The Division review – De grind is eeuwig

We hebben de verhaallijn in The Division binnen een mager weekje uitgespeeld en storten ons nu volledig op de end- game content. Er is nog veel wat we willen en gaan ontdekken, en dat doen we op dit moment met groot plezier. De eeuwige grind voor betere loot heeft ons als vanouds in zijn grip. Maar hoe lang nog?

The Division is echt heel leuk en, eerlijk is eerlijk, dat heeft ons een beetje verrast. Na de twee bètaversies van de game waren we bang dat The Division niet genoeg vlees om de botten zou hebben. We dachten we dat de map niet groot genoeg zou zijn. Dat er niet genoeg missies waren om te doen. Dat het schieten niet bevredigend aan zou voelen. Dat de setting van een door epidemie vervallen New York in quarantaine snel zou vervelen.

Gelukkig is dat niet aan de orde. Sterker nog, voordat je de basisbeginselen van The Division doorhebt, ben je waarschijnlijk al uren aan het spelen. The Divisions stikt van de statistiekjes, talents, abilities, perks, indicators, looplijntjes en bliepjes; er is zoveel waar je aanvankelijk zo weinig van begrijpt. De eerste vier uur zijn in die zin een beetje overweldigend. Dat is gelukkig ook positief uit te leggen: continu heb je in The Division het gevoel dat er meer op je wacht.

En dat is ook zo: tot je de level cap van 30 hebt bereikt, hoef je je geen seconde te vervelen. Pas na het bereiken van die level cap heeft The Division meer moeite om je spelende te houden. Dat heeft een goede reden, maar daar komen we aan het einde van deze recensie nog op terug.

Prachtig
The Division is wellicht overweldigend, maar gooit je niet direct in het diepe. Je start op een speciaal stukje Manhanttan, waar je de fijne kneepjes alvast worden bijgebracht. Je verovert al snel je uitvalbasis (de Base of Operations), krijgt in sneltreinvaart de restanten van de basis van de game uitgelegd en mag er vervolgens op uit om in je uppie of met vrienden de vele (zij)missies te voldoen.

Iedere keer dat je een nieuw gebied aandoet, kijk je je ogen uit. Vergeleken met die pc-demo bij de onthulling van de game op de E3 jaren geleden, is The Division (op de PlayStation 4 althans) geen pottenbreker, maar daar staat tegenover dat de sfeer echt weergaloos is.

Iedere straat geeft op eigen wijze blijk van de toegeslagen verloedering. Dat blijkt niet louter uit wat geparkeerde auto’s, aparte locaties voor Safe Houses (waaronder een bioscoop, tankstation en gymzaal) en jammerende burgers; tijdens het verkennen van de stad passeren meerdere morbide schouwspelen de revue. Vuilniswagens vol lijken, doodgeschoten agenten en opgehangen inwoners zijn aan de orde van de dag.

Consistent en coherent
Veel meer dan in bijvoorbeeld Destiny, een game waarmee The Division terecht veel wordt vergeleken, heb je in de game van Ubisoft Massive het gevoel in een coherente, consistente wereld rond te lopen. Je wilt daadwerkelijk weten wie of wat er achter de bron van het vervallen Manhattan schuilt: dat zo immens dodelijke pokkenvirus. En wat is er eigenlijk gebeurd met die mysterieuze eerste The Division-lichting, waarvan alle agenten dood of vermist zijn?

Als onderdeel van de tweede lichting is het aan jou om de vele losse eindjes aan elkaar te knopen, en dat hebben we in de verhalende en vermakelijke hoofdmissies met ontzettend veel plezier gedaan.

Het zijn daarbij niet enkel de verhalende missies die je de gewenste inzichten geven. De spelwereld bulkt à la Assassin’s Creed van honderden te verzamelen objecten, waaronder telefoontjes, laptops en zogeheten Echo’s die de wereld en het verhaal duiden. The Division laat er in die zin geen misverstand over bestaan: dit is een Ubisoft-game in hart en nieren.

