd of er spelers zijn die het gaan ontcijferen. Het is erg spannend en je moet overal goed bij nadenken.”

“Ik heb verder ook al andere projecten lopen, maar daar heb ik nu helaas nog zwijgplicht over.” We gaan dus nog veel meer zien van de prachtige Stefanie Joosten in de gamewereld. Wij zijn in ieder geval fan en wachten in spanning af op wat er nog meer aankomt.

Game: Final Fantasy
Game-personage: Lara Croft (Tomb Raider) Game-ontwikkelaar: Hideo Kojima

Stad: Tokio Drankje: Margherita

Film: The Matrix Mooiste vrouw: Scarlett Johansson