Frank de Bruyn belandt in een hel als hij in Italië wordt gepakt met een halve kilo coke

Het leven van Frank de Bruyn is totaal niet saai, op sommige momenten eerder een achtbaan die niet te stoppen is. Als hij op een speelse manier voor het eerst als gigolo werkt, maakt hij daar later zijn beroep van. Dan gaat het gruwelijk mis. Hij komt twee jaar vast te zitten nadat de douane in Italië bijna een halve kilo bolletjes cocaïne in zijn tas vindt. Frank komt in verschillende gevangenissen terecht, onder de ziekste omstandigheden. Dit hele verhaal beschrijft hij in zijn nieuwste boek Achter de tralies schijnt de zon.

Bij modellenwerk denken we al snel aan grote opdrachten, de wereld rond reizen en het leven van een superster. Voor Frank is dit niet helemaal zo. “Ik zat vooral in Europa; Parijs of Duitsland ofzo. Nadat ik stopte veranderde die modellenwereld pas, dus ik heb dat allemaal niet meegemaakt”, legt Frank uit. Als hij eenmaal doorbreekt als model moet hij kiezen tussen zijn werk en zijn kinderen, dat is een makkelijke keuze voor Frank.

Hij werkt daarna als spelleider in het casino. Daar komt hij voor het eerst in aanraking met het fenomeen gigolo. “Een 24-jarige dame vroeg aan de beveiliger een nummer van een escortbureau. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mezelf aan haar voorgesteld. Uiteindelijk is dat mijn eerste werk als gigolo”, vertelt Frank. Het is meteen ook een hele heftige situatie want de vrouw blijkt terminaal ziek en terwijl hij bij haar is, krijgt ze een epileptische aanval.

Dit heeft geen invloed op zijn beroepskeuze. “Over het algemeen zijn de situaties vaak hetzelfde. De personen zijn natuurlijk verschillend maar de handelingen komen wel overeen”, stelt Frank. “Ik heb ook maar één keer een vrouw geweigerd. Die vrouw was totaal anders dan de klanten die ik normaal had. Ik kan haar het beste omschrijven als Ma Flodder, maar dan zonder sigaar. Ze had een gigolo gewonnen bij een vrouwentijdschrift. Ze vroeg of ik wel eens iemand weigerde en ik legde haar uit dat ik dat nog nooit had gedaan, maar nu waarschijnlijk wel. Ik heb haar toen alleen een massage gegeven en heb uiteindelijk toch een goede recensie van haar gehad.”

Ze leek op Ma Flodder, maar dan zonder sigaar.

In 2011 gaat het behoorlijk mis voor Frank. Hij is voor twee klanten in Lima en op de terugweg is hij helemaal door de mangel gehaald. “Ze onderzochten mijn spullen. Toen ze niks vonden moest ik zelfs naar het ziekenhuis om röntgenfoto’s te maken. Er was niks aanwezig in mijn maag, dus ik kon gewoon verder reizen”, legt Frank uit.

Tijdens de tussenstop in Italië hoort Frank dat er een honderd procent controle is. Hij blijft natuurlijk relaxed, aangezien hij in Lima al helemaal is gecheckt. Toch ontdekken de autoriteiten bijna een halve kilo cocaïne in zijn tas. “In het vliegtuig heb ik mijn tas niet bij me gehad. Ik denk dat iemand die bolletjes heeft uitgepoept en daarna in mijn tas gestopt. Mijn tas stond namelijk naast de wc”, stelt Frank. “Het eerste waar ik aan dacht is die röntgenfoto. Dat was bewijsstuk één. Maar de foto was al vernietigd en bovendien heeft Peru geen uitleveringsverdrag met Europa. Toen wilde ik een DNA-test, maar dat zagen zij niet zo zitten. Die test is dus ook nooit uitgevoerd.”

Volgens Frank belandt hij in een hel. “Mijn advocaat zei dat ik maar beter kon bekennen, om daarna snel naar huis te kunnen. Ik zat drie dagen vast op het vliegveld en werd daar als een hond behandeld. Ze sleurden me serieus als een hond over het vliegveld heen. In die dagen ben ik tien kilo afgevallen van de stress en angst. Op dat moment heb ik zeker aan zelfmoord gedacht.”