Overigens raden we aan om de missies op Hard te spelen, ook als je personage eigenlijk een te laag level lijkt te hebben: The Division kan zeker met drie anderen in je squad behoorlijk makkelijk zijn. Enkel op Hard (of op de na level 30 te ontgrendelen moeilijkheidsgraad ‘Challenging’) tref je dat cruciale beetje extra uitdaging. De menselijke vijanden fungeren dan wel als kogelsponzen, wat een beetje raar oogt, maar goed, dat is nou eenmaal inherent aan de level-based opzet van de game.

Versus Destiny
De vergelijking met Destiny is in het geval van The Division veelgemaakt. En terecht, want ook qua dlc-structuur is de game van Ubisoft Massive een directe concurrent. Toch hebben beide games ieder geheel andere charmes, los van het feit dat beide games draaien om het vergaren van betere loot en coöperatief excelleren.

Allereerst heeft ons verrast dat The Division zo’n ontzettend verfijnde third person cover-shooter is. Het coversysteem werkt vloeiend en altijd en we vinden het tof dat veel wapens en gear in dit Tom Clancy-universum in het echie bestaan – dat geeft de loot net dat beetje extra gewicht. Bovendien kun je zeker in co-op lekker experimenteren met flankeren en het aantrekken van aggro van de tegenstanders; The Division kan met name op de hogere moeilijkheidsgraden verrassend tactisch zijn.

Daar staat wel tegenover dat Destiny een stuk intuïtiever is dan The Division. In Destiny vlieg en zoef je de levels door zonder dat je daar over na hoeft te denken. Zo ongeremd ben je in The Division zeker niet. Klim je bijvoorbeeld op een auto of bus (een van onze favoriete bezigheden), dan sta je vrijwel altijd te hannesen om weer van die bus af te komen. Ook het koprollen gaat menigmaal gepaard met het botsen tegen muren of andere obstakels.

Lekker aanpassen
Alles went, ook in The Division, maar Bungies shooter heeft als shooter duidelijk een streepje voor. Raar is dat niet, want The Division is veel meer rpg dan shooter. Dat blijkt uit de overdaad aan perks, abilities en talents (je kunt zelfs een healer- of support-rol op je nemen), maar ook aan veel simpelere dingen, zoals het kunnen upgraden van je Base of Operations – wat overigens verrassend bevredigend is, gezien je basis daadwerkelijk mooier en geavanceerd wordt naarmate je meer upgrades doorvoert.

Bovendien excelleert The Division in alle mogelijkheden om het uiterlijk van je personage aan te passen. Tuurlijk, we kunnen wel net doen alsof het ons niets interesseert hoe we voor de dag komen, maar laten we gewoon eerlijk zijn: voor onze e-penis is het zeer van belang dat we er toffer uitzien dan de anderen in je squad.

In The Division kun je je mannetje gelukkig geheel naar smaak aanpassen, met onder meer hoedjes, jasjes, sjaaltjes en zelfs (knalgroene) skins voor je wapens. En het aanpassen blijft niet enkel tot uiterlijkheden beperkt: ook je wapens zijn met meerdere te scopes en attachments uit te breiden. Sterker nog, vrijwel alles in The Division is uit te breiden. Juist dat maakt de game een zoveel betere en aanlokkelijkere rpg dan wij hadden verwacht.

Loftrompet
Al met al hebben we tot nu toe dertig uur in The Division gestoken. En met groot plezier. Natuurlijk toont het spel in die periode scheurtjes. Zo troffen we meermaals een bugje waardoor teamgenoten naar de grond lijken te schieten, kwamen we loot tegen die je niet op kunt pakken en ontdekten we het fenomeen van spontaan verdwijnende npc’s. Bovendien viel het geluid soms bij ons weg, waarna we de game opnieuw moesten opstarten. Ook is het raar dat je teamgenoten niet kunt inspecteren, bijvoorbeeld om hun gear te checken.

