Down The Rabbit Hole 2024: ouderwets kinderlijk genieten

Wat maakt DTRH dan zo bijzonder? Het voelt als geen ander festival als een ‘wij’ ervaring. Er hangt geen ‘zien en gezien worden’ sfeer, niemand denkt een soort bezoeker-headliner te zijn en de laatste keer dat we zo weinig telefoons hele concerten zagen vastleggen was het 2006 en moest Steve Jobs de eerst iPhone nog aankondigen.

Later duiken we de acts in, maar eerst willen we nog even dieper in dat konijnengevoel graven. Zo’n weekend Down The Rabbit Hole is echt weer even kind zijn. We mochten rollebollen in de modder en de crea-bea in ons weer even naar boven laten komen door de mooiste gekleide kunstwerkjes in elkaar te flansen. We hebben voor het eerst in tien jaar weer eens geschommeld en met wat alle 47.000 Rabbits leken samen genoten van een sterk staaltje doorzettingsvermogen van Oranje. Later leerden we de Balkandans en onderweg voor een snack kwamen we terecht in een optocht die leek op een onnavolgbare droom. Het is precies die gekkigheid die zo’n weekend zoveel kleur weet te geven.

Ondanks de prachtige locatie en alle versiersels voelt het niet té gepolijst. DTRH is een beetje zo’n Sophie Hilbrand, als je de botoxspuit erin zet gaat alle karakter verloren. Het weer was niet perfect, Kaytranada zijn vlucht was gecanceld, nog vóór de eerste échte festivaldag viel de stroom uit op de Rex en hier en daar zakte er een hak weg in de modder. Alle onheil kreeg een hele dikke collectieve ‘fuck it’. Iedereen stond vanaf moment één klaar om te gaan. De missie is duidelijk, we gaan hier samen een feestje van maken.

De allereerste act van het festival was een gezicht waar we het weekend lang niet meer vanaf zouden komen, gelukkig maar. Sef en het El Salvador Ensemble wisten meteen de toon te zetten. Sfeervol, prachtige teksten, soms feest, soms serieus en soms een tikkeltje pretentieus. Uiteindelijk krijgen we toch nog een beetje een brok in de keel tijdens De Leven dat met het ensemble tot leven komt als nooit tevoren. Het voelt een beetje als een startschot; dit is de leven, vanaf nu gaan we genieten. Later op de dag komen we Sef opnieuw tegen achter de decks met zijn maatje Faisal. Het gevolg is een verassend fris house setje met van die plaatjes waar je al acht jaar niet meer aan hebt gedacht, maar nu toch snel even in je zomerplaylist vlamt. Thanks boys!

Het feest wordt snel voortgezet door een van de persoonlijke favorieten: Nia Archives. Ze maakt meteen de zaal even duidelijk dat ze moeten blijven hangen. Tot helemaal achter in de Teddy Widder, het tweede podium van het festival, wisten haar moddervette breakbeats het festival al klaar te stomen voor al het geweld wat er nog zou komen. Halverwege leek de halve zaal wakker te schrikken toen bleek dat dat beste dame live over haar eigen platen zingt, Nia is alles behalve ‘just another DJ’. Voor ons heeft ze een plekje in de top drie van het weekend weten te bemachtigen, maar dat is natuurlijk nogal subjectief.

Action Bronson weet uit onverwachte hoek te komen. Waar je van een rapper zou denken dat ‘ie een uur gaat rappen, viel dat eigenlijk wel mee. We horen jullie al denken, ‘uhmm…wat doet ‘ie dan wel?’ Met zijn band weet hij een uur lang écht muziek te maken. Misschien rapt de New Yorker maar een half uurtje, de andere helft is hij dirigent, badmeester, priester, zegt u het maar. Toch werkt het eigenlijk wel. De band kan lekker improviseren, de saxofoonsolo’s vliegen je om de oren en soms nemen ze een momentje om samen lekker te jammen. Ondertussen staat Bronson op zijn iPad dolfijngeluiden en sirenes aan te tikken als een soort Arjen Lubach. Een beetje humor mag best toch? Door die constante afwisseling komen de momenten dat hij wél aan het rappen is beter over, het voelt niet als een urenlange waterval aan woorden die iets zouden moeten betekenen.

Het nachtprogramma met TLM Airlines en DJ Heartstring deed precies wat het moest doen. Joel Beukers zou trots zijn, we durven wel te stellen dat de zaal goed voor goud ging. De drie mannen van TLM Airlines zijn de hype van het moment. Hun set is precies wat je zou verwachten; vrolijk en energiek, maar de heren blijken ook niet schuw om af en toe een tandje harder te gaan. Op het podium zien we drie schimmen, een vliegtuig boven hun hoofden en retro beelden van vliegtuigen op de schermen. Al met al voelde het toch een beetje als een anonieme aangelegenheid.

