De collab die niemand zag aankomen: Bonnie Blue en Andrew Tate namen samen podcast op

Bonnie Blue is pas 25 jaar, maar heeft zich al duidelijk op de kaart gezet met haar uitgesproken mening over seksualiteit en haar gedurfde seksuele acties. Ze zegt taboes te doorbreken en staat openlijk achter haar eigenzinnige keuzes. Toch roept haar levensstijl, zoals haar uitdagende ‘1000 mannen op een dag’-actie, bij veel mensen stevige twijfels op over waar de grenzen van seksuele vrijheid liggen.

Andrew Tate (38), aan de andere kant, staat bekend om zijn schadelijke en provocerende uitspraken over genderrollen. Hij maakte zich eerder schuldig aan seksistische opmerkingen, zoals het beweren dat vrouwen minder waard zijn dan mannen, wat hem terecht veel kritiek opleverde. 

“Ik begrijp niet waarom mannen hier gaan zitten en je de les proberen te lezen,” zei Tate tegen Bonnie in de podcast. “Het is jouw lichaam, jouw keuze. Dit is de wereld waarin we nu leven.”Hij noemde haar “het perfecte eindresultaat van feminisme” een verwijzing naar een wereld waarin vrouwen zich niet langer laten controleren door mannen, maar zélf bepalen wat ze doen. Tate sprak zijn respect uit voor haar eerlijkheid en onafhankelijkheid, terwijl Bonnie benadrukte dat zij zich niet laat begrenzen door maatschappelijke vooroordelen.

Toch is Tate’s lofzang minder oprecht dan hij doet voorkomen. Door Bonnie Blue het ‘eindresultaat’ van feminisme te noemen, gebruikt hij haar vooral als symbool, een voorbeeld van wat er volgens hem mis is met de moderne wereld. Zijn boodschap: feminisme leidt tot moreel verval en het verlies van traditionele waarden.

Zijn zogenaamd respectvolle toon maskeert een strategie. Hij doet alsof hij haar keuzes accepteert, maar gebruikt haar levensstijl vooral om zijn conservatieve standpunten kracht bij te zetten. Daarmee ontneemt hij haar autonomie in een andere vorm: niet door haar tegen te spreken, maar door haar te reduceren tot ‘bewijs’ dat feminisme is doorgeslagen. Het is manipulatief en klopt aan geen kant.

Het gesprek tussen Bonnie en Tate raakt aan grotere maatschappelijke vragen: waar ligt de grens tussen seksuele vrijheid en zelfobjectivering? En wat gebeurt er als seks een middel wordt om te scoren, te shockeren of te concurreren?

Seksuologen en psychologen waarschuwen al langer voor de gevolgen van ‘competitieve seks’ en de psychologische druk die platforms als OnlyFans kunnen opleggen. Niet alleen voor makers, maar ook voor jonge kijkers die met dit soort content opgroeien.

De context maakt de ontmoeting extra geladen: Andrew en zijn broer Tristan zijn onderwerp van gerechtelijke onderzoeken naar mensenhandel en seksuele uitbuiting. Hoewel zij alle beschuldigingen ontkennen en stellen dat zij onschuldig zijn tot het tegendeel is bewezen, blijven hun uitspraken en daden onderwerp van zorg, zeker in gesprekken over macht, seks en manipulatie.