Op pad met de Yamaha T-Max en MT-10SP in het zonnige Kaapstad
Het is heet. Man wat is het heet. Net als we in eigen land voor de zoveelste keer bedenken of we naar een indoorspeeltuin, museum of tropisch zwemparadijs willen, heb ik een dag geleden een enorme fout gemaakt. Eentje die ik nu diep betreur: ik heb me totaal vergist in de zonsterkte.
Heb ik ooit, jaren terug, in Australië eens de fout gemaakt door ‘uit de zon’ te gaan zitten en geen erg te hebben in het draaien ervan (wat dus precies andersom gaat dan bij ons), heb ik me nu eenvoudig niet ingesmeerd en ben in no time enorm verknetterd. En was dat het maar, maar nee… vandaag zijn we onderweg en zetten we dus herhaaldelijk de helm op en af. En weer op, en weer af. En. Dat. Schuurt. En dan moeten we morgen opnieuw…
Maar laten we het positief bekijken. Ik zit namelijk wel met m’n reet in Zuid Afrika, waar we rijden met de nieuwe Yamaha TMax en later de MT-10SP naked bike. Alsof dat nog niet genoeg is rijden we langs de meest waanzinnige plekken rond Kaapstad en ik mag het nog werk noemen ook.
Uiteindelijk gaat het om de brommers natuurlijk, maar niemand zegt dat we niet een beetje mogen genieten onderweg. Waarvan akte, kanonne… als je ooit de kans krijgt, ga er een keer kijken. Een land waar duiktripjes met witte haaien net zo aangeboden worden als een ritje met zo’n treintje over de boulevard is het bezoeken waard. Want ze weten wat ze hebben. Dat weet Yamaha dus ook en daarom zijn we hier. Want de T-Max is al járen de überscooter, een begrip. En die is nu dus vernieuwd. Vernieuwd betekent verbeterd, betekent nog hipper. Het plan is om die twee te combineren in een tweedaagse verkenning, ik wou zeggen van het land maar dat is al onmogelijk: Zuid Afrika alleen al is zo groot als half Europa, dus op de kaart komen we eigenlijk niet of nauwelijks ver van Kaapstad verwijderd. Dat dat bij ons hetzelfde is als van Rotterdam naar Keulen en terug, dat is nou precies het verschil.
Hip is wel het voornaamste. Natuurlijk is de scooter ook technisch verbeterd, hij is zomaar haast tien kilo lichter en dat gebeurt niet zomaar. Een compleet nieuw frame scheelt al een pak, een kunststof subframe doet de rest. Maar wij gaan natuurlijk meteen voor de gadgets. Want nieuw betekent up to date en dan moét je wel gadgets hebben. Komt helemaal goed. Zeker als je voor de full spec versie gaat. Natuurlijk is er ook een standaardversie en eentje daartussenin, maar kom op… we willen natuurlijk gewoon alles. Het begint bij het gas, dat nu ride by wire is. Geen kabeltje meer, de computer doet alles en dat komt goed uit. Niet alleen kan de computer het dan allemaal veel soepeler laten gebeuren dan je zelf ooit kunt met je hand, maar je kunt ook trucjes uithalen. Traction control Meneer? Alstublieft. Cruise control dan ook maar? En net zo makkelijk kun je verschillende mappings programmeren, zodat het vermogen er meer of minder heftig in komt, net hoe je het wilt.
Dat is al leuk genoeg natuurlijk, maar tussendoor doen wij onze uiterste best om op de juiste weghelft te blijven. Ze rijden hier links, da’s waar ook. En dan moeten we ook nog van de waanzinnige kustlijn genieten en hopen dat we nog ergens een baviaan tegenkomen. Jawel, die leven hier. En blijkbaar zijn ze nog erger dan het loslopende tuig in de Apenheul, want er wordt genoeg voor gewaarschuwd. Behalve stelen als de raven kunnen ze je blijkbaar ook goed toetakelen.. maar ja, we staan nauwelijks stil, dus daar hebben we niet zo enorm veel last van. Het is moeilijker om voldoende panoramafoto’s te maken voor thuis (voor het geval niemand je gelooft), voor je het weet ben je weer een hoek om en is het nóg mooier.
Maar oke, nog even die scooter. Want we willen ook luxe natuurlijk. Handvatverwarming? Tuurlijk! Zadelverwarming? Komt voor elkaar. Beweegbaar windscherm? Welja joh. Oh en we vinden een contactslot ook een beetje ouderwets, dus maken daar een keyless systeem van. Gewoon de unit in je zak houden is genoeg. Maar dat kan een ander ook en dat gebeurt ook. Misschien niet allemaal tegelijk, maar het gebeurt wel. Wat Yamaha nieuw heeft uitgevonden is de ultieme anti diefstal uitvinding: je kunt de standaard vergrendelen. Gewoon parkeren, op slot zetten en klaar, het ding rolt voor geen meter meer. Enige wat je nog zou kunnen is ‘m optillen, maar dan moet je toch een flinke jongen zijn. Jammer alleen van die tien kilo gewichtsverlies… Maar serieus, niks wat een goede ketting niet op kan lossen.
