Call of Duty WWII Review: wat een knaller van een game

Zoals je van een Call of Duty-game gewend bent, bestaat ook Call of Duty WWII uit drie delen. Er is een singleplayermodus die een mooi verhaal voorschotelt, je hebt de uitgebreide multiplayer mogelijkheden. En om het geheel af te sluiten heb je nog een vermakelijke zombiemodus. Die laatste is minder funny dan zijn voorganger, maar meer een poging om eng te zijn. En dat werkt uiteraard veel beter. Een toffe modus om vooral met vrienden te spelen. Toch is het met name die andere twee modi die echt de moeite waard zijn.

Zo'n vijftien jaar geleden speelde zo'n beetje elke shooter zich in de Tweede Wereldoorlog af. Medal of Honor en Call of Duty waren daar de marktleiders en later kreeg je ook nog Brothers in Arms. Games waarbij het draaide om de strijd tegen het ultieme kwaad en waarbij je indrukwekkende veldslagen mocht uitvechten. Een hele generatie is opgegroeid zonder die epische momenten. Met Call of Duty WWII begint het gelijk goed met de bestorming van het strijd in Normandië tijdens D-Day. En dat is nog het begin.

Wat vanaf dat moment ontstaat is een soort Band of Brothers. Je leert je medestrijders goed kennen en al snel ontstaat het gevoel dat je voor elkaar door het vuur wilt gaan. Vanuit die vriendschap vechten tegen een vijand die meedogenloos is, voelt enorm goed. Bovendien zit er een goede variatie in de game. Het merendeel bestaat uit je standaard shootouts, waarbij je dekking moet zoeken en de vijand moet bestoken. Belangrijk daarbij is dat je nu niet meer automatisch weer helemaal gezond wordt als je een tijdje in cover hebt gezeten. Je moet healthpacks verzamelen om je levensbalk te vullen. Daarmee ben je een stuk kwetsbaarder. Naast de shootouts zijn er missies waarin je plaats neemt in een tank of een vliegtuig. En dan heb je natuurlijk nog de momenten waarbij de spektakel trucendoos volledig opengaat en je niet weet wat je overkomt. Denk daarbij aan een kerktoren die in elkaar dondert wanneer je er in zit of een trein die vlak voor je ogen ontspoort.

En dat alles wordt op een heerlijke wijze in beeld gebracht. Call of Duty WWII ziet er oprecht goed uit. Het is een game waarbij je telkens in een andere setting terecht komt. De ene keer bestorm je een strand, de keer daarop bevind je je in een klein plaatsje. Of bevind je je midden in Parijs of zit je tijdens een ijskoude winter in de Ardennen. Waar je je ook bevindt, de game ziet er heerlijk uit. Zowel in de grootsheid van de wereld, als de details. Zo hebben we een tijdje naar de grond zitten staren om ons te verbazen over hoe mooi de modder er uit ziet. Maar ook dingen als explosies of de impact van de kogels zijn elementen om je vingers bij af te likken. Zeker als je de game op een 4K-scherm met HDR speelt is het een feest voor het oog.

Toch is het waarschijnlijk de multiplayermodus waar de meeste gamers hem voor willen halen. En gelukkig staat die multiplayermodus echt zijn mannetje. Het tempo is een tikkeltje lager in vergelijking met zijn voorgangers en dat is wat ons betreft alleen maar goed nieuws. Hierdoor is de strijd een stuk overzichtelijker. Dat betekent overigens niet dat het een tactische shooter is. Je kunt nog steeds rondrennen, snipen en killstreaks op je vijanden afsturen.

Naast de bekende modi is er één modus die we nog apart willen belichten en dat is de War Mode. Dit is een modus waarbij je aanvallende en een verdedigende partij hebt en er telkens een aantal objectives zijn. Het toffe aan deze modus is dat je continu midden in de strijd zit en dat je tegelijkertijd telkens iets anders te doen hebt. Een absolute aanrader die lang tof blijft om te spelen.