FIFA 17 review - De Frostbite engine: supersub of mislukte wissel?

Al jaren behandelt EA de FIFA-reeks als een goed lopend voetbalteam: Elk jaar is gewijd aan kleine verbeteringen en aanpassingen die de goede prestaties verder moeten verbeteren. Vriend en vijand waren dan ook verrast door de plotselinge overstap naar de Frostbite-engine, die in tegenstelling tot zijn voorgangers niet met sportgames in het achterhoofd ontwikkeld is. Een riskante transfer, want alleskunners op het gebied van game-engines zijn net zo zeldzaam als in het échte voetbal.

Een goed gevoel, maar zonder emotie

Wie denkt aan Frostbite ziet aan het prachtige Battlefield 1 voor zich, waar soldaten te paard zich al schietend een weg door kogelregens en even schitterende als gevaarlijke zandstormen banen. Als bij het lezen van deze beschrijving je ogen groter worden dan zal FIFA 17 toch een kleine teleurstelling zijn. Al is de game een stukje mooier dan zijn voorganger, écht veel verschil is er niet te bemerken. De meest in het oog springende verbetering is te vinden op het hoofd van je spelers in de vorm van realistisch zweet en betere textures. Een toegevoegde waarde voor zorgvuldig gemodelleerde sterspelers als Anthony Martial, maar een wassen neus als het gaat om spelers uit de Eredivisie die zelden op hun échte tegenhangers lijken. Helaas doet het emotionele bereik op de gezichten van de spelers ook dit jaar weer onder voor de gemiddelde buikspreekpop.

Met een engine genaamd Frostbite zal het geen verrassing zijn dat het tempo in FIFA 17 een stukje lager ligt. Tiki-taka voetbal is niet onmogelijk geworden, maar in de regel zal je rustig en opbouwend voetbal moeten spelen om in het strafschopgebied van je tegenstander te komen. Het overmatige gebruik van korte en driven passes wat in het vorige deel garant stond voor uren balbezit is daarmee flink ingeperkt, wat het spelplezier ten goede komt. Balbezit is echter wel één van de belangrijkste factoren in een succesvol potje FIFA 17, mede dankzij vernieuwingen op het gebied van fysiek spel.

Dankzij de aandacht voor het fysieke aspect van voetbal, kunnen spelers onder de noemer ‘Pushback Tech’ hun lichaam en fysieke kracht gebruiken om ruimte voor zichzelf te creëren. Ook zijn spelers niet langer afhankelijk van perfect positiespel of dribbelvaardigheden om de bal te beschermen tegen roekeloze charges van je tegenstander. Het dribbelsysteem is vernieuwd en combineert nu dribbelen met het beschermen van de bal. Het in houden van de dribbelknop tijdens het aannemen van de bal zorgt ervoor dat spelers zich breed maken en de bal beschermen. Een goede manier om tijd te winnen en te wachten tot je teamgenoten zichzelf in stelling brengen voor het ontvangen van de bal of een zelfs schot op doel.

Vier grote vernieuwingen

Het fysieke spel is een van de vier grote vernieuwingen die EA in FIFA 17 heeft aangebracht. Zo zijn de dode spelmomenten zoals penalty’s en vrije trappen voorzien van een nieuw systeem wat veel meer mogelijkheden en controle biedt om daadwerkelijk tot scoren te komen. Een welkome toevoeging, maar we worden pas echt warm van vernieuwing nummer drie. Dankzij de nieuwe AI doen je teamgenoten iets wat ze de afgelopen jaren vaak verzaakten: de vrije ruimte opzoeken. Teamgenoten maken zich veelvuldig aanspeelbaar, waardoor het makkelijker wordt om een aanval op te zetten. Daarnaast zijn hun looplijnen sterk verbeterd, waardoor je teamgenoten vaker zelf een goede aanval starten simpelweg door op de juiste plek te gaan lopen.

Mocht de bal eenmaal in de voeten van een aanvaller belanden, zorgt de laatste vernieuwing voor het kersje op de taart. Dankzij nieuwe aanvalstechnieken krijgen je spelers voorin meer opties tot hun beschikking dan ooit. Zo is het eindelijk mogelijk om met een extra druk op de schietknop een kopbal naar de grond toe te koppen om zo de keeper een nog grotere uitdaging te geven. Keepers zullen ook niet blij zijn met de nieuwe mogelijkheid voor aanvallers om de bal altijd laag in te schieten. Ballen die op hoofdhoogte gemakkelijk uit de lucht geplukt kunnen worden blijken ineens nagenoeg onhoudbaar als ze bijna twee meter lager op de keeper af suizen. Deze extra opties voor het doel waren broodnodig en zorgen niet alleen voor meer speelplezier, maar ook voor een par briljante doelpunten.

Achter al deze vernieuwingen gaat aardig wat rekenkracht schuil. Het is goed zichtbaar dat de game constant zaken berekent om zo het spel dynamisch en aantrekkelijk te houden. Spelsituaties kunnen dus op realistische wijze van het ene moment op het andere omslaan. Deze eindeloze rekensom heeft echter ook een nadeel. Elke berekening leidt tot een animatie van je spelers, maar de overgangen tussen deze animaties voelen houterig aan. Een vleugelaanvaller die na balverlies op de verdediging over gaat moet overduidelijk ‘omschakelen’, met enkele abrupte bewegingen van lichaamsdelen tot gevolg. We zien geen hoofden die à la The Exorcist 360 graden draaien, maar genoeg vreemdheden om je aan te storen. Bijzonder, daar concurrent PES 2017 vloeiende bewegingen aardig onder de knie lijkt te hebben.

The Journey

Over bijzonderheden gesproken, FIFA 17 kent een geheel nieuwe singleplayer-modus onder de naam ‘The Journey’. EA zet flink in op deze verhalende modus die de doorbraak van talent Alex Hunter vertelt. De welbekende ‘Be A Pro’-modus is afgestoft en voorzien van een verhaal, cutscenes en allerlei andere zaken die dankzij de Frostbite-engine mogelijk zijn gemaakt. Alex, die een stervoetballer als opa heeft, wil in de voet(bal)sporen van zijn grootvader treden en voor een door jou te kiezen Premier League-team spelen. Door keuzes te maken in de game vorm je Alex’ karakter, waar alle mensen die hij onderweg tegen komt weer anders op reageren.

Week na week zal je jezelf moeten bewijzen op de training om een basisplaats of stoeltje op de bank te verdienen. Tijdens wedstrijden kan je kiezen of je alleen Alex wil besturen of het gehele team. De mix van trainen, spelen en interactieve cutscenes is een aardige afwisseling op de standaard online en offline modi, ook al tikt het verhaal werkelijk elk cliché af wat je maar kan bedenken. Het relaas van Alex Hunter is een vermakelijke tijdverdrijf, maar het is soms pijnlijk duidelijk dat EA Canada hier zijn allereerste verhalende ervaring weg zet.

Tegelijkertijd is The Journey een mooie metafoor voor FIFA 17 zelf. Men is op nul begonnen en heeft een hele aardige prestatie weg gezet door met de Frostbite-engine te debuteren. Zoals bij elk jong talent kent FIFA 17 ook nog onzorgvuldigheden en een paar missers, maar de potentie is duidelijk te zien. Het eerste seizoen in de nieuwe reeks van FIFA 17 is daarmee een succes, maar er is nog iets meer ervaring nodig om tot grote hoogten te stijgen.

Voor meer game reviews en nieuws, check Insidegamer.nl