Column: Waarom jij naar andere vrouwen kijkt

Je kunt hier wel de gebraden haan uithangen en zeggen dat je het niet doet, maar dan lieg je. Jij kijkt naar andere vrouwen. De hele tijd. Naar elke vrouw. Op straat en aan het strand, op weg en op tv. Op het schoolplein en bij de Appie. Ieder knap snoetje, iedere deinende bips en elk lonkend decolleté. Elke dag en overal, als je denkt dat je vrouw of vriendin het niet ziet.

En zij ziet dat heus. En denkt: waarom doet hij dat? Wat hebben die andere vrouwen dat ik niet heb? Heeft hij geen respect? Heb ik hem daarom drie kinderen gebaard, mijn figuur geruïneerd, en mijn beste jaren gegeven? Kruip ik daarvoor zuchtend tweemaal per week onder zijn vetschort en laat hem zijn lust op mij botvieren? Kook ik daarom zijn potje, strijk ik daarvoor zijn hemden en luister ik daarom naar zijn saaie verhalen?

Je vrouw vraag zich af: wat denkt hij wel met zijn plofkop en inhamkapsel? Dat al die vrouwen hem willen? Dat hij een lot is uit de loterij, een Don Juan of Casanova, Javier Bardem of Ryan Gosling? Kijk dan, dat schaap kon wel zijn dochter zijn! En zij, lyceum van achter en museum van vóór, meent hij nou dat hij haar liever heeft dan mij? Die dan, compleet ander type dan ik! Grote borsten, dat zal het zijn, van die flinke stevige, met tepels die nog wonderbaarlijk naar het noorden wijzen!

Stel je vrouw maar gerust, want dat is dus allemaal niet zo. Namelijk: in negenennegentig procent van de gevallen betreft het een prehistorische reflex in de hersenschors. Aangelegd in de tijd dat we nog om wereldheerschappij streden met de dinosauriërs en kwistig strooien met babyzaad van het allergrootste belang was voor het voortbestaan van de soort. En mannen dus fulltime de einder afspeurden op zoek naar gezonde wijfjes om mee te sleuren naar de vuurplaats en een stukje evolutie mee te bedrijven.

Oude gewoontes zijn lastig uit te roeien, zeker als ze zo diep in je wezen zijn verankerd. Wij mannen zijn dus – nog altijd – ten enenmale onmachtig NIET naar een vrouw te kijken. Het gaat vanzelf. We kunnen er simpelweg niets aan doen. Ons hoofd wordt door een hogere macht in de richting van iedere borderline vruchtbare vrouw getrokken – let maar op, we kijken nooit naar oma’s. We vinden het zelf ook niet leuk, al was het maar omdat het best gevaarlijk is in het verkeer en tamelijk gênant voor onszelf.

Gelukkig hebben we inmiddels wel geleerd niet meer iedere vrouw zomaar te beklimmen, en houden we – hoezeer we de schijn ook tegen hebben – alleen van onze eigen vrouw. Onze eigen vrouw, jazeker, die het volgens ons dus gewoon zo moet zien: een man die om zich heen kijkt, is een gezonde man. En zolang hij thuis komt eten, is er echt niets aan de hand.

Tekst: Marcel Langedijk Foto: Myla Dalbesio / Sports Illustrated