Hier<\/a> kun je nog meer lezen over de achtergronden van het verhaal.\r\n\r\n[Hoofdpersoon Mick heeft samen met zijn vrienden net het VWO afgerond. De wereld ligt aan hun voeten.]<\/b>\r\n\r\nAANGENAAM: LSD IS DE NAAM<\/i>\r\n\r\nDag van de finale van het Europees Kampioenschap Voetbal, \u00a025 juni 1988 <\/i>\r\n\r\nGeluidswal langs de A27 (Oosterhout, Nederland)<\/i>\r\n\r\nDaar zit ik dan. Met Lies en Loes, lekker top op het bot, en mijn drie maatjes Dirk, Red en Quin. Mijn eerste kennismaking met drugs. Niet een klein stickie of een onschuldig waterpijpje. Laat staan een ijskoud biertje. Maar drugs , drogen, dope. Kapitalen, uitgevoerd in neonletters, die afwisselend Hello Kitty-roze, mintblauw en absintgroen knipperen en hun boodschap van geestelijke verruiming mijn buik en ballen inschieten. Lsd is de naam, aangenaam kennis te maken.\r\n\r\nHet is de zomer van 1988 en het leven lijkt zich met ongekende mogelijkheden voor ons uit te rollen.\r\n\r\nLoes\u2019 lange lichaam strekt zich heerlijk half liggend uit tussen mijn benen. Dirk, Red en ik kijken elkaar aan en krijgen uit het niets een lachkick. Dan ineens hoor ik een prachtig zacht gebrom. Een lieflijk monotone baslijn. Ik ben me er nooit van bewust geweest dat geluid zo subtiel in elkaar kan overvloeien. Zo constant van toon en klankkleur. Het raakt me. Het werkt zich subtiel mijn botten in. Mijn kaak begint te trillen. Mijn handen proberen onbewust de lage frequentie vast te pakken.\r\n\r\nIk draai me om naar Red, wil hem vragen of hij het ook hoort. Maar ik zie alleen Dirk die verdwenen is achter zijn zonnebril. Starend naar een paarse of witte bloem in zijn hand. Ik kan de kleur niet plaatsen. Het verspringt de hele tijd.\r\n\r\nIk word een tunnel van geluid in gezogen. Ik klim de geluidswal op om de oorsprong van dat wonderlijke arsenaal tonen te achterhalen. Drie meter klimmen met een steeds minder betrouwbaar aantal zintuigen blijkt geen sinecure. Wankel als een dronken aap zonder duimen kom ik eindelijk boven. Als ik mijn hoofd boven de met grote graspollen, brandnetels, wilde bloemen en klimop begroeide wal kan steken, zie ik eindelijk wat me zo in vervoering brengt: de auto\u2019s en vrachtauto\u2019s die niet meer dan tien meter van onze trip achter de hoge wal voorbijrazen. Niet veel, het is rustig.\r\n\r\nWaarom is dat?<\/i>\r\n\r\nErgens in mijn hoofd fluistert een onbegrijpelijke herinnering iets over voetbal.\r\n\r\nNiet te plaatsen, maar perfect in harmonie met mijn trip.\r\n\r\nIk kijk naar rechts en zie in het tegenlicht van de laagstaande zon een silhouet de brug over de snelweg op lopen. Een ander even helder afgetekend wajangfiguurtje gaat het silhouet achterna. Ook al staat de donkere, allesverzengende muziek van het verkeer geen ander geluid toe, ik voel dat beide figuren in paniek zijn. Hun bewegingen zijn hoekig en onrustig. De tweede heeft constant zijn hand bij zijn mond, alsof hij roept. De eerste kijkt achterom \u00a0en vlucht.\r\n\r\nDie eerste is een zij, denk ik dan. Een meisje, ik zie haar lange haren meebewegen. Het is de wind die haar haren als de slangen van Medusa wild om haar hoofd laat bewegen. Dan klimt ze de ijzeren reling van de brug op.\r\n\r\nIneens klinkt uit alle huizen op misschien maar honderd meter achter de hoge rij bomen een massaal gejuich. Alsof de wereld explodeert. Ik hoor het, voel het, maar registreer het niet. Ik heb alle innerlijke macht nodig om tegen de felle zon in te zien wat er zich afspeelt op de brug.\r\n\r\nAls het eerste figuurtje gaat staan zie ik pas echt duidelijk dat het een meisje is. Ik weet dat het geen zin heeft door de muur van geluid, maar toch draai ik me om, om Red te roepen, maar die is al op de geluidswal geklommen. Ook hij heeft zijn hand boven zijn ogen en probeert te focussen op de twee figuren zo\u2019n tweehonderd meter bij ons vandaan.