{"id":21196,"date":"2016-03-17T22:00:00","date_gmt":"2016-03-17T21:00:00","guid":{"rendered":"http:\/\/boebs.nl\/the-division-review-de-grind-is-eeuwig\/"},"modified":"2016-03-17T22:00:00","modified_gmt":"2016-03-17T21:00:00","slug":"the-division-review-de-grind-is-eeuwig","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/fhm.nl\/the-division-review-de-grind-is-eeuwig\/","title":{"rendered":"The Division review – De grind is eeuwig"},"content":{"rendered":"
<\/div>
\"\"<\/figure>\n

We hebben de verhaallijn in The Division binnen een mager weekje uitgespeeld en storten ons nu volledig op de end- game content. Er is nog veel wat we willen en gaan ontdekken, en dat doen we op dit moment met groot plezier. De eeuwige grind voor betere loot heeft ons als vanouds in zijn grip. Maar hoe lang nog?<\/p>\n

The Division is echt heel leuk en, eerlijk is eerlijk, dat heeft ons een beetje verrast. Na de twee bètaversies van de game waren we bang dat The Division niet genoeg vlees om de botten zou hebben. We dachten we dat de map niet groot genoeg zou zijn. Dat er niet genoeg missies waren om te doen. Dat het schieten niet bevredigend aan zou voelen. Dat de setting van een door epidemie vervallen New York in quarantaine snel zou vervelen.<\/p>\n

Gelukkig is dat niet aan de orde. Sterker nog, voordat je de basisbeginselen van The Division doorhebt, ben je waarschijnlijk al uren aan het spelen. The Divisions stikt van de statistiekjes, talents, abilities, perks, indicators, looplijntjes en bliepjes; er is zoveel waar je aanvankelijk zo weinig van begrijpt. De eerste vier uur zijn in die zin een beetje overweldigend. Dat is gelukkig ook positief uit te leggen: continu heb je in The Division het gevoel dat er meer op je wacht.<\/p>\n

En dat is ook zo: tot je de level cap van 30 hebt bereikt, hoef je je geen seconde te vervelen. Pas na het bereiken van die level cap heeft The Division meer moeite om je spelende te houden. Dat heeft een goede reden, maar daar komen we aan het einde van deze recensie nog op terug.<\/p>\n

\"\"<\/figure>\n

Prachtig<\/strong><\/span>
\nThe Division is wellicht overweldigend, maar gooit je niet direct in het diepe. Je start op een speciaal stukje Manhanttan, waar je de fijne kneepjes alvast worden bijgebracht. Je verovert al snel je uitvalbasis (de Base of Operations), krijgt in sneltreinvaart de restanten van de basis van de game uitgelegd en mag er vervolgens op uit om in je uppie of met vrienden de vele (zij)missies te voldoen.<\/p>\n

Iedere keer dat je een nieuw gebied aandoet, kijk je je ogen uit. Vergeleken met die pc-demo bij de onthulling van de game op de E3 jaren geleden, is The Division (op de PlayStation 4 althans) geen pottenbreker, maar daar staat tegenover dat de sfeer echt weergaloos is.<\/p>\n

Iedere straat geeft op eigen wijze blijk van de toegeslagen verloedering. Dat blijkt niet louter uit wat geparkeerde auto’s, aparte locaties voor Safe Houses (waaronder een bioscoop, tankstation en gymzaal) en jammerende burgers; tijdens het verkennen van de stad passeren meerdere morbide schouwspelen de revue. Vuilniswagens vol lijken, doodgeschoten agenten en opgehangen inwoners zijn aan de orde van de dag.<\/p>\n

Consistent en coherent<\/strong><\/span>
\nVeel meer dan in bijvoorbeeld Destiny, een game waarmee The Division terecht veel wordt vergeleken, heb je in de game van Ubisoft Massive het gevoel in een coherente, consistente wereld rond te lopen. Je wilt daadwerkelijk weten wie of wat er achter de bron van het vervallen Manhattan schuilt: dat zo immens dodelijke pokkenvirus. En wat is er eigenlijk gebeurd met die mysterieuze eerste The Division-lichting, waarvan alle agenten dood of vermist zijn?<\/p>\n

Als onderdeel van de tweede lichting is het aan jou om de vele losse eindjes aan elkaar te knopen, en dat hebben we in de verhalende en vermakelijke hoofdmissies met ontzettend veel plezier gedaan.<\/p>\n

\"\"<\/figure>\n

Het zijn daarbij niet enkel de verhalende missies die je de gewenste inzichten geven. De spelwereld bulkt à la Assassin’s Creed van honderden te verzamelen objecten, waaronder telefoontjes, laptops en zogeheten Echo’s die de wereld en het verhaal duiden. The Division laat er in die zin geen misverstand over bestaan: dit is een Ubisoft-game in hart en nieren.<\/p>\n

Overigens raden we aan om de missies op Hard te spelen, ook als je personage eigenlijk een te laag level lijkt te hebben: The Division kan zeker met drie anderen in je squad behoorlijk makkelijk zijn. Enkel op Hard (of op de na level 30 te ontgrendelen moeilijkheidsgraad ‘Challenging’) tref je dat cruciale beetje extra uitdaging. De menselijke vijanden fungeren dan wel als kogelsponzen, wat een beetje raar oogt, maar goed, dat is nou eenmaal inherent aan de level-based opzet van de game.<\/p>\n

Versus Destiny<\/strong><\/span>
\nDe vergelijking met Destiny is in het geval van The Division veelgemaakt. En terecht, want ook qua dlc-structuur is de game van Ubisoft Massive een directe concurrent. Toch hebben beide games ieder geheel andere charmes, los van het feit dat beide games draaien om het vergaren van betere loot en coöperatief excelleren.<\/p>\n

Allereerst heeft ons verrast dat The Division zo’n ontzettend verfijnde third person cover-shooter is. Het coversysteem werkt vloeiend en altijd en we vinden het tof dat veel wapens en gear in dit Tom Clancy-universum in het echie bestaan – dat geeft de loot net dat beetje extra gewicht. Bovendien kun je zeker in co-op lekker experimenteren met flankeren en het aantrekken van aggro van de tegenstanders; The Division kan met name op de hogere moeilijkheidsgraden verrassend tactisch zijn.<\/p>\n