We probeerden pokerhistorie te schrijven op de Master Classics of Poker

De Master Classics of Poker is het meest prestigieuze pokertoernooi van Nederland. Alles draait in de Amsterdamse vestiging van Holland Casino van 12 tot 26 november om poker, poker en nog eens poker. Wij doen mee aan het 250 Single Re-entry toernooi. Dat houdt in dat de buy-in €250 bedraagt. Mocht je er in de eerste drie uur uit worden gekegeld dan kun je nog een rebuy doen voor 275 euro. Aan het toernooi doen in totaal 220 spelers mee die allemaal op 5.000 punten beginnen.

Op onze fietstocht naar het casino zijn we nog een beetje aan het bijkomen van de zaterdagavond. Met 25 vrienden bij de Griek eten en daarna de kroeg in, nou, dan kun je wel raden hoeveel goudgeel vocht en aanverwante maagzuuroprispende versnaperingen onze keel in zijn gegoten. Net op het moment dat we ons afvragen of dat een goede voorbereiding op een pokertoernooi is, blijkt onze voorband een dermate lage luchtcapaciteit te hebben, dat we genoodzaakt zijn onze reis op andere wijze te vervolgen. Da’s mooi kut.

Met een bezwete rug en een flink verhoogde hartslag van onze haast komen we aan op het Max Eeuweplein. We melden ons bij de balie, krijgen een pasje, sprinten naar beneden, kunnen onze naam niet vinden op het formulier, als we wat beter zoeken blijkt die er natuurlijk gewoon tussen staan, waarna we erachter komen dat we mogen plaatsnemen aan tafel 26. En die is boven. Ofcourse. Dus sprinten we weer naar boven, legitimeren ons bij de croupier en nemen met een eindelijk plaats aan tafel.

Hè, hè. Tien minuutjes te laat, maar we zijn er. De eerste hand folden we in verband met erbarmelijk kaartpotentieel, maar bij de tweede hand is de game gelijk on. Van al het gehaast en gesprint draait onze hartslag nog steeds 180 toeren per minuut, en met de toebedeelde AJ wordt dat er ook niet minder op. Dit zijn lekkere kaarten. We callen. Op de flop een J39. We hitten ook nog top pair. Lekker. We raisen met 600, maar worden gereraised naar 1200. Oké. Hm. We callen. De turn is een klaver 4. Onze tegenstander is een gemiddelde man van rond de veertig en hij bet wederom 1.200. Wij callen. Nadat de river een harten 7 oplevert bet onze tegenstander 1.600. Tja, we zitten er nu al zo diep in. We moeten mee. Top pair en een hoge kicker, we hebben vertrouwen. Call. Als de kaarten open gaan kunnen we ons wel op het voorhoofd petsen, want de opponent heeft two pair. Een boertje en een zeven. Chipszooi.

Die man in dat fluoriserende vestje kan het ook niet geloven

Amper vijf minuten aan tafel en onze stack is al geslonken van 5.000 punten naar 1.000 punten. Zo kan het wel heel snel afgelopen zijn. Gelukkig deelt de dealer ons een QQ’tje. Eigenlijk moeten we verdubbelen om niet heel snel buiten te staan. We nemen een grote gok en besluiten voor de flop all-in te gaan. Vrij roekeloos, maar wel met goede kans op winst. Diezelfde man van middelbare leeftijd callt. Na de flop hit hij een koning. Het kortste pokertoernooitje ooit dreigt voor FHM, maar gelukkig worden we gered door een 9 op de river. Die maakt namelijk een straat. 9,10,J,Q,K. We verdubbelen weer naar rond een stack van 2K.

De kaarten komen op zich wel, want niet veel later krijgen we A9 in onze handen. We gaan mee en hitten een 9 op de flop. Het hoogste paar. Chris raised met 250, opponent X reraised naar 500. Wij gaan mee. Op de turn valt een J en die maakt ons een beetje bang. Hij bet 1.000, maar dit is te risicovol. Met een flinke dosis tegenzin leggen we onze kaarten weg. Fuck, dit gaat niet goed. We spelen te veel en te roekeloos en besluiten, mede door onze low stack, een tandje terug te schakelen in agressielevel.