\r\n\r\nZij.\r\n\r\nOp de reling.\r\n\r\nHij.\r\n\r\nOok dat zie ik nu scherp afgetekend tegen de laaghangende zon.\r\n\r\nStaand op de brug, zijn armen uitgestoken naar haar.\r\n\r\nPlotseling overstem ik de verweven baritons onder en in mij.\r\n\r\n\u2018Red, wat gebeurt daar? Wie zijn dat!?<\/i>\u2019 gil ik.\r\n\r\nIk schrik ervan. Precies op dat moment grijpt iets mijn hart in een ijzige greep om het nooit meer los te laten.\r\n\r\n\u2018Ik kan het niet zien, die kutzon! Maar ze staat recht boven de snelweg! Wat gaat ze doen?\u2019\r\n\r\nIk verbaas me nog tot in het diepst van mijn door lsd overgenomen bewustzijn over de sc\u00e8ne waar we naar kijken. Overbelicht, vol contrast en uit focus.\r\n\r\nHet meisje maakt ineens een klein hupsje. Zo lijkt het\u2026 echt.\r\n\r\nEen hupsje omhoog.\r\n\r\nZoals je doet als je aan het touwtje springen bent. Het andere wajangpoppetje steekt zijn armen weer naar haar uit. Het kleine hupsje lijkt een eeuwigheid te duren om vervolgens over te gaan in een val van negen, misschien wel tien meter. In een fractie van een seconde zie ik het, als zij de zon uit en de schaduw van de brug in springt. Een roodwit gestreept topje.\r\n\r\nLies!\r\n\r\nHet is Lies!<\/i>\r\n\r\nDat is het moment dat de rij auto\u2019s niet alleen maar zalvende lage tonen voortbrengt. Onder begeleiding van een plotseling schreeuwerig hoog getoeter en een angstaanjagend verwrongen geluid, verdwijnt het rood-witte topje tussen een viertal auto\u2019s en de vrachtwagens die zich onder de brug door willen persen.\r\n\r\nIJzig metaal op metaal. Harde knallen. Schreeuwend rubber. Maar het duidelijkst is het hupsje. Precies als die van een seconde of twee geleden. Nu is het de eerste auto die met zijn rechtervoorwiel het hupsje maakt, als hij over het lichaam van Liesbeth heen rijdt.\r\n\r\nDat weet ik op dat moment zeker. Geen enkele twijfel. Liesbeth sprong of viel van de brug.\r\n\r\nOm ons heen klinkt overal gejuich.\r\n\r\nHeel Nederland viert de winst in de finale van het Europees Kampioenschap.\r\n\r\nMaar mijn vriendin sterft op het ongenadige asfalt van de A27."},"excerpt":{"rendered":"Na een lange dag werken of uitkering trekken heb je behoefte aan ontspanning. Omdat…<\/p>\n","protected":false},"author":45,"featured_media":35906,"comment_status":"closed","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_acf_changed":false,"footnotes":""},"categories":[3],"tags":[344,507,3991,221,3990],"yst_prominent_words":[3960,3961,3958,3970,1653,3962,3959,4090,4091,3979,3965,3973,1607,3972,1560,3964,1697,1591,3963,3974],"acf":[],"_links":{"self":[{"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/35871"}],"collection":[{"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts"}],"about":[{"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/types\/post"}],"author":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/users\/45"}],"replies":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/comments?post=35871"}],"version-history":[{"count":0,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/35871\/revisions"}],"wp:featuredmedia":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/media\/35906"}],"wp:attachment":[{"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/media?parent=35871"}],"wp:term":[{"taxonomy":"category","embeddable":true,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/categories?post=35871"},{"taxonomy":"post_tag","embeddable":true,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/tags?post=35871"},{"taxonomy":"yst_prominent_words","embeddable":true,"href":"https:\/\/fhm.nl\/wp-json\/wp\/v2\/yst_prominent_words?post=35871"}],"curies":[{"name":"wp","href":"https:\/\/api.w.org\/{rel}","templated":true}]}}