De Ducati 2017 Monster 1200 S is een beest

Een leek zal het verschil niet zien, maar Ducati heeft de Monster 1200 voor modeljaar 2017 grondig vernieuwd. Zo grondig dat de Italianen ‘m betitelen als een compleet nieuw model, waarmee men terug naar de basis is gegaan. Een échte sportnaked, die poeslief kan zijn, maar ook gemeen kan bijten. Heel erg gemeen, is mijn conclusie als ik per ambulance naar het ziekenhuis op een uur rijden van Monaco wordt vervoerd.

Terwijl de Franse broeder de schaar in mijn Furygan motorjeans zet denk ik terug aan het gesprek dat ik een half uur eerder nog met Ducati’s hoofd communicatie Francesco Rapisarda had. “We wilden met de nieuwe Monster 1200 terug naar de roots van de allereerste Monster gaan. Gebruiksvriendelijk bij een gematigd tempo, een beest voor wie ‘m echt uitdaagt. Net als de eerste Monster in 1992. Maar dan wel met zoveel veiligheid dat het beest wel zal grommen, maar je niet bijten zal.” Da’s erg mooi, totdat je, net als ik, besluit om alle veiligheid die Ducati heeft ingebouwd via het eenvoudig te bedienen menu in het TFT kleurendisplay uitschakelt. Wheeliecontrole? Standje 1 (van 8) is meer dan genoeg, net als de tractiecontrole die op standje 2 (van 8) is gezet, de keuze op de meest sportieve ‘Sport’ rijmodus is gevallen en het ABS op standje 1 (van 3, extreem sportief ABS op alleen het Voorwiel) is gezet.

Dat Ducati de zaken grondig heeft aangepakt had ik vroeg in de ochtend al wel gemerkt. Optisch gezien hebben de joekels van schetspaten voor de voetsteunen van rijder en duopassagier plaats gemaakt voor een sportieve remschakelset en losse steuntjes voor de duo achterop. Daarnaast is achter het contactslot bij de tank het clipje terug, waarmee de tank kan worden opengeklapt, maar dat is meer een gimmick: bij de eerste Monster had dat echt een functie omdat destijds de accu onder de tank zat. Belangrijker dan die kleine aanpassingen in design zijn echter de verschillen die je niet ziet: een wielbasis die bijna 30 mm is ingekort, een balhoofd dat 1 graad steiler staat en een naloop die eveneens is ingekort. Technisch blabla dat zich in de praktijk heeft vertaalt naar een sportiever en lichtvoetiger stuurgedrag.

Sportiever en lichtvoetiger is nog zacht uitgedrukt wat ik op de heerlijke bergachtige route ervaar. Het tempo is zoals het Ducati betaamt ver boven legaal niveau, maar we hebben niet het idee dat zich in dit deel van Frankrijk ook maar iemand daar druk om maakt. Met de oude Monster had het zweet nu al flink op m’n rug gestaan, maar met deze versie gaat het kinderlijk licht. De Monster 1200 doet precies wat ik verwacht, volgt mooi de ingezette lijn op en kan als de bocht net wat krapper blijkt te zijn eenvoudig nog iets verder op een oor worden gelegd.

Niet alleen wat geometrie, maar ook wat design betreft is Ducati weer terug naar het oorspronkelijke design van Galluzzi gegaan. De aan de achterbrug gemonteerde kentekenplaathouder die je het zicht op de vette achterband ontneemt heeft plaats gemaakt voor een fraai aan het kontje geschroefd exemplaar (wat bij de huidige Monster 1200 trouwens als accessoire kon worden aangepast), de nu 16,5 (was 17,5) liter tank is smaller uitgevoerd terwijl de enkele koplamp – een van de handelskenmerken van de Monster – nu met dubbele parabolen en LED dagrijverlichting is uitgevoerd.

Vanaf het zadel heb je zicht op een prachtig vormgegeven TFT kleurenscherm waar een waslijst aan informatie afleesbaar is, maar daarmee was z’n voorganger ook al uitgerust. Wel nieuw zijn de nieuwe armaturen à la Multistrada 1200 aan het stuur, wat een enorme verbetering is ten opzichte de oude onhandige knopjes. Het enige wat ik echter niet begrijp is waarom Ducati voor de uniformiteit de armaturen een-op-een heeft overgenomen, maar qua indeling net weer wat anders heeft gemaakt. Dezelfde armaturen als de Multistrada 1200 was niet alleen logischer en goedkoper geweest, bovendien was de Monster dan al voorbereid op eventuele optionele cruise control. Door voor andere knoppen te kiezen zit dat er nu niet in, terwijl bij lange snelwegritten of trajectcontroles cruise control ontzettend veel meerwaarde heeft. Zelfs op een Naked Sport als deze Monster 1200 S.

Meer dan dat heb ik in de ochtend niet op de Monster 1200 aan te merken. Zo aangenaam als ik verrast ben door het enorm verbeterde stuurgedrag, zo enorm ben ik onder de indruk van de enorme stappen die Ducati motorisch heeft gezet. Wat topvermogen betreft is zowel de standaard Monster 1200 alsmede de duurdere Monster 1200 S op 150 pk bij 9.250 toeren per minuut gezet, waar bij de oude 1200 dat voor de standaard versie 135 pk en voor de S 145 pk was. Het is echter niet het vermogen bovenin, maar juist de souplesse van het motorblok en de gasrespons waar ik sterk van onder de indruk ben. Waar de eerste Monster 1200 het in Sport en Urban prima deed, maar in Touring vooral in eerste en tweede versnelling op een oor erg nerveus reageerde op het gas lijkt Ducati dat probleem bij deze 2017 Monster 1200 S helemaal te hebben opgelost. Het blok voelt sterker onderin en ook dat is niet vreemd, gezien het maximum koppel van nu 126 Nm bij 7.750 toeren per minuut.

“Dit is de allerbeste Monster die Ducati ooit heeft gebouwd. Dankzij de sterk verbeterde elektronica, het heerlijke gooi-en-smijt gevoel en het Ducati Safety Pack is de 2017 Monster 1200 S zoals ‘ie drie jaar geleden had moeten zijn, maar dan met een nog groter veiligheidsnet.” Ik hoor het me tijdens de lunch nog tegen Francesco zeggen. Maar dan moet je niet zo’n slimmerd willen zijn die na de lunch met koude banden direct denkt te kunnen stunten. Sorry, Ducati…

De Ducati Monster 1200 is er al vanaf € 16.290, voor de door ons gereden S versie in grijze kleurstelling met dure Öhlins vering moet € 19.300 worden neergelegd.

Meer motorreviews op motorfreaks.nl Tekst: Ed Smits