1.100 kilometer rijden dwars door de ruige Turkse binnenlanden met de Mazda CX-60

Bij Turkije denk je misschien aan all inclusive resorts, mensen die vroeg in de ochtend klaar staan om rennend naar hun zwembadbedje te rennen om hun handdoekje neer te leggen en kilo’s kebab. Niks van dat alles bij deze trip. Of nou ja, er zijn zeker wel een paar onsjes kebab achter de kiezen gepropt. Voor Mazda’s nieuwe Epic Drive pakken we het vliegtuig naar Istanbul, om van daaruit door te vliegen naar Trabzon. De stad ligt helemaal in het noordoosten van Turkije, dicht tegen de Georgische grens aan. Vanuit Trabzon zullen we in twee dagen meer dan 1.100 kilometer dwars door de Turkse binnenlanden cruisen. “ One section of which is considered by many to be amongst the most dangerous roads in the world ”, krijgen we te horen.

De klok slaat precies 08:00 uur als we buiten op de parkeerplaats bij het hotel verzamelen voor de eerste etappe. De eerste dag rijden we in de vernieuwde Mazda CX-5. We (Chris van FHM en autogenoot Remco van Autovisie ) starten in Trabzon vanwaar we koers zullen zetten richting Elazig, zo’n 500 kilometer naar onder, waarvan meer dan 200 kilometer offroad. Trabzon, voor de voetballiefhebbers ook wel bekend van de regerend landskampioen Trabzonspor, is een stad gelegen aan de Zwarte Zee ter grootte van pak ‘m beet Groningen. De Turkse arbeidersstad is niet bepaald een toeristische trekpleister. Dat blijkt ook wel uit het feit dat we tijdens de presentatie te horen krijgen dat wij naar verluidt de eerste Europese ‘toeristen’ zijn die dit jaar in Trabzon aanmeren. Het is overwegend een plek waar Arabieren uit de Verenigde Arabische Emiraten komen, een paar verdwaalde Russen te vinden zijn of de Turken zelf naartoe gaan. Het bleek voor Mazda trouwens nogal een opgave om 16 auto’s (met Duitse kentekenplaten) in Turkije te krijgen, maar met veel bloed, zweet, tranen en het doorstaan van de nodige bureaucratische rompslomp is het ze gelukt. Daarvoor ligt er wel een bijlage van 47 pagina’s aan documentatie in het dashboardkastje dat we kunnen laten zien aan de lokale politie als bewijs dat we hier toch echt met een geoorloofde reden zijn. We moeten namelijk auto’s testen. En ja, dat moet per se in de regio van onherbergzaam Turkije.

De Epic Drive is een befaamde trip in de wereld van auto- en reisjournalisten. In 2017 reden we ooit al eens een enorme rit door Noorwegen in de MX-5 . Andere bestemmingen die Mazda heeft aangedaan zijn onder andere IJsland, de Azoren, Siberië en de poolcirkel. Altijd gaan ze op zoek naar avontuurlijke bestemmingen waar je normaal gesproken zelf niet zo snel zal komen. Wel wordt er gezocht naar uitdagende wegen in een spectaculaire omgeving, waar spanning en sensatie bij komen kijken. Rijden gaat immers niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe. Op voorhand zijn ze daar nu al in geslaagd, want zeg ‘ns: ken jij mensen die ooit in het uiterlijke noordoosten van Turkije zijn gaan roadtrippen? Het feit dat we ons precies in een sandwich begeven met twee van de meest onrustige plekken ter wereld (aan de overkant vechten de Oekraïners en de Russen elkaar de tent uit, terwijl aan de onderkant Syrië nog niet echt als een travel hotspot bestempeld kan worden), versterkt het gevoel van avontuur overigens wel flink.

Na zo’n twee uur rijden gaan we via Yaylaönü en Şekersu van het asfalt af en rijden we de berg op. We naderen de befaamde D915, die bekend staat als ‘ one of the most challenging roads in the world ’. "Als je als een idioot rijdt, kan het gevaarlijk zijn", krijgen we te horen in de briefing. De D915 is een offroad bergpas die via vlijmscherpe haarspeldbochten (soms moet je twee keer steken om de bocht te kunnen maken) omhoog zigzagt. Hoe hoger je komt, des te dieper de kloof onder je. Het is geen weg voor bangeriken en hij zou absoluut niet misstaan in het programma De Gevaarlijkste Wegen , maar als je gewoon met een gangetje of 30 km/u omhoog rijdt dan is er geen reden om met knikkende knietjes en een zwetende bilnaad in de auto te zitten.

