Dit zijn de zeven meest iconische gitaristen ooit

Een icoon an sich, zo iconisch dat een uitleg bijna respectloos is. Wel hebben we een leuk verhaal uit de oude schoenendoos dat zijn genialiteit weerspiegelt, een toelichting op het iconische moment waarop hij zijn gitaar in de brand steekt. 'Eerst gaat hij naar Engeland en blaast hij Eric Clapton van zijn eigen podium, hierna jaagt hij Jeff Beck en Pete Townsend de stuipen op het lijf. Vervolgens speelt hij het titelnummer van het Beatles-album "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" terwijl de Beatles in het publiek zitten en dat slechts twee dagen na de release van hun plaat . Tot op de dag van vandaag praten al deze mannen er nog steeds over en je hoort dat ze nog steeds een beetje in shock zijn. Bij zijn eerste concert in de VS blaast hij iedereen wederom omver. Zijn optreden was al zo sensationeel dat hij niet eens zijn gitaar in brand hoefde te steken, maar toch deed hij het. Op het moment dat je dacht dat het niet nog heavier kon, liet hij zien hoe heavy het kon worden. De lovende woorden van een journalist uit die tijd luidden: "Met één optreden promoveerde hij van gerucht naar legende." Hier nog wat beelden van Hey Joe , hier laat de jonge Jimi zich van zijn emotionele kant zien.

De man die heel lang in de schaduw van John Lennon en Paul McCartney heeft moeten opereren. Toch wist hij monsterhits als While my guitar gently weeps en Here Comes the Sun te schrijven. Maar naast het muzikale wonderbrein dat deze Beatle zeker had, was George iemand die zijn hart op de goede plek had. Met het 'Concert For Bangladesh' wist hij de bekendste artiesten van de wereld te strikken voor een benefiet concert, de winst ging naar de slachtoffers van de crisis, maar vestigde ook de norm voor latere benefietconcerten. Het concert speelde zich op de eerste van 1augustus 1971 af in het Madison Square Garden in New York City. Een paar kleine namen die op stage met George wilden spelen waren Bob Dylan, Eric Clapton, Ringo Starr, Billy Preston, Leon Russell en Ravi Shankar. Los van de muzikaliteit die van het podium afstraalt, dragen ook alle looks de wow-factor, maar dat zien jullie zo wel. Het hele concert is gefilmd en kan je hier bekijken.

De man achter de legendarische gitaar solo op Michael Jacksons ' Beat It ', Edward Van Halen. Geboren op 26 januari 1955 te Amsterdam, was Eddie invloedrijke Nederlands-Amerikaanse gitarist en mede-oprichter van de legendarische rockband 'Van Halen'. Zijn vernieuwende gitaartechnieken, waaronder het populaire "tapping" en virtuositeit hebben hem tot een icoon van de rockmuziek gemaakt. Eddie Van Halen overleed op 6 oktober 2020, maar zijn muziek leeft voort. Eddie zei destijds zelf dat hij de Beat It solo niet erg serieus nam, nadat Quincy Jones hem verzocht het nummer wat meer 'rock' te maken. Little did he know, binnen no time stond Beat It op de hoogste plek in de Billboard Hot 100. Het feit dat Eddie toentertijd geen credits of geld wilde, blijft ook gek, als je kijkt naar de gigantische opbrengst van het nummer.

Eric Clapton, de gitaarvirtuoos met een bluesy randje. Ook bekend als "Slowhand", is Clapton niet alleen een meesterlijke muzikant maar ook een icoon dat rock, blues en psychedelica moeiteloos vermengt. Van zijn tijd bij The Yardbirds tot Cream en Derek and the Dominos, heeft Clapton talloze tijdloze hits gecreëerd. Zijn onnavolgbare stijl heeft hem tot een van 's werelds meest invloedrijke gitaristen gemaakt. De manier hoe hij zijn bluesy stijl had ontwikkeld was gewoon iconisch. Zijn meest memorabele nummers kwamen voort uit twee verschikkelijke gebeurtenissen, zoals Layla , geïnspireerd door het stelen van de vrouw van zijn beste vriend George Harrison. Maar ook Tears in Heaven , een ode aan zijn zoontje dat uit een raam viel en overleed.

De enige man op dit lijstje die nog geregeld nieuwe hits achter zijn naam mag zetten. De Mexicaan die op eenentwintigjarige leeftijd het legendarische Woodstock verpletterde maakte dat een stuk anders mee dan het publiek. Zo kwam zijn band uren voor het concert aan, waardoor de crew hen iets gaf om de tijd door te brengen, volgens geruchten ging het destijds om mescaline en LSD. Toen de band Santana Soul Sacrifice speelde op Woodstock, trok hij vreemde gezichten tijdens zijn gitaarspel. Later heeft hij toegegeven dat hij voorafgaand aan het optreden een psychedelisch middel had genomen en zijn gitaar zag als een gevaarlijke slang die hij probeerde te beheersen.

Nile Rodgers is niet alleen invloedrijk, maar monumentaal bepalend voor de afgelopen 50 jaar aan popmuziek. Zijn gitaarbreithet verhaal van pop en funk al generaties aan elkaar. Rodgers, een van de mannen van Chic, creëerde met zijn gitaarritmes in de jaren zeventig discohits als Le Freak en Good Times . Deze kenmerkende staccato funk riedeltjes werden de ruggengraat van wereldwijde pophits. Zijn snelle gitaarspel op Diana Ross haar I'm Coming Out uit 1980 bleef bijna twee decennia later nog steeds ongeëvenaard. Rodgers beïnvloedde een arsenaal aan artiesten, van David Bowie tot Daft Punk. Zijn impact rijkt zelfs tot de early days van hiphop, waar de Sugarhill Gang de iconische Good Times sampelde voor de nog iconischere plaat Rapper's Delight . Nile Rodgers speelt trouwens nog steeds de sterren van de hemel, zo waren we er in 2022 bij toen hij bij Paleis Soestdijk optrad , een ware masterclass.

Prince, een meester in het genre van de pop, funk en rock, staat bekend om zijn grensverleggende creativiteit en flamboyante podiumoptredens. Zijn impact op de muziekindustrie is grenzeloos, en hij blijft een inspiratie voor velen. Wat Prince vooral onderscheidde, was zijn veelzijdigheid. Hij kon naadloos tussen genres schakelen, van funky riffs tot verbluffende solo's en zachte ballads. Zijn gitaarspel was alleen niet altijd feilloos, maar ook doordrenkt met expressie en gevoel. Het onderstaande filmpje laat goed zien hoe buitenaards Prince ook was. Sta je dan, op stage met de iconische James Brown en Michael Jackson, besluit je eerst half te strippen op stage, om vervolgens rare kreten uit te kramen.

Een iconisch moment was zijn legendarische optreden tijdens de While My Guitar Gently Weeps tribute voor George Harrison bij de Rock and Roll Hall of Fame in 2004. Prince's solo op deze klassieker was rauw, passioneel en perfect, een weerspiegeling van wie Prince was.