Q&A met Thijs Boermans over zijn krankzinnige Special Forces avontuur, zijn nieuwe restaurant en het kersverse vaderschap

Veel mensen zullen jou waarschijnlijk al kennen, maar vertel!
Ik ben Thijs Boermans, 27 jaar. Je kunt me kennen als acteur, van mijn eigen podcast, Special Forces of Expeditie Robinson. Ook ben ik net vader geworden. Je kan me bijvoorbeeld kennen van GTST en binnenkort komt er een nieuwe film Buenas Chicas waar ik in speel. Ik heb dit seizoen meegedaan met Special Forces en eerder met Expeditie Robinson. Verder komt er nog iets heel leuks aan, want in april open ik een eigen Italiaans restaurant in Amsterdam.

Door onder andere GTST, Special Forces en jouw wekelijkse podcast heb je nogal wat bekendheid, hoe bevalt dit?
Ik vind de bevestiging die ik krijg van mensen echt heel erg fijn. Als mensen tegen me zeggen dat ze echt graag naar de podcast luisteren bijvoorbeeld, dan doet me dat heel veel goeds. Zij zijn de reden dat ik dingen maak en dat ik dingen kan blijven maken! Het is echt een prachtig cadeau dat mensen zich kunnen identificeren met de dingen die ik maak.

We hebben jou allemaal kunnen zien in Special Forces VIPS de afgelopen weken, kende je al veel van de kandidaten persoonlijk?
Ik kende Bizzey, Kim, Olcay al. Ook kende ik London natuurlijk al van Expeditie Robinson. De groepsdynamiek was echt heel erg fijn. Iedereen was super behulpzaam. Het was een heel gezellig groepje en daar konden we wel echt allemaal kracht uithalen. Dat overheerste op een gegeven moment ook echt. We waren met z’n alle aan het afzien, maar deden het echt samen.

In de eerste aflevering konden we zien dat jullie met z’n alle in een grote truck aan kwamen rijden. Hier werden jullie als het ware uitgetrokken en er was geen ruimte voor rustig opstarten. Wat gaat er dan door je heen?
Niks. Of ja, je denkt honderd dingen maar je bent vooral zenuwachtig. Eerst zijn we namelijk twee uur rondgereden in die truck om heel onze oriëntatie kwijt te raken. Je kan het bijna niet omschrijven. Je mag ook niet kijken, want je werd met je hoofd op de grond gelegd en je hoort alleen een soort ‘tuduk tuduk’. Dat bleek later de helikopter te zijn die ons op kwam halen. Dan denk je wel van waar ben ik beland joh.

Iemand anders heeft de touwtjes in handen en dat werd daar wel meteen duidelijk. Normaal gesproken ben ik heel erg gehecht aan mijn eigen routines en dat is dan ook echt meteen mijn les die ik heb geleerd daar. Ik heb daar extreem veel moeite mee, omdat ik mijn leven normaal gesproken indeel zoals het voor mij in mijn hoofd werkt. Als dat je ontnomen wordt, dan kom je er pas achter hoe dat je al die tijd heeft beperkt. De les is dus: als je controle durft te verliezen dan groei je.

Je vertelde dat je mega claustrofobisch bent. Wanneer merkte je dit vooral?
Het begon bij proef één meteen eigenlijk al. Dit was een opdracht die te maken had met het wekken van de angst voor een verdrinkingsdood. De proef zag er misschien op Videoland niet zo heftig uit, maar je moet je bedenken dat het donker is. Je gaat onder water en dan moet je op je instinct vertrouwen dat het plateau dat boven je hangt op een gegeven moment weg is en overgaat in gaas. Dat stuk gaas ligt ook echt maar een centimeter boven het water en toch moet je jezelf onder controle krijgen.

Ook de opdracht waarbij we in een ton werden gestopt was niet fijn als je claustrofobie hebt. Er werd eerst een zak over je hoofd gedaan waardoor je al gaat hyperventileren. Dit was ook het moment dat Bizzy een aanval kreeg, waardoor Kim hierin mee werd getrokken. Vervolgens moesten we in een ton gaan zitten en werden we 2,5 uur in het donker opgesloten. Het ergste was nog dat er op een gegeven moment water gemengd met benzine in de ton werd gegooid. Meestal is een mantra dan om de 4-7-8 ademmethode toe te passen. Nou, mijn mantra op zulke momenten was echt dat de hoofdproducent me van tevoren had verzekerd dat het onmogelijk was om dood te gaan tijdens het programma. Dit was letterlijk mijn enige houvast op zulke momenten, want voor een rustgevende ademhalingsmethode ben ik veel te bang in kleine ruimtes.

Je hebt natuurlijk veel mensen zien opgeven voordat jij dat genoodzaakt moest doen. Gaf dit je juist kracht om door te gaan of werd je erin meegetrokken?
Je weet dat je niet kan eindigen met 11 man en het is geen competitie. Zo lang jij je deurtje maar hebt geopend, dan is dat de les die je eruit haalt. De winst is dan helemaal niks meer waard. Ik was eerst heel gefixeerd op het behalen van de eindstreep, daarom frustreerde het me nog meer dat mijn lichaam het niet meer aankon. Mentaal kon ik het nog wel, maar mijn lichaam maakte gewoon de keuze. Dat is voor mij ook mijn les. Om te accepteren dat ik echt het uiterste uit de situatie waarin ik me begaf heb gehaald.