Het is vooral een fantastische weg die aan de top een waanzinnig uitzicht biedt over de vallei en de afgelegde route. Voor de Mazda CX-5 bovendien een fluitje van een cent, want die weerstaat de kuilen, stenen en hoogteverschillen met speels gemak. Terwijl wij zittend op een rots bezien hoe de andere Mazda’s hun weg omhoog vinden, trekt er een enorme mistvlaag over de berg, dat zorgt voor een apocalyptische setting. Een witte Mazda komt als een spook uit de wolken gereden: een magistraal gezicht. Van de andere kant komt net er een tjokvolle auto gereden die juist van plan is om van de berg af te rijden. Tsja, als je elkaar precies in het midden van de pas treft, dan kan het wel eens penibel worden. Hoog tijd om door te zetten, want we moeten nog effe.

Onderwijl trekken de meest sicke landschappen aan ons voorbij. De ene keer rijd je door een maanachtiglandschap dat ook de Mont Ventoux zou kunnen zijn, dan lijkt het weer op IJsland (zoals we dat van de plaatjes kennen) en het volgende moment daal je weer af door een vlakte met bosrijke paden die niet zouden misstaan in Toscane. De natuur van Turkije bewijst zich als groots, ruig en bijzonder ontzagwekkend. Ondertussen hebben we zo’n beetje alle mogelijke weertypes al wel gezien. Van plensbuien tot dichte mist en van dikke hagelstenen tot strakblauw met zon dat op dit moment van de dag onze huid verwarmd.

Tijd voor een pitstop. We pauzeren in Tercan, een plek die aanvoelt als de middle of nowhere waar de lokale bevolking ons met nieuwsgierige oogjes aankijkt. We laten ons naar binnen lokken bij een lunchtent met tl-licht waar de letters ‘kebab’ op het raam zijn gestickerd. Zoals iedereen weet die in Azië is geweest: in de tentjes die er het minst aantrekkelijk uitzien, eet je het beste. Het bordje met kebab, sla en stokbrood schrokken we dan ook naar binnen alsof ons door een gezant van Erdohan zojuist is verteld dat we over vijf minuten weer in de auto moeten zitten, of anders worden we opgesloten in een plaatselijke gevangenis. Betalen doen we per creditcard in de slagerij aan de overkant. Die lossen dat onderling wel op, gaan we gemakshalve vanuit.

We vervolgen onze weg naar Elazig. En weer treffen we allerlei verschillende landschappen, want we lijken even in de Grand Canyon van Arizona te zijn beland, waar rode rotspartijen kranig aan de top van de heuvels priemen. Wat een setting om doorheen te rijden. Het is tegen de klok van half 7 als we aankomen bij de pont. Terwijl golden hour heeft toegeslagen laten we ons naar de overkant vervoeren, waar we lichtelijk uitgeput aankomen het hotel. Biertje, eten en snel naar bed, want morgen gaat de wekker alweer vroeg.

Terwijl het oproep tot gebed al lang en breed uit de speakers van de plaatselijke moskee zijn geschald, springt de wijzer van ons horloge precies op 12 (je verzint het niet!) als we uit de hotelloby door de schuifdeuren naar buiten komen wandelen. Het is stipt 08:00 uur en we hebben de slaap nauwelijks uit onze ogen gewreven, of we worden bijna onder de voet gelopen door een peloton aan beveiligers die de zojuist (per Brabus S500 met geblindeerde ruiten) aangekomen lokale politicus naar binnen begeleiden. Een bijzonder schouwspel om effe mee te pikken. Vandaag staat de rit naar Ürgüp op de agenda, een plaatsje in het hart van Cappadocië. Om daar te komen moeten we 600 kilometer rijden, waar we zo’n 12 uur over zullen doen. Die route gaan we afleggen in een fraaie, witte Mazda CX-60, de SUV die we onlangs ook al een dagje reden in Leverkussen .

We zijn een uurtje onderweg en de voet gaat op de rem, want dit lijkt een punt waar we even moeten stoppen. De Keban Dam is een majestueus bouwwerk dat zomaar in een Discovery-show als Mega Structures gefeatured zou kunnen worden. 300 miljoen dollar kostte het om deze hydro-elektrische bam aan de Eufraat te bouwen. Als de locatiescouts van de nieuwe Mission Impossible, James Bond of aanverwante actiefilms nog een plekkie zoeken om te filmen, dan willen we deze graag tippen.

Hoe ontzaglijk de plek ook mag zijn, het hoogtepunt op de route van vandaag is de Kemaliye Stone Road. De locals begonnen in 1870 met het bouwen van deze weg en 132 jaar later werd de weg in augustus 2002 dan eindelijk geopend. De weg is 8,7 kilometers lang en bestaat volledig uit stenen en rotsen. Om bij het einde te komen moet je 38 tunnels door. Dit is met recht een van de gevaarlijkste wegen ter wereld. Ja, hier krijg je wel zwetende handjes van. Een verkeerde stuurbeweging of te veel op het gas en je auto duikelt tientallen meters naar beneden, een wisse dood tegemoet.