Toen ik drie dagen vast zat op het vliegveld, ben ik tien kilo afgevallen van de stress en angst.

“Je moet je voorstellen dat ze alles in het Italiaans tegen je zeggen. Daar versta ik dus niks van. Je bent dus totaal aan hen overgeleverd en je weet niet wat je kunt verwachten. Toen ik in de auto stapte, dacht ik dat ik eindelijk naar de ambassade werd gebracht. Maar ik kwam in een Italiaanse gevangenis terecht”, legt Frank uit.

Hij komt niet zomaar in een gevangenis terecht, maar het beruchte Busto Arsizio. De bajes die bekend staat om het schenden van de rechten van de mens. “Het is totaal niet te vergelijken met Nederland. Ze maken dikke winst op de gevangenis daar, dus het leven in de gevangenis is heel duur. Het personeel werd zwaar onderbetaald dus dat was ook negatief voor de gevangenen. Net voordat ik in de cel kwam, was er een jongen doodgeslagen door zes bewaarders. Dat kun je je in Nederland niet voorstellen.”

Volgens Frank is er amper toezicht. “Mensen die een hartaanval hadden in hun cel, werden veel te laat gevonden. Daardoor konden ze niet meer worden gered en waren ze gewoon overleden. Toen ik voor het eerst op de afdeling ging douchen, stond ik naast mijn celgenoot en een grote Roemeen. Met een klap gingen de deuren open en ineens werd die Roemeen in zijn keel gestoken. Er spoot een enorme fontein met bloed uit en het was één grote rode zee in de douche. Daarvoor zat ik twee weken in de isoleercel, waar het relatief rustig was, dus ik schrok me kapot toen ik bij mijn mede gevangen kwam.”

Er spoot een enorme fontein met bloed uit zijn nek.

Je vraagt je vast af hoe je het kunt volhouden in zo’n verrotte situatie. “Ik had geluk dat ik met een oudere maffioso optrok. Hij beschermde mij een beetje. Hij sprak ook Nederlands dus hij kon zich goed over mij ontfermen. Uiteindelijk kreeg ik van iedereen respect omdat ik ze allemaal op dezelfde manier behandelden, zoals ik zelf ook behandeld wil worden. Veel mensen volgden dat voorbeeld dus dat was goed voor de sfeer. Verder zocht ik het allemaal heel dichtbij mezelf.”

Over zijn tijd in de bajes is Frank heel duidelijk, het was één grote hel maar het heeft hem ook veel opgeleverd. “Het ergste was dat ik mijn kinderen niet kon zien, maar vooral dat ze hun vader niet zagen. Als ik die brief zie die ze naar mij stuurden, word ik nog steeds emotioneel.” De tijd dat hij vast zit, heeft hem wel veranderd. Daarvoor is hij een hippe guy met een snel leven, maar door die twee jaar in de gevangenis kijkt hij anders naar het leven. “Een quote die het goed kan samenvatten is denk ik: ‘Verander wat je niet kan accepteren of accepteer wat je niet kan veranderen’. Daardoor word je leven een stuk chiller.”

Nu geeft Frank vaak lezingen, waarin hij zijn verhaal vertelt maar bijvoorbeeld ook hoe je een betere minnaar wordt. “Ik wil mensen inspireren en hulp bieden aan mensen die in een zelfde soort situatie zitten. Gelukkig kom ik ook steeds vaker in contact met die mensen, doordat ik steeds meer bekendheid heb. Dat is ook wel een belangrijke reden voor het schrijven van mijn tweede boek. Ik ben ook echt heel trots op dit boek.”

Het boek is dus niet alleen super interessant, maar ook leerzaam. “Mensen moeten echt goed opletten als ze op reis gaan. Dan bedoel ik dus op het vliegveld maar zeker ook in het vliegtuig zelf. Maar wat ik vooral wil meegeven is; dat welk obstakel je dan ook tegenkomt in je leven, je moet je neerleggen bij de dingen die je niet kunt veranderen. Op die manier krijg je veel inzichten en word je een rijker mens.”

Foto 1 en 2: Boy Surminski.

Foto 4: Thomas Dral.