Het deed me heel veel toen ik de drie woorden ‘ik geef op’ moest zeggen. Er waren al vijf dagen voorbij, we moesten er nog twee. Het is niet dat ik dacht, het is mooi geweest. Ik liep gewoon echt met koorts en ik hield geen vocht vast. Op dag vier zeiden ze ook tegen me dat het onmacht was. Toch gaven ze mij geen centimeter en dat wilde ik ook helemaal niet. Weet je, het is wel hun programma en Harry moest bijvoorbeeld ook vechten tegen Edith terwijl dat tegen zijn principes in was. Hij deed het ook.

Stel je voor dat je niet ziek was geworden. Had je de eindstreep dan gehaald denk je?
100% Als de staf had gedacht dat ik het niet zou redden, dan hadden ze me ook echt niet dat extra nachtje rust gegeven. Alleen als ik de eindstreep had gehaald zonder ziek te zijn geworden, dan weet ik niet of ik even gelukkig was geweest zoals ik nu ben. Nu weet ik dat ik echt helemaal dood ben gegaan op de dag waarvan ik me visueel niets meer kan herinneren. Ik heb geen beelden meer van die dag. Ik heb daar huilend, kotsend en kakkend met jerrycans gelopen. Niemand mocht me ook helpen van mezelf. Ik kon ook niet meer communiceren, maar toch lukte het me om met die zware jerrycans te lopen.

De staf vroeg aan me voor wie ik het deed. Toen dacht ik aan mijn partner, kindje en ouders. Dan komt er een soort oerinstinct in je naar boven die je niet eens kent. Je staat dan op en begint gewoon te lopen. Dat is zo vet, want wanneer kom je anders bij deze bron? Niet in het dagelijkse leven. Daarom vind ik het zo vet. Het is echt zo mooi om te weten dat je nog veel verder kan, dan dat je denk dat je kan.

Voordat je aan Special Forces meedeed hebben we je allemaal kunnen zien in Expeditie Robinson. Wat past er nou beter bij jou?
Expeditie is bijna een soort traditie in de tv-wereld. Toch lag Special Forces mij veel meer en daarom vond ik het ook wel echt vetter om te doen. Daar heb ik gewoon meer affiniteit mee. Ik hou wel van mijzelf tot limieten duwen, dat heb je ook wel echt kunnen zien. Ik wil gewoon weten hoever ik kan gaan als er deuren geopend worden die in mijn normale leven dicht blijven.

Het gaat bij Special Forces echt om de training. Het bijzondere eraan is dat er tussendoor geen qoutes worden gehaald. De productie loopt gewoon mee en als ze niet op tijd zijn, dan krijg je het stuk gewoon niet op camera. Er wordt niet gewacht op hen.

Ook hebben we allemaal meegekregen dat je net vader bent geworden van jullie dochtertje. Gefeliciteerd! Wat wil je haar absoluut meegeven, ook als je kijkt naar wat Special Forces je heeft geleerd?
Als ik haar iets mag meegeven dat zou het zijn dat je veel meer kan dan dat je denkt dat je kan. En als je geduld hebt en buiten je eigen lijntjes durft te kleuren, je echt een mooier en veelzijdiger mens wordt. Verder vind ik het vaderschap echt fantastisch! Ik heb nu veel dingen onder de knie. Ik krijg lachjes, ze is zo leuk en zo lief.

Buiten jouw mega avontuur Special Forces, ben je echt met van alles en nog wat bezig. Wij zijn mega benieuwd!
Ik speel in de film Buenas Chicas die vanaf 7 maart in de bioscoop te zien is. Daar speel ik een wereldvreemde advocaat die heel erg aan zijn principes vasthoudt, maar stiekem niet weet waar hij mee bezig is. Dat heb ik een hele leuke kleur gegeven vind ik. Verder is de cast echt super leuk. Juvat Westendorp, Susan Radder en Britt Scholte spelen er onder andere in. Verder ben ik met een nieuwe film bezig. Daar kan ik verder nog niet zo veel over kwijt, maar er komt dus iets nieuws aan.

We kunnen ook wel stellen dat je buiten je acteer carrière ook nog eens super ondernemend bent. Binnenkort open je een eigen restaurant, vertel!
Ja zeker. Begin of midden april open ik het restaurant Nonna aan de Jan Pieter Heijestraat in Amsterdam. Dit Italiaanse restaurant is een ode aan alle oma’s. We willen echt een huiselijk gevoel creëren alsof je bij je oma in de woonkamer zit. Waar je heerlijk kan eten en lekkere cocktails kan drinken met je vrienden. Het moet echt een tent zijn waar iedereen bijeen kan komen!