Sommige films lijken hun humor nooit te verliezen, hoe vaak je ze ook kijkt. De grappen blijven werken, de personages blijven vermaken en de situaties zorgen telkens opnieuw voor een lach. Drie van zulke films zijn Grown Ups, Paul Blart: Mall Cop en Ride Along. Deze komedies hebben allemaal hun eigen stijl en charme, maar delen één belangrijk kenmerk: ze zijn blijvend grappig. Of je ze nu voor de eerste keer ziet of al voor de tiende keer, het is moeilijk om niet mee te lachen.
Grown Ups
Grown Ups is een film die draait om vijf jeugdvrienden die elkaar na jaren weer ontmoeten wanneer hun voormalige basketbalcoach overlijdt. Ze besluiten samen met hun gezinnen een weekend door te brengen in het huisje waar ze als tieners hun zomers doorbrachten. Wat volgt is een aaneenschakeling van nostalgie, misverstanden en hilarische situaties. De chemie tussen de acteurs is een van de sterkste punten van de film.
Adam Sandler, Kevin James, Chris Rock, David Spade en Rob Schneider voelen als echte vrienden en dat maakt de scènes levendig en spontaan. De humor komt niet alleen uit de grappen zelf maar ook uit het gedrag van de personages die zich gedragen alsof ze weer pubers zijn. Dit zorgt voor een fijne mix van absurde momenten en herkenbare situaties die het publiek boeien.
Paul Blart: Mall cop
Dan is er Paul Blart: Mall Cop, een film die draait om een onhandige maar vastberaden beveiliger in een winkelcentrum. Paul Blart neemt zijn werk enorm serieus en hoewel anderen hem niet altijd respecteren, blijft hij trouw aan zijn taak. Wanneer het winkelcentrum wordt overgenomen door criminelen tijdens Black Friday is het Paul die opstaat om de situatie te redden. De kracht van deze film ligt in het contrast tussen Pauls serieuze houding en de komische situaties waarin hij terechtkomt. Zijn pogingen om als actieheld op te treden zorgen voor een reeks stuntelige maar hilarische momenten. Of hij nu op een Segway rijdt of zich verstopt achter een paspop, de manier waarop hij zich vastbijt in zijn missie is aandoenlijk en grappig tegelijk. Kevin James weet zijn personage zo oprecht neer te zetten dat je niet anders kunt dan voor hem juichen, terwijl je tegelijkertijd in de lach schiet om zijn fratsen.
Ride Along
Tot slot is er Ride Along, een buddy-cop film die draait om de serieuze agent James en zijn toekomstige zwager Ben, een luidruchtige gamer die droomt van een carrière bij de politie. James neemt Ben mee op een werkdag in de hoop hem af te schrikken maar dit leidt juist tot een reeks chaotische en hilarische confrontaties. De dynamiek tussen
Ice Cube en Kevin Hart is onweerstaanbaar. James is de nuchtere, stoere agent terwijl Ben voortdurend in paniek raakt, zich overschreeuwt of in bizarre situaties terechtkomt. De film speelt slim in op het verschil tussen woorden en daden en hoe Ben’s zelfvertrouwen niet altijd overeenkomt met zijn capaciteiten. Toch groeit er een band tussen de twee en hun samenspel maakt de film steeds leuker naarmate het verhaal vordert.
Wat deze drie films gemeen hebben is hun vermogen om te laten lachen zonder pretentie. Ze draaien niet om ingewikkelde plot twists of scherpe satire maar om menselijke zwakheden, vriendschap en absurditeit. Of het nu gaat om volwassen mannen die zich als kinderen gedragen, een beveiliger die heldendaden verricht of een onwaarschijnlijk duo dat de misdaad bestrijdt, het resultaat is telkens weer een glimlach, een lachbui en een gevoel van vrolijkheid. Deze films bewijzen dat sommige grappen gewoon nooit oud worden.