10 dagen achter elkaar een triatlon lopen: Frenk van Assen en Richard Bergmans deden het voor het goede doel
Wat doe je als één triatlhon niet voldoende uitdaging voor je is? Dan doe je er gewoon tien! In evenzoveel dagen nog wel. Klinkt ons als zelfmoord in de oren, maar niet voor Frenk van Assen en Richard Bergmans. De oud-commando’s gingen deze onmogelijke uitdaging aan.
Frenk en Richard, raakten net als zovelen onder ons een beetje uit vorm toen ze hun eigen trainingsbureau begonnen. De dagelijkse sleur had ze ingehaald, en het sporten schoot erbij in. Maar zoals echte oud-commando's betaamt, besloten ze niet gewoon weer een keer te gaan hardlopen. Nee, ze bedachten iets dat normaal alleen in een vage droom op een slechte sportschool zou opduiken: 10 dagen lang elke dag een triatlon.
Richard: “We wilden weer fysiek en mentaal fit worden. En wat beter dan iets doen dat op het eerste gezicht totaal onmogelijk lijkt?”
Voorbereiding
Hoewel ze deze uitdaging samen aangingen, kon je ze tijdens de voorbereiding niet vaak samen op de fiets vinden. Richard woont in Roosendaal en Frenk in de omgeving van Roermond, dus het trainen gebeurde vaak apart. Gelukkig kon hun bedrijf twee dagdelen per week vrijmaken voor hun krankzinnige trainingsschema, maar dat betekende nog steeds dat ze vaak om vijf uur ’s ochtends op de fiets zaten of laat in de avond nog kilometers renden. Want ja, ook een oud-commando heeft een gezinsleven en een bedrijf om te runnen.
Frenk: “Trainen naast gezin en werk was verre van ideaal, maar we maakten het gewoon werkbaar. Het was vaak vroeg opstaan en laat slapen.”
Thuisfront
Natuurlijk waren hun vriendinnen niet direct razend enthousiast over dat hun partners plotseling een jaar lang veranderden in triatlonjunkies. Maar met wat overtuigingskracht en steun vanuit thuis werd het mogelijk. "De sociale contacten werden wel even op pauze gezet: "Alle uurtjes sprokkelen om te sporten, betekent dat je ineens geen tijd meer hebt voor een biertje met de jongens.”
10 dagen lang lijden
10 dagen lang elke dag een triatlon. Ze hadden een vast parcours in Friesland, waarbij ze elke dag bij Van der Valk in Wolvega een duik namen en daarna honderden kilometers fietsten en renden. Elke dag opnieuw dezelfde rondes. En nee, dat is niet omdat ze geen GPS konden betalen, maar omdat het logistiek gezien gewoon makkelijker is.
Richard: “Het werd steeds moeilijker. Sinds dag 7 deed alles pijn. Overal waren pijntjes die niet meer weggingen. Maar we proberen het klein te maken in ons hoofd: fietsen in blokjes van een uur, hardlopen in rondjes van 11 kilometer. Zo blijft het behapbaar.”
Frenk vult aan: “In de ochtend voelde ik me net een oude man. De eerste 10 minuten liep ik als een aangeschoten hert rond. Het team vond dat hilarisch.”
Zwaarste en lichtste onderdelen
Tijdens deze 10 dagen ontdekten ze ook welke onderdelen van de triatlon hen het meest en het minst bezwaarlijk waren. Frenk: “Zwemmen was voor mij het lichtste onderdeel. Het voelde goed om in het water te zijn, het was verfrissend.” Richard was het daar mee eens: “De fietsdelen waren daarentegen het zwaarst. Het was een mentale en fysieke strijd om de kilometers te maken, vooral na een paar dagen van pijn en vermoeidheid.”
Waarom doen ze dit eigenlijk?
Nou, het gaat niet alleen om het lijden voor de lol (hoewel dat een bonus lijkt). Frenk en Richard doen dit om geld in te zamelen voor de Commando & Family Foundation. Deze stichting helpt militairen en hun families die ondersteuning nodig hebben, vooral wanneer Defensie te traag of helemaal niet in actie komt. Denk aan een soort sociaal vangnet voor degenen die het keihard verdienen.
Richard: “We kennen zelf veel van de mensen die hulp krijgen. Het broederschap is sterk, en deze stichting biedt hulp wanneer dat nodig is. Dat maakte dit doel zo belangrijk voor ons.”
Blaren, tranen en glorie
Het is zeker niet zonder obstakels gegaan. Frenk telt op een gegeven moment de blaren maar niet meer en Richard heeft zijn herstel net zo serieus moeten nemen als de trainingen. Op dag 9 had Richard een echte mentale knak. Gelukkig was daar een oude commando-maat die hem door de dag heen sleepte, soms letterlijk van paal naar paal rennend.
Maar ondanks de fysieke pijn, blaren en tranen, blijft het voor hen de ultieme uitdaging. En het positieve hoogtepunt? De finish natuurlijk. Frenk: “Het moment waar we zó naar toe hebben geleefd. De vreugde, de trots, de mensen die erbij zijn... dat zal voor ons beiden onvergetelijk zijn.”
Wat een prestatie
Met hun vriendinnen, kinderen en een heel team van mensen achter zich, hebben Frenk en Richard met succes hun laatste triatlon afgerond. Wat een prestatie. Dus, ben je zelf aan het overwegen om wat gekke doelen te stellen? Frenk en Richard hebben nog een tip: “Maak het klein en start. Al lijkt iets onhaalbaar, als je het opdeelt in kleine stappen, kan bijna alles."