Er is haast geen vervoer te bedenken die zo past bij de omgeving. Van gedachteloos om je heen kijken tot keihard knallen op een stuk weg dat zich er voor leent, de TMax kan het allebei en alles ertussenin. Laadvermogen zat, dus ook alle souvenirs kunnen mee. Alleen die baviaan wil maar niet rustig blijven wachten tot ik het zadel dichtdoe dus die moet ik weer laten gaan. Maar verder, phoe. De TMax is vernieuwd en verbeterd en klaar om nog weer een paar jaar aan de top van de voedselketen te blijven.
En dat is nog maar dag één. De volgende morgen staat ons dezelfde oefening te wachten, maar dan in andere richting. We worden verwend, dus we gaan natuurlijk niet twee keer hetzelfde rondje. Al had ik dat net zo lief gedaan, je rijdt niet elke dag langs het randje van een continent… Maar goed, ander keertje weer.
Over het weer hoeven we opnieuw niet te klagen, zelfs ’s morgens vroeg is het al prachtig weer. Dat betekent dus opnieuw vaak stoppen voor een snelle slok water, want het loopt werkelijk overal uit. Vandaag nemen we de MT10SP, de nog vettere versie van de dikke Yamaha naked. En die wás al zo onwijs gaaf. De basis is hetzelfde, het is de kale versie van de R1, met hetzelfde blok, iets minder vermogen, een relaxte zitpositie en een kick waar je stil van wordt. Want dat blok is zo’n beetje de beste uitvinding die Yamaha de laatste jaren gedaan heeft. En omdat hij de techniek deelt, klinkt het net zo mooi als Rossi’s Grand Prix motor. Alleen kun je hier dus mee op de openbare weg rijden. En oh ja… hij is nogal goed in wheelies. Maakt niet eens uit of je er zelf goed in bent, de motor doet ’t zo soepel, eigenlijk hoef je alleen maar te blijven zitten en genieten van het uitzicht. En een beetje opletten dat je ‘m weer op tijd op twee wielen hebt, vooruit.
En dat is nog maar de standaardversie. Dit ding is dus nóg erger. Begint al op de snelweg als we op standje turbo de eerste kilometers afleggen. Links en rechts halen we in, soms zelfs een politiewagen, kijken er niet eens van op. Personenvervoer gaat hier met een pickup, je gaat gewoon achterin zitten en je komt er wel. Prachtig. Alleen als er ergens een kleine aanrijding wordt opgeveegd draaien we het gas kort terug en daarna is het weer knallen.
Maar goed, die motor dus. Wat ‘m nog zoveel beter maakt dan standaard is de hi tech die er in zit. En je ziet het meteen: deze heeft een kleurenscherm. En eigenlijk is dat nog maar het minste. Voor de rest moeten we technisch worden… al kun je al wel van buitenaf zien dat er dure vering op zit. En in dit geval is ‘duurder’ ook ‘beter’. Het is merkspul en dat is te eh… merken. Zit wel goed. Maar wat hebben de boefjes nou gedaan: niet alleen hebben ze er die mooie dure vering opgezet, het is ook nog eens elektronisch verstelbaar. En dat dan op verschillende manieren ook. Je kunt kiezen of je de vering zo afstelt zoals je het hebben wilt, of je kiest voor een ‘automatische’ setting, waarbij de vering reageert op wat er gebeurt. Serieus, alle toeters en bellen zijn ingewikkelder dan the Hobbit in het Russisch. Het gave is dat je ook nog een boel kunt wisselen tijdens het rijden, dus als de omstandigheden veranderen heb je daar met een paar drukken op de knop een goed antwoord op.
Scheurend door de wijngebieden is het met elke motor wel leuk. Kilometers achter elkaar herken je bij elke oprit de tekst van een fles die je bij de supermarkt nog in je handen had, misschien een beetje dagdromend over een ver exotisch land. En precies daar rijden we nu dwars doorheen met een slinger als het boodschappenkarretje waar het normaal gesproken in verdwijnt. Heel af en toe stoppen we heel even voor een volgende verfrissing, op de fotolocatie hou ik maar gewoon mijn helm op. Misschien helpt dat: geen zonlicht op m’n kop en minder schuren, gaat prima. Het is alleen benauwd, dus ik tel toch af tot het moment dat ik in het hotelzwembad op de twintigste verdieping mag duiken. Een zwembad met een uitzicht… niet iedereen komt naar Kaapstad om motor te rijden, maar iedereen kan een kamer boeken met een zwembad op het dak. En ik zou ’t maar doen ook.
Meer motornieuws en reviews lees je op motorfreaks.nl
Tekst: Ed Smits
En hier de brute MT-10SP
