Battalion 1944 preview – Snakken naar de Tweede Wereldoorlog

Rond de millenniumwisseling was het een hele opgave om een gameblad open te slaan en géén nazi’s tegen te komen. Shooters als Medal of Honor: Allied Assault, Call of Duty en Return to Castle Wolfenstein domineerden het genre, met een hele hoop minder bekende soortgenoten in hun kielzorg. Die verzadiging van de markt zorgde ervoor dat er na een aantal jaar collectief voor andere thema’s werd gekozen. En dat terwijl de Tweede Wereldoorlog zo’n perfect conflict is - excuses voor dit politiek incorrecte statement.

De Tweede Wereldoorlog zit namelijk precies goed. Het is intens zwartwit, historisch ontzettend belangrijk en lang genoeg geleden dat we het beestje bij naam durven te noemen. Die combinatie van factoren plaveit de weg voor romantiek, die ver te bespeuren is wanneer je in een inwisselbare woestijn met een drone anonieme extremisten naar hun maker stuurt. De zwarte uniformen en rode banieren van de nazi’s stralen Het Kwaad uit zonder dat je daar als grafisch artiest ook maar iets aan hoeft te overdrijven, terwijl de jonge jongens die stranden bestormen en dorpjes bevrijden met modder aan hun schoenen en een walnoothouten M1 Garand in hun handen automatisch tot helden worden verheven. Er kan ongeremd inspiratie uit het echte conflict worden gehaald, situaties zijn herkenbaar en verhalen vertellen zich bijna vanzelf. Orkestrale muziek maakt het geheel af. Zelfs Wolfenstein: The New Order weet die authenticiteit met zijn aangezette retro-futuristische Inglourious Basterds-sfeertje niet terug te brengen.

Heel verwonderlijk is het niet, dat we al zo lang geen authentieke WO2-shooter zagen. Hoewel de verzadiging van de markt begin jaren ’00 de verschuiving naar andere conflicten inluidde, was het Call of Duty 4: Modern Warfare dat door het shootergenre definitief te veranderen de deur terug naar de Tweede Wereldoorlog hard dichtsloeg – voor multiplayergames tenminste. Sindsdien willen we telkens nieuwe ranks, wapens, scopes, noem maar op. Gewoon een potje knallen is de laatste kleine tien jaar niet meer genoeg; we willen progressie boeken en dat is iets dat een Tweede Wereldoorlogshooter van nature nauwelijks kan bieden. Geen wonder dus dat sinds Call of Duty: World at War en Brothers in Arms: Hell’s Highway geen enkele grote uitgever zich meer aan het thema waagt.

Toch schuilt er ook in de Tweede Wereldoorlog genoeg materie voor een online shooter en dat is precies wat de mensen achter Battalion 1944 ook hebben gezien. Van Franse dorpjes als Carentan en Sainte-Mère-Église tot de Ardennen; zo’n beetje elke slag werd beslecht door infanterietroepen en is dus geschikt bronmateriaal voor een shooter. Wapens zijn aan beide kanten tegen elkaar weg te strepen. De Kar 98 tegen de M1 Garand, de Thompson tegen de MP40, BAR versus StG44; wie is opgegroeid met Medal of Honor: Allied Assault, Call of Duty, of Wolfenstein: Enemy Territory kan het wapentuig uit de jaren ’40 uit zijn hoofd opnoemen (en het heerlijke geluid van een wegschietende M1-clip herinneren). Vergeet de drones, RC-camera’s, red dot scopes of zelfs exosuits: tijdens de Tweede Wereldoorlog is iedereen gelijk en dat is ook precies wat Battalion 1944 wil neerzetten.

Battalion 1944 is puur gericht op skills. Met klassieke modi als Capture the Flag en Domination richt de game zich echt op competitieve gameplay. Om de game fris te houden, zijn er wel beloningen, maar deze zijn puur cosmetisch. Denk aan bijnamen of emblemen gekerfd in een wapen, of een ander uniform. Deze aanpassingen blijven echter passen binnen de realistische grafische stijl van de game. Battallion 1944 draait op Unreal Engine 4 en afgaande op het eerste beeldmateriaal ziet de game er daardoor inderdaad uit als een moderne, maar evengoed authentieke iteratie van bijvoorbeeld Medal of Honor: Allied Assault.

Toch is Battalion 1944 niet helemaal blijven steken in 2002. Een haast Driveclub-achtige opzet met Battalions zorgt voor een sociaal tintje in de zin dat progressie gedeeld wordt met andere spelers uit een Battalion. Zo zijn dan weer unieke (cosmetische) beloningen vrij te spelen. Binnen een Battalion is het optioneel om te vechten met een Platoon, wat in wezen een clan is. Daarmee klinkt Battalion 1944 weer als een interessante, moderne versie van het erg op samenspel leunende Enemy Territory, maar het klinkt ook als een opzet die wel heel erg staat of valt met de populariteit en houdbaarheid van de game.

Daarnaast is het jammer dat de ontwikkelaar zich alleen richt op online (en LAN) multiplayer. Games ontwikkelen is anno 2016 een dure bezigheid en ontwikkelaars focussen zich daarom liever op één onderdeel, maar Bulkhead pocht zelf met de nieuwe Unreal-engine, motion capturing en zelfs een soundtrack “die moet doen denken aan Band of Brothers en The Pacific”; bouwstenen voor een filmisch singleplayeravontuur, zou je zeggen. Niet dus. Afgaande op de eerste beelden worden deze technische hoogstandjes nu alleen maar gebruikt voor fraaie maps.

Zijn we enthousiast over Battalion 1944? Natuurlijk, het is een ambitieus project met de intentie om een spirituele opvolger op de beste shooters van het vorige decennium neer te zetten. Dat verdient enige lof. Nostalgische gevoelens liggen bovendien op de loer als er Thompsons worden leeggeschoten en lege clips uit M1 Garands springen. Het gevaar schuilt ‘m echter in dat die nostalgie een excuus wordt voor oppervlakkig geknal, en dat Battalion juist aantoont waarom er vandaag de dag zo verdraaid weinig Tweede Wereldoorlogshooters zijn. Wanneer we daar uitsluitsel over krijgen, is nog niet bekend. Gezien de populariteit van de game op Kickstarter is één ding wel duidelijk: gamers snakken naar de Tweede Wereldoorlog.

Meer gamenieuws en reviews? Check InsideGamer.nl