Laura Vergeer laat de zomer nog één keer stralen

Zet Laura Vergeer in de gouden gloed van de ondergaande zon, voeg daar een rustig Zeeuws strandje aan toe en je hebt alle ingrediënten voor een prachtige FHM Shoots. Deze keer was de shoot allesbehalve gepland. “Christine appte me dat het een prachtige dag zou worden. Na een dag werken ben ik snel naar huis gereden, bikini’s en badpakken in de tas gesmeten en hup, richting de locatie.” Het resultaat? Een golden hour-shoot die zelfs Instagram niet zou durven filteren. “Het voelde echt magisch. Prachtig licht, een knus sfeertje en gewoon helemaal op mijn plek.”

Dat Laura opnieuw voor onze camera stond, is geen verrassing. Haar vorige shoot maakte flink wat los. “De reacties waren zó lief! Zelfs van mensen waarvan ik nooit had verwacht dat ze zo enthousiast en trots zouden zijn. Dat raakte me echt. Ik ben zelf altijd iemand die anderen graag hypet, dus om dat nu terug te krijgen, dat was heel bijzonder.”

Eerst nog even terug naar de zomer. Die stond bij haar vooral in het teken van zon, zee en spontane momenten. “Ik ben vooral in Nederland gebleven, lekker genieten met vrienden en familie. De momenten die je niet plant, die zijn vaak het meest waardevol.” Toch pakt ze nog even een toetje mee: een weekje Platja d’Aro om de zomer in stijl af te sluiten.

En dan… de herfst. Terwijl de meesten sip kijken naar de vallende blaadjes, krijgt Laura er juist energie van. “Ik houd van de ‘ber’-maanden. Pumpkin spice bij de Starbucks, dikke sokken en dekens, helemaal cozy. Daarnaast wil ik wat minder op de automatische piloot leven en meer mindful genieten van de kleine dingen. Gewoon in het nu zijn.”

Voor Laura is een shoot meer dan alleen een fotomoment. Het is een manier om zichzelf te laten zien, maar ook om anderen een beetje op te tillen. “Ik hoop dat mensen in de foto’s niet alleen mij zien poseren, maar ook de energie en het plezier dat erin zit. Voor mij is dit een vorm van expressie – en hopelijk werkt dat een beetje aanstekelijk.”

Fotograaf: Christine Fotografie
Model: Laura Vergeer