Net op dat moment wordt onze aandacht getrokken door een uitermate flatteuze vrouwelijke verschijning die langs de tafels loopt met een bak snoep. Eenmaal bij onze tafel blijken we haar te kennen, want het is niemand minder Farrieda Smit . Nummer 258 in de FHM500. ‘Hoe gaat het?’ vraagt ze. Slecht. ‘Wil je een lolly?’. Ja, graag. Een lolly is altijd een goed idee. ‘Welke wil je, een Chupa Chup?’ Een cola lolly graag. Na een klein uur spelen is dit tot nu toe het absolute hoogtepunt van ons pokeravontuur. Geeft wel even aan hoe lekker ons toernooitje tot nu toe verloopt.

Farrieda Smit in een kittig pakje deelt lolly's uit.

Maar poker is een kwestie van geduld. Dat heeft onze deelname aan de WPT ook wel aangetoond. We folden een rondje. Dan wint de verleiding om de stack te verstevigen het weer. We krijgen KJ in harten en gaan all-in voor de flop. We winnen enkel een paar blinds. We folden weer een paar handen als we A4 klaver suited in handen krijgen. We callen om te kijken wat de flop brengt, in totaal zijn er vijf spelers in het spel, maar dan vindt de big blind het nodig om te raisen naar 800. Bijna onze hele stack. Na enige bedenktijd durven we het toch niet aan met A4. Het is wel je toernooileven wat je gelijk op het spel zet.

Als de flop valt kunnen we wel door de grond zakken. 2,3,5. Allemaal klaver. Joe hè, was gezellig. Dit zijn keuzes die je naderhand nog honderd keer door je hoofd laat gaan. Boosheid, teleurstelling en verdriet. Alle nare emoties gieren samen met was zaterdagnachtrestantjes alcohol door ons brein. Waarom durfden we het niet aan? Het behoeft geen uitleg dat we de andere spelers in een klap met een straight flush van tafel hadden geblazen en onze stack hadden verviervoudigd en weer helemaal terug waren geweest. Het mag niet zo zijn.

Het humeur van Chris na de fold samengevat in één blik

We hebben nog iets van 600 over aan stack en callen. Na de vorige hand is het motivatielevel naar een dieptepunt gezakt. Je moet mentaal wel heel sterk zijn wil je uit deze positie nog terugkomen. De blinds zijn inmiddels 100/200 en drie handen na deze mokerslag besluiten we de va banque strategie te spelen. Nog een keer alles of niets. We kunnen voor een big blind mee met K7. J82 op de flop. Op de turn een K. Lekker. We gaan all-in. Een iemand callt. Op de river valt er nog een harten 10. Geen probleem denken we, maar dat blijk tegen te vallen als die harten 10 net een flush maakt voor onze vijand. Het is over en uit. Na ruim anderhalf uur MCOP is het exit voor FHM.

Het moment waarop FHM eruit vloog

Het is nooit leuk om eruit te vliegen. Daarna heb je echt behoefte om een Rage Room binnen te lopen en met een honkbalknuppel de boel kort en klein te slaan. Maar dat verdwijnt na een paar minuutjes ook wel weer. You win some, you lose some. Het blijft awesome om live te pokeren. De spanning, de fun van een hand winnen, het gevoel dat het voor het echie is, het psychologische spelletje. Het is gewoon heel tof om live te pokeren. Zeker op een evenement als de MCOP.

Twee dagen na onze uitschakeling is de kater alweer wat gezakt. In totaal zijn er 125 rebuys gedaan, wat het totale prijzengeld op €82.799,- brengt. De glorieuze winnaar werd Bartel Kars, die met een felbegeerde bordje en een cheque van €16.262 naar huis ging. Dat poker alles met geduld te maken heeft, bewijst wel het feit dat hij op de finaledag a la Max Verstappen van de 16e positie naar de hoofdprijs pokerde. Voor ons is het zaak om de wonden te likken en ons volledig op het toernooi van volgend jaar te richten om revanche te nemen.

Bartel Kars ging uiteindelijk met de overwinning (en 16k) aan de haal.

Tekst & foto's: Chris Riemens

Openings- en laatste foto: Sonja Bruin