 Maar wat ons er vooralsnog hoofdzakelijk van weerhoudt om de loftrompet luidkeels af te steken, is de end-game content. Nadat je level dertig wordt, zijn er drie drijfveren om verder te blijven spelen: de Dark Zone, de Daily Missions en de Raids. De eerste Raid komt net als in Destiny een stuk later, dus daarover kunnen we nog niet oordelen. Over de rest natuurlijk wel.

De drie Daily-missies zijn vermakelijk (en moeilijk!), maar we vragen ons af of ze ons genoeg blijven prikkelen om ook over een week nog steeds verder te willen spelen. Natuurlijk kun je er de beste loot mee vergaren (en Pheonix Credits, waarmee je in je basis geweldig goede end-game loot kunt kopen), maar dat is het wel. Verhaalinhoudelijk of qua actie hebben de Daily Missions weinig unieks te bieden.

Een klootzak zijn in de Dark Zone
Daarnaast is de Dark Zone conceptueel geweldig, en stelt die in die zin ook niet teleur. In dat PvP-gedeelte van de game vergaar je de beste loot, en kun je anderen onder vuur nemen om er met hun loot vandoor te gaan. Het voelt oprecht ondeugend om continu net te doen alsof je iemands vriendje bent, samen naar de Extraction Point te lopen en er vervolgens met de Superior AK-47 van je maatje vandoor te gaan nadat je ‘m met twee headshots hebt omgelegd.

Natuurlijk krijg je dan de rest van de map achter je aan, maar ach, dat is het dan wel waard. Nadat je level 30 bent geworden, behoudt de Dark Zone die unieke charmes, maar ook de Dark Zone schiet helaas een beetje in content te kort. Er zijn geen missies of speciale objectives in de Dark Zone. Er zijn enkel gebieden waar meer of betere vijanden rondlopen dan elders. In de praktijk verblijf je er dus nooit heel lang achter elkaar, want naast het schieten op triviale vijanden in de hoop dat zij van die geweldige loot achterlaten, is er gewoonweg niet heel veel te doen in de Dark Zone.

Misschien dat The Division daarom had gebaat bij de toevoeging van een wat traditionelere PvP-opzet, zoals een Team Deathmatch-modus, naast die van de Dark Zone. Dan was er ook een sterkere prikkel geweest om betere loot te vergaren na het bereiken van de level cap, zoals dat in Destiny het geval is door het PvP-gedeelte. Anderzijds is The Division natuurlijk geen traditionele shooter, wat het spelen tegen andere spelers een stuk minder aantrekkelijk maakt. De keuze om geen competitieve modi toe te voegen, is wat dat betreft zeker niet onlogisch.

Replaywaarde
Desalniettemin begrijp je wellicht dat het spel na het bereiken van de level cap veel van zijn replaywaarde verliest. Er is buiten het vergaren van betere loot om weinig reden om The Division te blijven spelen nadat je de hoofdverhaallijn hebt afgerond, tevreden bent met het uiterlijk van je personage en je je basis volledig hebt geüpgraded. De Raid kan en zal daar gelukkig nog verandering in brengen, naast de onvermijdelijke dlc natuurlijk.

Een toffe raid en meer (gratis) content is te wensen, maar eerlijk is eerlijk, het gebrek aan end-game dingen om te doen is op papier een groter gemis dan in de praktijk. Wij zijn nog helemaal niet van plan om te stoppen met het spelen van The Division. Sterker nog, terwijl we dit typen, kijken we naar onze monitor. Onze vriendjes lopen op dit moment in de Dark Zone rond en we willen niets liever doen dan meedoen. Het vergaren van betere loot verveelt immers nooit. Als je eenmaal in The Division zit, wil je er eigenlijk niet meer uit. De grind is eeuwig, vooralsnog.

Gespeeld op de PlayStation 4.

Conclusie en beoordeling
The Division is meer rpg dan shooter, maar is op beide vlakken veel beter dan wij hadden verwacht. Aan het einde van de game, na het bereiken van de level cap (30), stelt de content enigszins teleur in kwantiteit, maar dat maakt nog niet dat wij willen stoppen met spelen.

Cijfer: 8

Voor meer reviews en het allerlaatste gamenieuws, check: www.insidegamer.nl