Concentratie is dus geboden. Zeker als er een jeep ons tegemoet komt en ons dwingt om op een klein metertje van de afgrond te parkeren, net genoeg ruimte biedend om de tegenligger te laten passeren. Dit is een weg waarbij je even honderd jaar terug in de tijd stapt. De wauw-factor viert hier hoogtijdagen. We hebben nog nooit zo lang gedaan over een kleine negen kilometer, maar we vergapen ons aan de robuuste rotspartijen, waar een azuurblauwe rivier doorheen kronkelt. Dit is zonder twijfel een van de lijpste routes die we ooit hebben gereden. Wát een adembenemende ambiance.

Als we onze filmrol hebben volgeschoten en de laatste tunnel zijn gepasseerd, is het tijd om de vaart erin te gooien. Het is pas 12:15 uur, dus we hebben nog zeker zeven uur te rijden. De Mazda CX-60 toont zich daarbij een bijzonder aangename metgezel. Sowieso is het een stoere bak. Er komt wel echt effe wat aanrijden, als die grote LED-bundels in je spiegels opdoemen. Zeker als er drie van die witte SUV’s als een CIA-konvooi door de bergen stormen, trekt dat wel de aandacht. Binnenin is de CX-60 van alle luxe voorzien. Het rijgedrag kan ons ook zeer bekoren, want de nieuwe vaandeldrager van Mazda’s assortiment rijdt ontzettend sportief. Op de verrassend goede (B-)wegen van Turkije komt z’n sportieve aard en de vierwielaandrijving (AWD) helemaal tot z’n recht. De 2.5 liter viercilinder plus elektromotor leveren een gecombineerd vermogen van 327 pk, wat net zoveel betekent als dat het de meest krachtigste Mazda ooit is. Bijzonder indrukwekkende bolide.

Terwijl de Stone Road alweer een paar uur achter ons ligt, zijn we alweer door de meest waanzinnige landschappen getrokken. Ditmaal rijden we door uitgestrekte Turkse toendra’s, die ons doen denken aan de weidse uitzichten die je ook in Zuid-Afrika hebt. Kilometers asfalt liggen in de verte voor je uitgestippeld, terwijl je ogen over een glooiend landschap turen tot in de oneindigheid. Eigenlijk wil je na elke bocht even stoppen, want dan ligt er alweer een nieuwe ansichtkaartachtige view voor je klaar.

Terwijl de zon zakt en de lucht van feloranje richting lichtroze transformeert, naderen we het einde van onze roadtrip. Als de elektro van Bicep uit de speakers door de cockpit knalt, volgt filosoferen over het leven welhaast vanzelf. Het is al donker als we aankomen bij Yunak Evleri hotel in Ürgüp, hartje Turkije. We worden verwend met een van de meest bijzondere slaapplekken uit onze carrière, want ons hotel is in berg gevestigd, waarbij de kamers zich in grotten begeven. Mocht je ooit naar de regio van Cappadocië gaan, probeer dan hier een slaapplek te regelen, want dit is een must visit.

Gaat er geen belletje rinkelen bij Ürgüp? Think twice. Dit is namelijk de mondiale hoofdstad van de luchtballonvaart. Iedereen met een Instagramaccount heeft ongetwijfeld wel eens een foto of reel voorbij zien komen van dit bijzondere schouwspel. Dus staan wij om 5 uur naast ons bed voor de zonsopkomst, waar tientallen luchtballonnen het luchtruim moeten betreden. Het is een aparte gewaarwording dat het toerisme hier om 4 uur ’s nachts begint, want het is megadruk. Overal worden luchtballonnen opgetuigd en zijn er mensen uit de veren om dit te bezichtigen. In afwachting van het spektakel zien we de zon langzaam opkomen, als er na een uurtje opeens een mannetje naar ons toeloopt om te vertellen dat het te hard waait en de luchtballonnen niet zullen opstijgen. Ach ja, je kan niet altijd zes gooien. De fenomenale zonsopkomst alleen al was het volledig waard. Bovendien is deze reis sowieso al een groot cadeau gebleken. Met of zonder ballonnen. De feestmuts, slingers en toeter zijn al lang en breed in de pocket.

Wat een toneel om deze onvergetelijke reis af te sluiten. Zet Turkije op je travel bucketlist, want het is een parel van een land. De woeste landschappen, de kilometers met de Mazda CX-60, het avontuur ver van de gebaande paden… Het zijn feitelijk maar drie dagen die we zijn weggeweest, maar die voelen aan als drie weken. Wat een indrukwekkend land. Nature porn to the max , want deze route is een grote commercial voor het land Turkije. Terug in Nederland komt het besef pas echt: dit is een van de meest bijzondere reizen die we ooit hebben gemaakt. Als dat geen aanbeveling is.

Zelf de Mazda CX-60 proberen? Boek een proefrit of check meer informatie via mazda.nl

Motor: 2,5 viercilinder + elektromotor Vermogen: 327 pk (gecombineerd vermogen)

Koppel: 500 Newtonmeter Acceleratie 0-100: 5,8 sec

Topsnelheid: 200 km/u Gewicht: 1.995 kg

Vanafprijs: €53.690