Waar we vrijdag meerdere malen Sef tegen het lijf lopen, blijkt dat op de zaterdag met Jungle te gebeuren. Midden op de dag blijken ze als verrassing een DJ-set weg te geven ver voor hun grote optreden later die avond. Op het moment dat de geruchtenmolen ons bereikt hollen we vlug naar The Bizarre, waar we nog snel onze bipsen richting de dansvloer werken. Een voorspelbaar setje, maar desalniettemin perfect voor het moment. Lekker vrolijk en goed mee te zingen. Gewoon zo’n lekker setje voor als het zonnetje schijnt, maar niets bijzonders.

Diezelfde toon wordt op de mainstage voortgezet door L’Impactrice, een Franse soort pop, nu-disco band. Een goede sfeer, lekker om je borreltje bij te drinken en een beetje met je vrienden bij te kletsen maar écht indruk maken doen ze niet. Eigenlijk ook niet nodig want vanaf dat moment zouden we in een stroomversnelling terecht komen, ware het niet dat het Nederlands elftal vanuit festivalperspectief roet in het eten gooit. Begrijp ons niet verkeerd, het was prachtig om met een veld waarvan we letterlijk het einde niet zagen naar de wedstrijd te kijken en uiteindelijk aan het langste eind te trekken, maar we hebben wel wat gemist. Tegelijkertijd waren PinkPantheress en Kneecap bezig, allebei grote acts die zo’n dag zoveel kleur kunnen geven. Maar eerlijk is eerlijk, we waren even meer met Cody Gakpo bezig. We blijven een mannenblad hé.

Die avond weet Jungle de mainstage écht even alle hoeken van het konijnenhol te laten zien. De voetjes mogen van de vloer en de keeltjes zijn gesmeerd. Jungle weet vanaf de eerste seconde te overtuigen zonder dat we ook maar één bandlid écht goed aan hebben kunnen kijken. De Hotot wordt omgetoverd tot een gestileerd kleuren- en schimmenspel waar de band eindeloos overheen blijft hollen (dit is geen konijnengrap). Ondertussen zien we featurings als Channel Tres op de grote schermen inbreken, dat voelt toch wat intuïtiever dan een stem van iemand die je niet ziet. Tot aan de laatste noot weet de band de energie hoog te houden zonder de aandacht te verliezen. Hier en daar leek het zelfs zó strak dat we ons hardop afvroegen wat nou wel en niet live was. We zullen er nooit achter komen dus kunnen we niet anders dan ze het voordeel van de twijfel geven, zou anders wel héél lullig zijn. Voorzichtig durven we wel te zeggen dat dit misschien het beste optreden van het weekend is.

De laatste dag ga je altijd met een vierdubbel gevoel in. Je bent moe, je lichaam is verrot, je wilt wel alles uit die laatste dag halen maar je weet ook dat de realiteit je morgenochtend inhaalt. Onszelf eenmaal bij elkaar geraapt kijken we vooral uit naar paradepaardje Khruangbin. Na de dag lekker rondgestruind te hebben en met jan en alleman van die echte doorgepilste zondaggesprekken te hebben aangeknoopt is het dan eindelijk tijd de Texanen op te gaan zoeken. De stage is omgebouwd om precies op de hoes van hun laatste album A La Sala te lijken. De bassiste, gitarist en befaamde drummer wandelen het podium op en beginnen datzelfde album te spelen. Het optreden is laag in energie, maar dat konden we een jaar geleden ook al invullen. Het spel is feilloos, de synergie lijkt moeiteloos tot stand te komen en voor het oog is het ook een prachtig tafereel. Het is precies wat je ervan zou verwachten, maar vooral niets minder dan dat.

Halverwege moeten ze even het spel tweemaal stilleggen omdat er iemand in het publiek onwel wordt, waarna je merkt dat ze toch even van hun à propos zijn gebracht. Dat is eerder aan hun mimiek en bewegingen te zien dan met je flappers te horen, deze drie kun je neerzetten waar je wilt en ze zullen tien van de tien keer een loepzuiver optreden neerzetten.

De grote verassing van de zondag is Folamour, niet omdat we niet hadden verwacht dat het top zou worden, maar het leek wel alsof hij de headliner was. Rondom de Teddy Widder is het het hele festival niet zo druk geweest, binnen was iedereen plakkeriger dan ze het hele weekend zijn geweest. Tot tien meter buiten de zaal was er geen doorkomen aan, een vers pilsje halen was geen optie. Gelukkig stonden de gezichten evengoed op hetzelfde standje als die van je kleine neefje op sinterklaasavond. Geen DJ wist dit weekend zó te overtuigen als Folamour, die zelf ook een beetje overdonderd leek door de zaal. Zonder uitzondering schoot elke hand en elke voet de lucht in bij deze soort positiviteits-therapiesessie. Ondanks een heerlijke set van Palms Trax die het festival die avond afsloot voelde dit toch als het echte afscheid van het festivalweekend.

We kunnen niet anders dan je op het hart drukken volgend jaar zelf naar De Groene Heuvels af te reizen voor een weekend dat je nooit meer gaat vergeten. Is het niet voor de line-up, doe het dan voor de gekkigheid. Is het niet voor de gekkigheid, doe het dan voor de line-up. Ben niet eigenwijs en kom lekker met ons feesten op 4, 5 en 6 juli 2025!